Anders dan de rest van het gezin

Ik, meisje van 17 jaar, kom uit een gezin waarvan ik het oudste meisje ben, heb één broer boven me, een zusje en twee broertjes onder me. Overal zit zo'n twee jaar tussen. Nu ben ik heel anders dan de rest van het gezin, andere interesses, serieuzer. Maar ik heb een somber karakter, wat mijn humeur niet ten goede komt. Ik ben vaak moe en als me iets gevraagd wordt geef ik, volgens mijn ouders, wat kribbig een antwoord. Zelf valt me dit niet op. En met mijn, weinige, vrienden heb ik daar helemaal geen moeilijkheden mee!

Ik vecht er echt voor om de relatie met, vooral mijn broer, beter te krijgen. Maar het lukt écht niet! Ik kan gewoon geen goed bij ze doen! Ik word er écht moedeloos van, ik heb nergens zin meer in en het heeft ook als gevolg dat ik mijn mond niet meer open doe thuis en dus niets meer vertel. Ik weet ook niet meer wat ik moet doen. Het beste lijkt me om zover mogelijk van huis te gaan studeren en dus op kamers te gaan. Wat moet ik anders? Kunt u me raad geven?!

Meisje van 17,

Ken je het lied “Meisjes van 13” van Paul van Vliet? Met een variant daarop spreek ik jou aan als “meisje van 17”. Daar zit ‘m nou ook net de kneep van jouw probleem, denk ik. Nog niet echt volwassen, maar zeker ook geen kind meer! Je schrijft dat je serieus bent. Ik neem dus maar aan, dat je jezelf ook serieus neemt. Ga dan eerst naar een dokter om te laten controleren of je somberheid en moeheid geen lichamelijke oorzaak hebben. Ik ga daar niet van uit, maar zeker weten lijkt me al een opsteker voor je! En als er toch iets aan de hand mocht zijn, dan ben je meteen op de goede plek, nietwaar!

Het lijkt me dat je in je eigen wereld leeft en opkijkt tegen alle anderen die het zo ‘goed’, zo ‘volwassen’ doen in het leven. Zit ik er ver naast als ik woorden als “onzekerheid, eenzaamheid, angst, verlegenheid” gebruik die jij op jezelf van toepassing acht? Wat vroeger -toen je nog écht een kind was- zo vanzelfsprekend leek, staat nu op losse schroeven. Je weet niet goed hoe je je gedragen moet, wat en hóé je iets zeggen moet en vooral ook tegen wíé... Je zet je wel af tegen je ouders, je ‘grote’ broer, maar wil je het eigenlijk -diep in je hart- niet uitschreeuwen: “Sla je arm om me heen en knuffel me alsof ik nog een klein meisje was? Ik voel me zo somber omdat ik het niet goed meer weet ...... help me!”

Alles wat je thuis zegt, lijkt er kribbig uit te komen. Uit een soort afwerende houding? Als je je nu eens kwètsbaar opstelt en communiceert wat ik hierboven schreef? Moeilijk? Het proberen waard, hoor! Níét praten, niks vertellen, helpt je in ieder geval niet verder! Daar word je zelfs moedeloos van, schrijf je. Als oudste dochter heb je vast een speciale band met je moeder, vertel haar waar je mee zit (als moeder kan ik je wel zeggen dat een oudste dochter iets héél speciaals heeft, een apart plekje in je hart!). Zij zal je vast begrijpen. Ze is tenslotte ook (ooit) 17 geweest!

Bedenk dat liefde geven = liefde ontvangen. Als het met woorden (nog) niet direct lukt dóé dan iets. Biedt aan om te koken vanavond, of om een middagje op te passen. Schrijf een (lief) briefje aan je moeder. Geef je vader eens een schouderklop (ik bedoel: letterlijk! Laat ‘m weten dat hij speciaal voor je is!). Maak complimenten naar je oudere broer (hij heeft ook z’n goede kant, let er maar eens op). Help je jongere broers en zusje met hun huiswerk... Kortom: doe positieve dingen, die jezelf ook opvrolijken (“geen zin”  is geen optie, dan verandert er niets!). Je zult het zien: als je deze raad opvolgt voel je jezelf sterker en vrolijker, beter en minder moedeloos. En bedenk ook: een tweede keer gaat het al iets gemakkelijker dan de eerste keer.

Je komt vast en zeker uit een warm gezin... en wat bereik je dan met een studie ver weg waarvoor je op kamers moet? Juist: eenzaamheid, gemis van allemaal. Denk je dat dat een oplossing is? Welnee, ook al vlucht je, dan neem je nog jezelf mee! Zie je jezelf al zitten in je eentje achter je zelf gekookte potje? Op kamers gaan is leuk, maar niet als je het uit ‘negativiteit’ doet!

Je bent op weg naar volwassenheid. Dat valt niet altijd mee. Ik denk, dat je goed op weg bent: je bent serieus, eerlijk en open in je brief. Je denkt over jezelf na. Je hebt de moed gehad om te schrijven. Nu nog moed verzamelen om te práten! Laat jezelf maar zien, juist ook met al je (andere) interesses. Je bent toch uniek? Het is juist bijzonder als je eigen interesses hebt.  Ik bedoel het niet verkeerd, maar wil het toch zeggen: wees een lief en goed voorbeeld voor je jongere zusje, die vast en zeker tegen jou opkijkt!
 
Ik ben me ervan bewust, dat ik een heleboel voor je in zit te vullen. Misschien sla ik de plank volkomen mis. Wil je dan nog eens schrijven? Chatten op woensdagavond kan ook (dan spreek je niet met mij, maar met iemand anders).

Sterkte! Met alles.

Hartelijke groeten, Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1502 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven