Familiestaking

We hebben veel problemen in onze familie en nu we zelf tot geloof zijn gekomen begrijpen we des te minder van de dingen die er gebeuren/zijn gebeurd. Ons contact is in principe goed met iedereen, alleen tussen familieleden onderling is er een hoop gebeurd. We zitten hier steeds tussen omdat als we met de een afspreken, we hun kant heel goed begrijpen en zo graag voor diegene op willen komen. We hebben na lang wikken, wegen en vooral gebed de keuze gemaakt om onze ouders te bevragen. Dit heeft helaas niets opgeleverd, of er wordt niet op gereageerd, of er wordt ontkend, of de ander krijgt de schuld, hoewel sommige dingen overduidelijk niet goed zijn gegaan. We geloven dat openheid, eerlijkheid, een goede communicatie en vooral Gods leiding door middel van gebed helend kan werken, maar wat als ze er niet meer over willen praten? Ik vind het lastig waarop wij als 'jonggelovigen' ouders en andere familieleden in liefde aan mogen spreken? En wat we nu moeten doen? Mogen we denken, we hebben alles geprobeerd, nu is de tijd aangebroken om ze verder alleen maar lief te hebben? Er is dan het gevaar dat ze denken dat we het overal mee eens zijn en alles weer in orde is, hoewel sommige dingen echt niet bijbels zijn. Of moeten we een 'familiestaking' houden en niet meer langs gaan totdat ze eerlijk naar ons, zichzelf en vooral naar God toe zijn?

Beste vraagstellers!

Zoals vele van dit soort vragen moet het antwoord vrij algemeen blijven, terwijl het om specifieke kwesties gaat. Daarom is het goed om dit antwoord te zien als een aanzet om verder te gaan; en wellicht iemand van buiten in de hand te nemen; hieronder refereer ik daaraan.

Als ik het goed begrijp is geloof niet voor iedereen in de familiekring een zaak waar men uit leeft. Dat maakt inderdaad dat je op twee verschillende golflengtes spreekt, waardoor er wellicht nogal wat ruis op de lijn is. Je geeft heel wat info in de vraag: Jullie zijn jonggelovigen, dus mensen die nog maar kort tot geloof gekomen zijn. Gelukkig heb je daardoor een andere kijk op de verhouding tussen mensen onderling gekregen. Houd het contact met de familie, dat goed is, ook goed!! Je moet niet de kar gaan trekken, want voor dat je het weet ben voor iemands karretje gespannen en trekt alles scheef. Maak geen keuze voor een partij en wees er alert op dat dit zomaar gedaan is. Wees christen en laat de liefde van Christus maar zichtbaar worden in jullie houding naar iedereen. Ik denk, maar kan dat niet checken, dat jullie niet de aangewezen persoon zijn. Jullie staan veel te dichtbij. De een zal blijven wijzen naar de ander; en misschien zal men op zeker moment zeggen: “dat weten jullie zelf ook wel.” En omdat je vast en zeker je mening over iets hebt, ga je zomaar voor de bijl en ben je niet meer onpartijdig -als je dat al zou zijn…!

Een plek als mediator lijkt mij niet voor jullie weggelegd, als broer/zus, zwager/schoonzus. Blijf de contacten onderhouden en wijs en getuig ook in jullie levenswandel van de liefde van Christus, die zonden wil vergeven en mensenlevens zal veranderen en verhoudingen ook tussen mensen, ouders en kinderen, broers en zussen, herstelt. Ik wil jullie adviseren om de anderen een onpartijdige bemiddelaar voor te stellen. En absoluut geen familiestaking! Dat levert niets op dan alleen dat jullie -als christenen!- ook niets waard zijn in de ogen van anderen. “Die laten je gewoon links liggen,” zul je te horen krijgen, als je je terugtrekt en afzondert van de familie. Overigens een terechte opmerking, wellicht. De Heere leert ons om lief te hebben en het goede voor de ander te zoeken. En soms doe je dat door zelf een stap terug te doen, die een ander wel kan zetten.

Ik wens jullie wijsheid om te handelen en liefde om in te wandelen. Heb elkaar hartelijke lief; maar liefhebben is niet hetzelfde als het kwade goedkeuren; je kunt het in liefde afwijzen -juist in liefde! En laat het gebed blijven.

Ds. J. van het Goor