‘Meer stilte in de kerk nodig’, was de kop van een artikel in het Reformatorisch Dagblad van gisteren. Het artikel was geschreven naar aanleiding van een symposium van de Evangelische Theologische Academie over christelijke spiritualiteit. Volgens spreker Henk ten Voorde lijdt de kerk aan hyperventilatie. Zeg maar: de kerk lijdt aan een soort ademnood. Veel zang en (harde) muziek moeten ons in de stemming brengen. ‘Maar ik wil niet in de stemming worden gebracht, ik wil aangeraakt worden door het mysterie van Gods liefde.’ En daarvoor is stilte nodig. Een beetje jaloers ben ik wel als ik op een doordeweekse dag een katholieke kerk betreed. Er heerst een eerbiedige stilte. Hier en daar ligt iemand in geknielde houding te bidden. 'Wilt u uw mobiele telefoon uitzetten, u wordt hier op een andere wijze geroepen’, las ik bij binnenkomst in een katholieke kerk in het centrum van Amsterdam. Voor die ‘roeping’ is een luisterend oor nodig.
Gevonden willen worden
Erg vind ik het als tijdens een kerkdienst de mensen om me heen elke pauze aangrijpen om met elkaar te kletsen. Tijdens de collecte, tijdens het orgelspel, telkens weer wordt het gesprek voortgezet. Op die manier kun je nooit je hart tot God opheffen. ‘Weest stil en verwacht Hem’, staat er in de psalmen. 'God zoeken is een oefening in door Hem gevonden willen worden', zo werd het eens verwoord door een monnik. Geestelijke oefeningen. Ook buiten het klooster moeten we ons daarmee bezig houden. Bijvoorbeeld in onze samenkomsten. Samen luisteren naar die ene stem. Eerbied, stilte en concentratie zijn daarvoor nodig.
Krijn de Jong
