Afstandelijk gedragen

Ik weet niet hoe het verder moet. Eigenlijk ben ik al te ver. Het is namelijk zo dat ik een paar keer verkering heb gehad, en elke keer gaat het uit. Meestal vind ik het na een paar maanden eng worden en maak ik het uit. Ik ben erg gesteld op mijn vrijheid en hou niet van claimgedrag. Ook doe ik een studie waar veel tijd in gaat zitten en dat geeft ook stress en gaf weinig tijd voor mijn vriend toen. En aangezien ik nog steeds aan dezelfde studie ben, denk ik dat een verkering niet gaat werken, want de ze begrijpen het niet dat ik moe ben, of dat ik gewoon moet leren. Nu vroeg een jongen mij uit. Maar het bizarre is dat ik niet durf. Ik ben te gesloten. Ik maak wel lol, maar ik geef mij niet helemaal. Dat komt soms gesloten over, terwijl het gros van de mensen mij een vrolijke, spontane meid vindt die wel kletst... Ja, ik klets wel, maar wat er echt in mij omgaat kan ik gewoon niet verwoorden en al helemaal niet naar een vriend waarvan ik niet zeker weet dat hij echt 100 procent voor mij gaat en dat het ook blijvend is. Toch heb ik wel spijt dat ik het elke keer verknal.. maar ik weet niet hoe dat komt. Ik wil er graag vanaf. Ook ben ik een beetje dik aan het worden nu. Ben best stevig nu en voel me er niet heel fijn bij, maar lijnen gaat niet en werkt niet ook. Ook vind ik het moeilijk dat vriendinnen gaan trouwen en al in verwachting zijn, terwijl ik het telkens verknal. Of ik ga me zo afstandelijk gedragen dat het wel uit moet gaan. Waar moet je allemaal open over zijn en hoe ben je dat?

Beste vraagsteller,

Punt voor punt:

1. na een paar maanden verkering ervaar je de relatie als claimgedrag

2. je bent erg gesteld op ‘vrijheid’

3. je studeert, en dat kost tijd en energie

4. uit angst ben je "te gesloten", totdat blijkt dat iemand 100 procent voor je gaat

5. spijt speelt een rol

6. je figuur speelt je parten

Confronterend, hè, als ik je brief zo in een paar zinnen samenvat.

Ad 1,3. Ik heb geen idee hoe oud je bent, maar voorlopig lijkt de studie voor jou op de eerste plaats te komen. Dat intussen sommige vriendinnen andere keuzes maken en gaan trouwen, ja zelfs moeder worden, is dan een gegeven waar je mee moet leren leven. Iedere keuze die een mens maakt heeft zijn eigen bijbehorende consequentie: gaat studie voor het vriendje, het zij dan zo. Niks mis mee. Je kunt niet alles tegelijk willen.

Ad 2. Als vrijheid betekent "zonder partner" zou ik het zo laten: je bent gewoon niet toe aan relatie!

Ad 4. Je kunt pas weten of iemand voor je gaat als je hem gelegenheid geeft om je te leren kennen. Een relatie opbouwen vergt inspanning van twee kanten en is een proces van (langzame) groei.

Ad 5. Zoals ik zei: een keuze maken is de consequentie onder ogen zien. Spijt hebben is dan een zinloze kwelling!

Ad 6. Een ander probleem noem je hier terloops. Hoever is dit belangrijk voor je? Waarom zou lijnen geen zin hebben? Ben je een ‘emo-eter’, die bijvoorbeeld ‘troost’ zoekt in zoetigheid?

Je vraag over hoe open je moet zijn en hoe je dat doet laat ik bewust liggen. Wat dat is naar mijn idee niet de kern van je verhaal. Zit ik er naast, dan schrijf je nog maar eens!

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1502 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven