Vraag
Een gemeentelid van ons heeft een meisje jaren geleden van haar 9e tot haar 20e jaar misbruikt. De dader heeft een brief van het slachtoffer gehad. De dader doet het af als jeugdzonden, terwijl hij tien jaar ouder was/is als het slachtoffer en in die elf tot twaalf jaar, getrouwd is en kinderen heeft gekregen. Omdat het verjaard is wordt daar niets meer mee gedaan. En vroeger mocht zij daar niet over praten. Moet ik een brief naar de kerkenraad sturen? Wat zou u adviseren?
Antwoord
Waarde vriend(in),
Incest/misbruik is een van de meest ingrijpende dingen die in een mensenleven kunnen plaatsvinden. Het laat wonden na, die nauwelijks of geheel niet genezen. Wanneer je met een slachtoffer praat kom je diep onder de indruk van hetgeen ze hebben moeten meemaken. Het is dan ook ronduit schokkend hoe daders hun gedrag in veel gevallen ontkennen of bagatelliseren. Hoe genezend kan het zijn, wanneer er oprecht berouw betoond wordt en er echt sprake is van schuldverslagenheid en boete. De pijn wordt helaas door de opstelling van de dader nog erger. Het is dan ook begrijpelijk dat je er naar verlangt dat er recht gedaan wordt in zulke schrijnende situaties.
Gezien de complexiteit en de gevolgen van het openbaar maken van deze zaken is voorzichtigheid en wijsheid geboden. Naar hetgeen de Heere Jezus zegt in Mattheüs 18 vers 15 en verder, is het te overwegen om eerst zelf met de dader te spreken en hem er op te wijzen dat hij gezondigd heeft en dat hij daarvoor in de schuld behoort te komen en dit oprecht te belijden. Wanneer hij daar door Gods genade gehoor aan zou geven, zou dat helend en genezend kunnen werken en wordt ook verdere beschadiging voorkomen.
Ik kan echter goed begrijpen dat je daar tegen op ziet en je daar niet bekwaam voor voelt. Als dat het geval is zou ik zeker eerst een ouderling in vertrouwen nemen, aan hem de zaak voorleggen en vragen om zijn geheimhouding. Samen kunnen jullie dan biddend om de leiding van de Heilige Geest bezien hoe verder te handelen. Je mag van een ouderling verwachten dat hij hierin, de situatie van de betrokkenen en de gemeente kennend, een passend antwoord kan geven op jouw prangende vraag.
Je zult begrijpen dat een heel concreet antwoord voor mij, gezien het feit, dat ik zo weinig van de situatie afweet, heel moeilijk is. Leg de dingen in het gebed aan de Heere voor en let op de tekenen die Hij ook in de weg van Zijn Woord en de voorzienigheid wil geven. Ga in geen geval overhaast te werk. Belangrijk is ook dat je met het slachtoffer blijft meeleven, ze hebben het vaak heel moeilijk en voelen zich vaak niet begrepen, afgewezen en schuldig.
In deze situatie wil ik je wijzen op de belofte uit Jacobus 1 vers 5: “En indien iemand wijsheid ontbreekt, dat hij ze van God begere, Die een iegelijk mildelijk geeft en niet verwijt en zij zal hem gegeven worden.”
Met hartelijke groet en Gode bevolen,
Je ds. A. A. Egas
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A.A. Egas
- Geboortedatum:30-05-1957
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Damwoude
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Doch wanner de leeftijd vanaf 16 jaar wordt bereikt mag je toch aannemen dat de betrokkene beseft wat er met haar gebeurd is en nog steeds gebeurd.
Om dan tot je 20 ste niets te zeggen roept bij mij vraagtekens op.
Het al dan niet verjaard zijn is geen reden om het niet aanhangig te maken. Juridisch zullen er dan geen consequenties aan verbonden zijn, maar in het intermenselijke vlak kan er nog heel veel (niet alles!!) goed gemaakt worden.
Ik sta volledig achter het antwoord van Ds. Egas en wil benadrukken dat het in kennis stellen van de kerkenraad mee kan dragen aan het vinden van een zekere mate van rust voor alle partijen, mits de kerkenraad zich na gebed en in wijsheid over deze zaak ontfermt.
Wat ik wel vind is dat de vraagsteller zeker heel voorzichtig moet zijn. de 'dader' heeft al kinderen en het zou wel heel erg zijn als je zoiets van je vader te horen krijgt lijkt mij. ik denk dat het leven van die kinderen niet beschadigd mag worden. en dan maar hopen dat er niks met die kinderen is gebeurd. ook daar (in alle voorzichtigheid) extra alert op zijn.
Nee, ik weet niet wat het betekend om misbruikt te worden of te zijn.
Dat verklaart mijn reactie mogelijk.
Op grond van jullie feedback moet ik mijn stellingname hierin herzien en dat dan ook bij deze.
Mogelijk is nog uit te leggen wat er bedoeld wordt met "sta je onder een macht". Is dat een macht van een boze geest die de misbruiker gebruikt om je in zijn macht te houden?
Je kan ook mailen zo je wenst, naar roerganger@hotmail.com
ik had het niet over een macht als van een boze geest maar meer over een macht als van een dictator. misschien is ook deze benaming verkeerd omdat een dader ook heel lief kan doen. Dat zorgt voor zeer grote verwarring en schuldgevoelens bij het slachtoffer; het leek immers net of ze het zelf ook wilde? want hij dwong haar niet met geweld!
Waarom zegt zo'n meisje/vrouw dan niet gewoon 'nee'? omdat ze dat niet durft want ze is (doods)bang voor hem. waarom? omdat hij heerst over haar lichaam, dus hij heeft macht over haar lichaam. dat kan zelfs nog verder gaan, een dader kan ook de macht nemen over haar sociale leven zoals dingen verbieden zodat een slachtoffer zelfs in een sociaal isolement raakt, dat is fijn voor de dader want dan is de kans zeer klein dat hij betrapt word.
Juist als het misbruik al zoveel jaren voorkomt (moet je indenken, heel haar puberteit, dan word alles gevormd, in dit geval misvormd, verstandelijk bedoel ik) dan denk ik dat het juist na zo'n lange tijd een soort 'normaal' geworden is.
Ik ken de situatie van de vraagsteller niet maar ik weet wel dat dit absoluut uit de weg geruimd moet worden want seksueel misbruik beheerst je hele leven, alles wat je doet, als je het niet heel goed verwerkt hebt en een plek hebt weten te geven.
Een dader kan een slachtoffer met één bepaalde blik in zijn ogen (weer) doodsbang maken... In het boek: 'bevrijdende liefde' van Francine Rivers word dit zeer herkenbaar en helder weergegeven, hoe Angel de enge man van vroeger weer tegenkomt.
Helaas ben ik van dichtbij bekend met deze problematiek (hoewel ik me geen deskundige wil noemen). 1 ding is zeker: er is bijna niets ingrijpender dan misbruik. Reacties zouden wat dat betreft erg voorzichtig moeten zijn.
Er wordt aangegeven dat deze daad verjaard is. Dat zou kunnen maar de verjaringstermijnen kunnen per geval verschillend zijn. Daarom is het niet raadzaam dit zelf te beoordelen, maar te laten beoordelen door justitie.
De overheid draagt het zwaard niet tevergeefs. Hierom is het nodig een melding te doen bij de politie waardoor de politie bekend is met de situatie. De dader heeft zelf kinderen? Als het slachtoffer hiertoe in staat is: direct doen in het belang van deze kinderen (zeker gezien de 'oppervlakkige' reactie van de dader: zonde wordt afgedaan als jeugdzonde).
Een melding is geen aangifte! Evt. kan aangifte volgen. Dat is ingrijpender voor het slachtoffer omdat alle gebeurtenissen verteld moeten worden.
Ook na melding of aangifte is berouw van de dader mogelijk. Sterker nog: dat zou het mooiste zijn. En de kerkenraad wordt daarin zeker niet buitenspel gezet. Voor mij is het duidelijkste bewijs van echt berouw het feit dat de dader de straf aanvaard en zijn verhaal bij de politie verteld.
Melding of aangifte doen kan betekenen dat het misbruik openbaar komt. Als dat gebeurt (en werk daar a.u.b. niet actief aan mee) is dat niet de verantwoordelijkheid van het slachtoffer. Het is wel vaak zo dat de dader (daardoor) een slachofferrol aanneemt. Waar vervolgens veel mensen in meegaan, het was tenslotte zo'n keurige man (en hij heeft toch wel een beetje gelijk: het was maar een jeugdzonde...). Het in de arm nemen van een ouderling is een goede zaak, maar pas op dat deze ouderling het 'met de mantel der liefde' wil bedekken. De dader kan wel een aanzienlijke functie bekleden of zelfs in de kerkenraadsbank zitten. Dan wordt het de ouderling behoorlijk moeilijk gemaakt.
Om af te sluiten: Ik begreep van een kerkenraadslid/politieman (zedenzaken) dat hij eens dader en slachtoffer in elkaars armen in de rechtszaal heeft gezien waarna de rechter geen straf heeft uitgesproken. Dat was niet meer nodig.
God's zegen
ik ben er helaas wel mee bekent. En heb ook jaren later nog aangifte gedaan. omat het nog niet verjaard was. Dit heeft mij wel heel erg geholpen om alles te kunnen verwerken en een plaats te geven alleen de dader wil ook niets ervan weten. En om daar een punt achter te zetten is heel moeilijk. Ik hoop dat ze als nog naar de politie gaat dit is echt heel goed als je dat doet. ik heb er ook nooit aangewild maar het had nog zoveel inpact op mijn leven dat het juist goed is om deze stap te zetten
heel veel sterkte
