'Zwijg niet langer over homoseksualiteit', is de oproep van dominee Dustin Burggraaf (HHK) in een artikel in het RD en op zijn site. Na een ernstig auto-ongeluk en een bezoek aan concentratiekamp Dachau besluit hij om uit te komen voor zijn eigen geaardheid. Ds. Burggraaf hoopt met dit schrijven het zwijgen over en het taboe op homoseksualiteit te doorbreken. "Niet voor mezelf, maar in de eerste plaats voor al die naamloze worstelaars – ook onder ons – die zichzelf vaak geen raad weten en zich in hun eenzame strijd van alles en iedereen verlaten voelen." Hieronder zijn moedige bijdrage:
"Vandaag is het precies 69 jaar geleden dat kamp Dachau door de geallieerden werd bevrijd. Enige tijd geleden bracht ik een bezoek aan dit voormalige concentratiekamp. Dit was voor mij een buitengewoon indrukwekkende en confronterende ervaring. Plotseling werd mij namelijk duidelijk, dat ik hier als gevangene, ondanks mijn ambt, geen privileges zou hebben gehad. Hier een impressie.
Terwijl ik rondloop over het verlaten kampterrein denk ik aan ambtsbroeders als Martin Niemöller en J. Overduin die hier gevangen hebben gezeten. Zij hebben beschreven hoe vreselijk het leven in het kamp was. Onvoorstelbaar. Toch hadden zij als geestelijken nog in zekere mate een bevoorrechte positie, zeker ten opzichte van andere ‘soorten’ gevangenen.
Ik probeer mij voor te stellen hoe het geweest zou zijn als ik ten tijde van het duivelse nationaalsocialistische regime in het kamp terecht zou zijn gekomen. Als predikant-gevangene zou ik nog bepaalde privileges hebben gehad. Ik troost mij met die gedachte, want daarmee had ik ook een grotere kans gehad om de kampellende te overleven.
Roze driehoek
Maar plotseling is daar die ene poster die mij uit de droom haalt en de roze wolk van mijn gedachten uiteen doet spatten. “Homosexuelle”, zo luidt het Duitse opschrift. Ik lees, ik voel en ik weet: dáár zou jouw plaats geweest zijn, want jij bent één van hen. Met dezelfde geaardheid geboren. Jarenlang onbewust en begraven onder allerlei omstandigheden. Na een ernstig auto-ongeluk allengs aan het licht gekomen in een tijd dat ik volledig werd teruggeworpen op mezelf. Uiteindelijk na een peilloos diepe crisis en veel innerlijke strijd als gegeven aanvaard.
Op de achterkant van de poster staat een toelichting te lezen. Kort gezegd komt het erop neer dat homo’s door de SS bijzonder werden gechicaneerd. Weg privileges! In plaats van beschutting vanwege het ambtsgewaad zou een roze driehoek mijn deel geweest zijn. Daarmee was ik dan meteen in één van de onderste gevangenenklassen beland. En de kans op overleven nihil.
Ik sta perplex. Nooit eerder heb ik mezelf met deze groep medemensen vereenzelvigd of verwant gevoeld. En dan nu dit. Nota bene in Dachau! Op de achtergrond lijkt het alsof ik ineens – heel in de verte – iets aanvoel van het leed en de nood van mijn medegenoten tijdens het naziregime. Achtergesteld, afgekeurd, weggestopt, besmeurd, verguisd, verminkt en vermoord vanwege iets waar ze zelf niets aan konden doen. Niet aangeleerd, niet aangetrokken of aangedaan, maar zo geboren. Niet voor even, maar voor het leven.
Levensles
Een diepe les! Achteraf ben ik daar wel dankbaar voor, maar op dat moment staat het schaamrood me op de kaken. Ik vraag me af hoelang ‘wij’ ons in de 21e eeuw binnen kerkmuren, op scholen en in bepaalde delen van de maatschappij nog moeten verstoppen. Waar het zo uitkomt, heeft men immers kerkelijk of staatkundig al menig baken verzet. Maar dit terzijde.
Negenenzestig jaar geleden werd Dachau bevrijd. Aan het einde van die indrukwekkende morgen kon ik het kamp in vrijheid weer verlaten. In vergelijking met de duizenden die hier het leven lieten of er voor het leven getekend werden, is dat een onbeschrijflijk voorrecht. Geen roze driehoek op mijn zwarte revers, maar wel een levensles rijker.
Hoe nu verder? Gewoon zoals altijd, want er is op dat moment niets in mij wat er aan denkt om ook maar iets hiervan wereldkundig te maken. Ik heb door de beperkingen ten gevolge van genoemd ongeval immers al meer dan genoeg aan mijn hoofd. En waarom zou ik mijn eigen glazen ingooien door mezelf zo kwetsbaar op te stellen? En: wat zullen de reacties en de mogelijke consequenties zijn? Niet iedereen zal staan te juichen...
Schokkend
De maanden na Dachau kom ik echter in aanraking met een aantal schrijnende verhalen van reformatorische jongeren die met hun identiteit en hun gevoelens worstelen. De nood die ik in deze contacten proef, is ronduit schokkend. Mensen weten zich vaak geen raad met hun gevoelens. Sommigen worden erdoor zelfs de wanhoop ingedreven. Onbeschrijflijke diepten komen voorbij. Ze moeten er doorheen, maar hoe? Soms blijft men er in steken. Alléén! En tot overmaat van ramp krijgen ze van alle kanten – soms ook van de kansel – (in)direct stenen voor brood toegeworpen. Ze bijten er in hun eenzaamheid hun tanden op stuk, met alle gevolgen van dien.
Het heeft na Dachau nog jaren geduurd voordat ook homo’s erkenning vonden voor wat hen tijdens het naziregime is aangedaan. Jarenlang werd hun leed genegeerd en keek men de andere kant op. Zij waren immers niet ‘salonfähig’. Moet ik nu hetzelfde doen en na deze ervaring zwijgend de andere kant op kijken? Terwijl ik één van hen ben? “Gaat heen en wordt warm” (vgl. Jak. 2:16). Ja, mijn eigen straatje zou daarmee schoon blijven, dat wel…
Iemand schreef eens: „Ik mag niet langer zwijgen”. Meer en meer kreeg ik na mijn bezoek aan Dachau datzelfde gevoel. Van verschillende kanten klinkt met enige regelmaat de oproep om binnen de gereformeerde gezindte het zwijgen over en het taboe op homoseksualiteit te doorbreken. En terecht! Ik hoop met dit schrijven daaraan een kleine bijdrage te kunnen leveren. Niet voor mezelf, maar in de eerste plaats voor al die naamloze worstelaars – ook onder ons – die zichzelf vaak geen raad weten en zich in hun eenzame strijd van alles en iedereen verlaten voelen.
Tegen hen zou ik ten slotte twee dingen willen zeggen: 1. Doe jezelf geen kwaad. 2. Het is niet goed, dat de mens alleen zij. Daarom mogen het zwijgen en de eenzaamheid doorbroken worden, want ook al voelt het vaak wel zo, je bent niet de enige en bovendien ten diepste ook niet alleen.
Mijn bezoek aan Dachau kreeg met dit alles een ongekende dimensie. Het verleden sprak en bood lessen voor het heden. Wat de toekomst brengt? Wij weten het niet, maar moge het Zijn hand zijn, Die leidt en beschermt."
De auteur (1980) is emeritus predikant in de Hersteld Hervormde Kerk
Terzijde, volgens verschillende bronnen zijn er naar schatting zo'n 4000 tot 6000 mensen omgekomen in Nazikampen wegens vermeende homoseksualiteit (vaak overigens als pseudo-reden met als eigenlijk doel het opruimen van tegenstanders, zoals bijvoorbeeld gebeurde in de nacht van de lange messen). Vergelijk dat met half miljoen zigeuners, vele tienduizenden gehandicapten en allerlei andere bevolkingsgroepen. Uiteraard zijn dit 4000 tot 6000 teveel en zijn ook deze gruwelijkheden van de nazi's net zo gruwelijk als de andere. Maar ook hier weer wordt hier gedaan alsof homoseksuelen het grote slachtoffer zijn. De bedoeling lijkt ook hier lijkt weer, zoals zo vaak, om homoseksuelen als onschuldige slachtoffers te presenteren, en iedereen die homoseksualteit afwijst een slecht geweten daarover aan te praten. Begrijp me goed, ik bedoel niet dat homoseksuelen schuldig zouden zijn aan onrecht dat hun wordt aangedaan. Waar het me om gaat is dat God ons niet als onschuldig verklaart.
"Achtergesteld, afgekeurd, weggestopt, besmeurd, verguisd, verminkt en vermoord vanwege iets waar ze zelf niets aan konden doen. Niet aangeleerd, niet aangetrokken of aangedaan, maar zo geboren. Niet voor even, maar voor het leven."
Toen ik dat las vroeg ik me af hoe deze dominee over zonde denkt. We worden als zondaar geboren. Zijn we hier onschuldig aan? Van nature zijn we kinderen des toorns, we zijn zo geboren en volharden daarin, op weg naar de eeuwige verdoemenis, tenzij er bekering en geloof komt. Hebben we dit aangeleerd, aangetrokken of angedaan? Nee, het komt vanzelf, je hoeft er niets voor te doen. Kunnen wij er niets aan doen? Wat we er aan kunnen doen is ons er van te bekeren en ons vast te klampen in geloof aan de Heere Jezus als redder en zaligmaker.
Wat me ook verbaasd is dat overleven zo belangrijk toeschijnt voor deze dominee. Wat mij bekend is van andere dominees in gevangenschap is dat het delen in de boodschap van het evangelie voor hun voorop stond. Al dan niet overleven lieten ze in de hand van God.
Wat me ook opviel dat deze dominee blijkbaar geen troost en steun vond in zijn worstelingen en moeiten waar een christen normaal zijn troost vind: bij zijn Heiland en zaligmaker, in de zondevergeving en een eeuwig leven. Waarom verteld hij daar niets over? Dat was een beter getuigenis geweest. Waar is dan zijn troost en sterke? Ik vind daar niets van terug.
Waarom is de houding van mensen voor hem zo belangrijk? Waarom niet de houding van God? Kent deze dominee Gods gerechtigheid en genade niet, behalve misschien in abstracte termen?
Waar Luther een genadig God zocht (en vond!), lijkt het of deze domine vooral te gaan om zelferkenning, op z'n minst een erkenning van de 'wij'.
Begrijp me goed, ik helemaal voorstander van ondersteuning van mensen die worstelen met homoseksualiteit of wat voor moeiten dan ook. Een blinde wettische veroordeling is niet op zijn plaats. Maar de troost die we bieden moet niet zijn in een 'erkenning' maar in een herstelde relatie met onze Schepper, door de Heere Jezus, door bekering en geloof.
Ik keer me niet tegen deze dominee noch tegen homoseksuelen. Ik keer me tegen dit humanistische praatje, dat helemaal past in de huidige tijd en niets te maken heeft met het christelijk geloof. Het is mijn wens dat deze dominee en mensen die met deze dingen worstelen, hun troost zullen vinden in de genade van de Heere Jezus in plaats van deze te zoeken in een 'acceptatie'.
Laat ik waar jij homo schreef het eens veranderen in Joden.
De bedoeling lijkt ook hier lijkt weer, zoals zo vaak, om Joden als onschuldige slachtoffers te presenteren, en iedereen die het Jodendom afwijst een slecht geweten daarover aan te praten. Begrijp me goed, ik bedoel niet dat Joden schuldig zouden zijn aan onrecht dat hun wordt aangedaan. Waar het me om gaat is dat God ons niet als onschuldig verklaart.
er zijn inderdaad relatief weinig homo's vermoord. Dat komt omdat de meeste homo's in die tijd veilig in kast bleven. Er zijn geen miljoenen homo's vermoord omdat homo's zich makkelijker konden verstoppen dan joden of roma's, dat deden ze namelijk altijd al. De aantallen zijn niet relatief laag omdat de nazi's minder graag homo's wilden uitroeien dan joden, homo's waren gewoon moeilijker te vinden. De homo's in de kampen werden zoals de dominee al schreef nog slechter behandeld dan Joden of Roma's, niet alleen door kampbewaarders maar ook door medegevangenen.
Wat zou jouw boodschap aan de christenen in Noord-Korea zijn? hetzelfde als die van Gerard? komt ie:
De berichtgeving over christenen in strafkampen in Noord-Korea. De bedoeling lijkt ook hier lijkt weer, zoals zo vaak, om Christenen als onschuldige slachtoffers te presenteren, en iedereen die het Christendom afwijst een slecht geweten daarover aan te praten. Begrijp me goed, ik bedoel niet dat Christenen schuldig zouden zijn aan onrecht dat hun wordt aangedaan. Waar het me om gaat is dat God ons niet als onschuldig verklaart.
Zou dat jouw boodschap zijn aan christenen in Noord Korea? de mijne zou inderdaad heel anders zijn.
Dat deze predikant een (ander) punt heeft, lijkt me overigens helder en klaar. Dat blijkt weer eens overduidelijk nu er vanuit het Gekrookte Riet (ook HHK) pogingen worden gedaan om hem uit het ambt te zetten, alleen vanwege het enkele feit dat hij homo is. Dat is fundamenteel een stuk kwalijker.
Dat komt omdat Gerard schrijft dat homo's als slachtoffer worden neergezet om mensen die homo's afwijzen een slecht geweten te bezorgen. Bovendien, schrijft hij viel dat slachtofferschap wel mee in de oorlog.
Dat is een botte ongevoelige reactie, en ik weet heel zeker dat hij die niet had gemaakt bij een artikel over Jodenvervolging.
Ik vraag me daarnaast ook af of het verstandig is van de dominee om zijn boodschap over de ruggen van Nazislachtoffers te lanceren. Discriminatie van andersgeaarde medegelovigen in je eigen kerk is al ernstig genoeg. Daar hoeft niet nog eens een vernietigingskamp bij betrokken te worden. Dat komt m.i. je geloofwaardigheid niet ten goede. Ds. Burggraaf vervult hoe dan ook een voortrekkersrol in eigen kring. Dat geeft hem een enorme verantwoordelijkheid in gedrag en uitingen. Maar juist op en in zijn positie kan hij een voorbeeld en grote zegen zijn voor tal van homojongeren.
HAHAHAHA!
Ds. Burggraaf vertelt enkel hoe het kwam dat hij tot dit opiniestuk kwam. En toevallig kwam dat bij hem doordat hij in Dachau bij een gedenkteken voor homoseksuelen terechtkwam.
Ik vind dat Ds. Burggraaf heel goed heeft gezien wat er in de huidige tijd leeft en dat hij daarop heeft ingespeeld. Jongeren die in de knoop zitten red je niet in eerste instantie met vrome praatjes over Jezus. Allereerst laat je ze zien dat er meer mensen zijn die toevallig op mensen van gelijk geslacht verliefd worden. Je gaat naast ze staan. En dat doet Ds. Burggraaf.
- 1
- 2
