Vraag
Aan ds. W. Pieters. Kan het dat je een dorst naar God hebt, maar je tegelijk ook blind voelt en ongewillig en vijandig, maar toch dag en nacht het verlangen naar God voelt, zodat je onwilligheid en blindheid voor jezelf een last is? Dit heb ik al zo lang, maar ik kom niet verder omdat dat in de weg staat en het wordt al maar erger. Omdat de Heere me zo vaak roept in Zijn Woord, maar ik me in mijn hardheid niet wil (kan?) wenden tot Hem. En dan heb ik er later weer zo’n spijt van. Dan ben ik het niet waard dat Hij me nog een keer roept/trekt. Maar toch doet Hij dat elke keer weer. Maar ik stribbel alleen maar tegen en struikel over mijn onwilligheid en mijn harde en arglistige hart. Ik word steeds hopelozer! Straks is het te laat en is het genoeg en laat God me aan mijn lot over. Wat moet (kan) ik hier aan doen?
Antwoord
Als je vraagt wat voor wangestalten er allemaal in ons innerlijk kunnen zijn, dan is er helaas heel veel mogelijk. Als je vraagt of dat allemaal genadebewijzen zijn en garanties dat het eeuwig goed met je komt, dan is het antwoord heel duidelijk: je kunt er niets mee. Luister je naar het Woord dan staan je twee dingen te doen:
(1) belijd je schuld (ongewillig en vijandig / ik stribbel alleen maar tegen en struikel over mijn onwilligheid en mijn harde en arglistige hart);
(2) wend je tot / vlucht tot / zucht tot / roep tot = geloof in de almachtige Zaligmaker Die het verlorene zoekt en het meest harde hart zacht weet te maken.
Geen mens kan ons verlossen van deze kwaal, waaraan we allen lijden. Maar Hij heeft nog nooit een geval als hopeloos afgewezen of doorverwezen...
Twijfel je aan Zijn gewilligheid? Zou de gezindheid van de Heiland om zalig te maken ook maar enigszins afhankelijk zijn van jou of mij, dan was er alle reden om aan Zijn gewilligheid voor altijd te wanhopen. Maar als het Woord ons niet totaal en helemaal bedriegt, is de goedertierenheid/goedaardigheid van God ontwijfelbaar waar. Denk aan Psalm 25 vers 6, waar de dichter ons een reden aanwijst om op Gods goedertierenheid te hopen: ze zijn van eeuwigheid, dat is: God is al sinds mensenheugenis goedertieren geweest. Daarom mag je hopen dat Hij dat ook nu, ook voor jou, is.
Denk ook aan de reden die David ons aanreikt in Psalm 103 vers 14 (vergeleken met Psalm 78 vers 37-39 en Jesaja 57 vers 15-16), namelijk dat God Zich als een vader ontfermt, juist omdat Hij weet dat wij stof zijn, dat wij als het gras zijn en als een bloem van het veld.
Ds. W. Pieters
Dit artikel is beantwoord door
Ds. W. Pieters
- Geboortedatum:27-06-1957
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Elspeet
- Status:Actief
Bijzonderheden:
website: dspieters.refoweb.nl
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Als je vanuit al je zonden kijkt, snap ik dat je je zo voelt. Dat is echter helemaal niet hoe God kijkt.
God heeft Zijn Zoon gezonden om ons als kinderen aan te kunnen nemen. Als kind van God is je identiteit niet meer ‘zondaar’. Zonden doe je helaas wel, maar wie je bént is Gods kind. Je bent zoveel waard voor God, zelfs de dood van Zijn Zoon, die deel van Hemzelf was.
Jij kunt dus als je kijkt naar je zonden denken dat je het niet waard bent om Zijn kind te zijn, om vergeving en aandacht en hulp te krijgen.
Maar God wil wél dat je Zijn kind bent, Hij wil jou alles geven wat je nodig hebt en nog meer.
God kijkt naar jou met zo’n grote, goddelijke liefde, Hij wil je elke keer weer vergeven, en je zonden zover van je doen als het oosten van het westen verwijderd is.
Hij wil je leiden op de goede weg, Hij wil jou adopteren, als Zijn kind aannemen, zodat jouw waarde voor Hem gaat gelden boven de fouten die je maakt.
Hij houdt van jou, laat niemand je ooit iets anders wijsmaken. Hij trekt je niet voor niets, dat is duidelijk bewijs dat Hij je graag als kind wil aannemen.
Laat je niet langer wijsmaken dat je dat niet waard bent, God heeft juist Zijn Zoon gezonden om te laten zien hoeveel je Hem waard bent.
Ga naar Hem toe, vertel Hem je twijfels, verdriet, strijd, schaamte, spijt, onwaardige gevoel. Vraag om vergeving.
Laat Hem je vullen met liefde, vergeving, bewustzijn van Wie Hij is en wie jij in Hem mag zijn. God ís heel groot, maar maakte zich klein om naar ons toe te komen in Jezus, omdat Hij zoveel van ons hield. Denk er maar eens over na wat dat zegt over hoe God is, en hoe Hij naar ons kijkt. Bedenk eens of gedachten als de volgende eigenlijk wel kloppen: ‘ik ben het niet waard’, en ‘God is vast boos op mij en als ik terugkom krijg ik ervan langs’, en ‘op een keer in dit leven is Hij mij zat en wil Hij mij niet meer vergeven’. Is dat hoe God ons wil benaderen of zijn dat door de duivel ingefluisterde gedachten die bedoeld zijn om ons bij God vandaan te houden?
Het mooie is dat je elke keer naar God terug mag en Hij je liefdevol ontvangt. Ja, je moet wel kwetsbaar en eerlijk toegeven wat je fout hebt gedaan. Maar God geeft dan geen zware straf, en je hoeft ook jezelf niet de grond in te praten of boete te doen. Laat het straffen maar aan God over, en je zult merken dat Hij je juist wil leiden naar verbetering, naar meer lijken op Jezus. Dit gaat door een moeilijke weg van oefenen, weer in dezelfde valkuil trappen, en elke keer weer terug naar God gaan om raad, vergeving en hulp. Maar Gods straf voor wie Hem zoeken is nooit afwijzing. Je zult soms moeilijke taken krijgen die als straf voelen, bijvoorbeeld je ego inleveren en de minste leren zijn, alle eer aan God doorgeven. Dat is vaak lastig voor mensen. Maar als je het eenmaal leert zul je merken dat het je leven eigenlijk lichter maakt, dus gaan zware straf is maar een correctie gericht op verbetering die ook voor jou echt beter is. God weet wat het beste voor je is en wil je dat geven als je naar Hem toekomt. Vertrouw op Zijn liefde en kom naar Hem toe!
