Kinderen loslaten

Wanneer moet je je kinderen loslaten en zelf hun beslissingen laten nemen? Onze zoon van 19 deelt momenteel alleen nog maar iets mee, als alles al geregeld is en er niets meer aan de situatie veranderd kan worden. Ik als ouder heb het gevoel dat ik het kind aan het worden ben en mijn zoon de vader, die alles beter weet. En als wij iets zeggen wordt het verhaal van ons aangehoord en doet hij gewoon zijn eigen zin. Is dit normaal op die leeftijd en moeten wij hem gewoon loslaten of kunnen wij als ouders toch nog wel iets bijsturen?

Beste vader van een volwassen zoon,

Met 19 jaar is een kind voor de Nederlandse wet volwassen en hoeft hij geen toestemming van ouders te hebben voor datgene wat hij doet. Ook hoeft hij geen verantwoording voor zijn handelen af te leggen aan zijn ouders. Wettelijk gezien. Of uw kind er aan tóé is met zijn 19 levensjaren is een ándere vraag, die uw zoon waarschijnlijk anders beantwoordt dan zijn bezorgde vader, die het moeilijk vindt om zijn kind los te laten. Maar, beste vader, u hebt hem toch in de afgelopen 19 jaar een basis meegegeven tijdens uw opvoeding?
 
Opvoeden is voortdurend uw kind leren op eigen benen te staan (dat begon, letterlijk, toen zoonlief als peuter leerde lopen). Opvoeden is voortdurend leren los te laten (weet u nog hoe dat ging toen hij leerde fietsen?). Opvoeden is uw zoon te leren dat al zijn handelen eigen consequenties heeft (door u beloond of bestraft). Opvoeden is uw zoon het vertrouwen te geven dat bij zijn leeftijd past (en dat in de loop van zijn jeugd is veranderd, door de inmiddels opgedane levenservaring). Opvoeden is ook uw kind leren verantwoordelijkheid te dragen voor zijn daden, zodat hij als zelfstandig persoon beslissingen neemt die genomen moeten worden. 

Uw zoon is in uw ogen eigenwijs, als ik het goed lees. Dat kan. U zult niet de eerste vader zijn, die ontdekt dat het kleine jongetje een grote man is geworden. Als u met uw zoon spreekt, praat dan tegen hem als tegen een volwassene. Met het respect dat volwassenen naar elkaar dienen te hebben. Let wel: ú bent niet het kind geworden, uw zoon is het niet meer!

Dan nog het woord ‘bijsturen’. Het geeft mij een vervelende bijsmaak, alsof u al manipulerend uw zin gedaan wilt hebben. Als u beide als volwassen mannen met elkaar kunt praten en leven zal er niets ‘bijgestuurd’ hoeven worden. Respecteer elkaar. Daar draait het om. U bent elkaars gelijke, de vader-kind-relatie verandert met de opvoeding mee!

Als u zó leert kijken is het mooi om te zien hoe úw levenservaring (die uiteraard méér is dan die van een 19-jarige jongeman) hém van dienst kan zijn als hij u om advies vraagt of later gáát vragen.

Laat nog eens van u horen.

Gode bevolen,
Marijke Rots