Vraag
Mijn man en ik hebben een goede relatie. We zijn inmiddels tien jaar samen en hebben drie kleine kinderen. Mijn man is een zeer actieve man die de Heere kent en ook een ambt heeft. Alhoewel er een heel ontwikkelingsproces achter zit, wil ik de vraag zakelijk stellen. Mijn man wil onze verzekeringen opzeggen en stoppen met het inenten van onze kinderen, met het argument volledig op de Heere te willen vertrouwen. Het voelt voor hem als zonde. Voor de duidelijkheid: hij is niet wettisch of 'ultra orthodox'. Ik zie dit absoluut niet zitten. Ten eerste omdat hij de kostwinner is (ik heb geen betaalde baan) en we iedere maand net rond kunnen komen (en dat met een ziektekostenverzekering). Ten tweede voelt het inenten van onze kinderen als het nemen van onze verantwoordelijkheid. Maar, nu ben ik ook bezig in het boek “Een vrouw naar Gods hart”, van Elisabeth George. Zij pleit ervoor je man te volgen. Hij is mijn hoofd. Ik ben verantwoording aan hem schuldig en hij is het schuldig aan de Heere. Hij is uiteindelijk verantwoordelijk voor de keuzes die we als gezin maken. Maar nu zit ik toch met een dilemma. Want ik heb het vertrouwen van mijn man niet. Ook vind ik het 'unfair' als andere mensen voor onze kosten op moeten draaien. Maar ik wil wel de Heere (en mijn man) gehoorzaam zijn. Overigens duwt hij dit er nu niet door. Maar het laat mij niet los. Waar ligt het evenwicht?
Antwoord
Het al dan niet verzekeren en het al dan niet inenten is een probleem dat velen in het verleden en in het heden heeft beziggehouden en bezig houdt. Deze vragen hebben betrekking op onze verhouding tot God, met name het geloof in God de Vader en onze schepping (Lees Zondag 9 en zondag 10 van de Heidelbergse Catechismus). Hoe verhoudt onze verantwoordelijkheid zich tot de regering van God de Vader.
Deze vraag raakt ons geweten in relatie tot God de Vader en onze Schepper. We moeten ons geweten toetsen aan Gods Woord bij het nemen van beslissingen. Het gebed om de verlichting door de Heilige Geest is daarbij onmisbaar. Daarbij kun je het met het geloof van een ander niet doen. En vanuit het geloof in God komt de een tot de conclusie dat verzekeren en inenten strijdt met de regering van God en de ander komt tot de conclusie dat verzekeren en inenten niet strijdig zijn met de Godsregering. Wijlen ds. A. Vergunst gaf in dat spanningsveld al vele jaren geleden aan dat “een ieder in zijn eigen gemoed ten volle verzekerd zij” (Romeinen 14:5b). Daarmee maakte hij tegelijk duidelijk, dat deze kwesties niet de essentiële waarheden van het christelijk geloof raken, maar liggen op hetzelfde vlak als de vragen rond het al dan niet eten van offervlees, het al dan niet onderhouden van bepaalde dagen, etc.
Ik heb begrepen dat uw man en u vanaf het begin van uw huwelijk dezelfde mening hadden over verzekeren en inenten. Langzamerhand is bij uw man het inzicht gegroeid dat hij verzekeren en inenten in strijd acht met zijn vertrouwen op God. U bent -nog steeds- van mening dat verzekeren en inenten niet strijdig is met uw vertrouwen op God. Voor beide opvattingen geeft Gods Woord ruimte (zie hierboven). De vraag is bij u gerezen: Moet ik mijn man in zijn opvattingen volgen, terwijl ik zijn mening niet deel? Hij is toch het hoofd van het gezin?
Bij uw kerkelijke huwelijksbevestiging zal ongetwijfeld het aloude huwelijksformulier gelezen zijn. Daarin wordt aan man en vrouw onderwijs gegeven hoe zich de één jegens de ander naar Gods Woord schuldig is te houden. Bij de vrouw lees ik: “Gij zult uw wettige man liefhebben, eren en vrezen, ook hem gehoorzaam zijn in alle dingen die recht en billijk zijn, als uw heer...”. De gehoorzaamheid aan de man gaat dus over alle dingen die recht en billijk zijn. En wanneer er zaken zijn die ons geweten betreffen en waar Gods Woord ruimte biedt aan verschillende opvattingen, dus echte gewetenskwesties, mogen we over elkaars geweten (ook in het huwelijk) niet heersen. Dan laten we elkaar vrij in deze zaken en geven we elkaar de ruimte. Dat is ook een vorm van verstandig leiden, onderwijzen, troosten en beschermen (de taak van de man volgens het huwelijksformulier). Een gewetenskwestie is niet een van de “dingen die recht en billijk zijn”. Daarom ben ik blij dat u schrijft dat uw man dit er nu niet doorduwt. Ik hoop dat hij dat nooit gaat doen, want dan gaat hij heersen over zijn vrouw en haar geweten. Dan gaat hij zijn opvattingen opleggen aan zijn vrouw die hij hartelijk liefheeft. En daar hebben we de Heere nooit in mee. Laat het voor u en uw man een gebedszaak zijn en blijven. En zolang u beiden er een verschillende opvatting over blijft houden, blijft de beginsituatie van uw huwelijk leidend. Uw man zal u in uw andere opvattingen -die hij zelf eerst ook huldigde- moeten blijven respecteren en zich neerleggen bij de huidige (bestaande) situatie.
Houten, mr. J. H. Doeven
Dit artikel is beantwoord door
mr. J.H. Doeven
- Geboortedatum:01-08-1947
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Houten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Was 42 jaar lang ouderling.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Het valt me op dat je in dit geval een nogal uitgesproken mening hebt over geld en over dominee's. Misschien moet je overwegen iets minder hart van de toren te blazen. Je schrijft over vertouwen op God, over het last krijgen van andere christenen, alleen komen te staan, over weglopen bij een snert verhaal. Ik ken uw situatie en achtergrond niet. Maar probeer in ieder geval begrip op te brengen voor anderen. Dat is ook een vrucht van de Geest.
Ethisch gezien is dit natuurlijk een stuk lastiger, hoewel ik niet meer zou slapen als je kind zwaar ziek wordt of erger omdat het niet is ingeënt.
snertverhaal en dominee=voor mij enkelvoud
dominees=meervoud!
arjan u spreekt van dominee,s=dus meervoud
heb ik niet gezegd,dus
k,zou voortaan iets voorzichtiger zijn,om over vrucht v d G te spreken!
Moeilijk he om toe te geven dat arjan precies je zwakke plek geraakt heeft!
Over verzekeren valt veel minder te zeggen: wat is er op tegen om elke maand wat geld in een pot te doen (landelijk) waardoor iedere inwoner de zorg kan krijgen die hij nodig heeft. Is dat niet gewoon een slim plan? In de eerste christengemeentes deelden ze ook al hun inkomsten zodat iedereen genoeg had... lijkt me niet verkeerd. Vertrouw je daarmee dan niet op God? Hoezo? Is het Gods bedoeling dan dat je huis moet afbranden en dat je dan je hand op moet houden bij de kerkenraad? Is het God bedoeling dat je ziek wordt en dat je niet geholpen kan worden omdat je geen geld hebt? God heeft ons een verstand gegeven, we mogen dat gebruiken. Daarmee vertrouw je niet minder op God, Hij moet ons immers voor alles behoeden.
En over het volgen van je man: ja... over deze gewetensvolle zaken lijkt me het een goede zaak als de man zijn vrouw hoort en rekening met haar houdt. Ze zijn samen een eenheid en als het goed is zal de man nooit een beslissing nemen zonder zijn vrouw te raadplegen en haar mening mee te nemen in zijn besluit. Heeft hij echt alle ins en outs meegenomen? Is het een gebedszaak? Laat de Heere hem duidelijk maken wat er moet gebeuren. Waarom is het zo ineens een punt geworden? Het voelt voor hem als zonde... maar waarom voelt dat nu ineens als zonde? Waarop is dit gevoel gebaseerd, waar staat het in de schrift? De Heere gaat nooit buiten Zijn Woord om en er zijn veel zonden die wij niet als zondig ervaren, maar er zijn ook veel dingen die niet zondig zijn waar we toch gewetensbezwaren tegen hebben. Hoe kan dat? Vaak omdat we het Woord niet het Woord laten, maar mensen hoger achten dan God. Wat vinden mensen... wat voelt heiliger... je mag je man best vragen of dit niet iets menselijks is waardoor hij ineens zo van standpunt veranderd. Wat zijn de diepere redenen en laat de Heere zelf maar beslissen... wanneer dat laatste geschiedt is het als vrouw ook goed om je man te volgen.
- 1
- 2
