(...) Ik hoop verder te gaan met mijn vriend en zou daarom dolgraag naast hem de...

Vorig jaar had ik al besloten dat ik dit jaar belijdeniscatechisatie wilde volgen. Toen ik dit tegen mijn vriend (waar ik al bijna drie jaar verkering mee heb) zei, was hij hier niet op berekend. Hij wilde het graag volgend jaar doen. Ik verlangde ernaar om het te doen door ook zelf de verantwoording op mij te nemen. We besloten dat ik het nu zou doen en hij volgend jaar. Dit jaar ben ik op een nieuwe openbare school begonnen. Ik moet nu heel bewust christen zijn en dat vind ik soms best moeilijk. Soms denk ik echt: "hoe kan dit nu waar zijn! Hoe kun je hier nu in geloven!". Andere momenten heb ik wel die zekerheid. Kortom: mijn geloofswereld is nogal aan het wankelen gebracht. Ook mis ik het nu dat ik straks alleen mijn jawoord zal laten horen. Ik hoop verder te gaan met mijn vriend en zou daarom dolgraag naast hem deze grote keuze maken. Het liefst zou ik willen stoppen, om het volgend jaar samen met mijn vriend te doen. We kunnen er dan samen naartoe leven en er over praten. Ook hoop ik dit jaar alles meer op een rijtje te krijgen en bewust naar deze keuze toe te leven. Wat vindt u? Kan ik stoppen? Het is niet uit onverschilligheid, absoluut niet. Ik heb een gesprek met mijn ouderling gehad, maar die reageerde heel apart. Van hem mocht ik ook niet stoppen. Volgens hem was God zeker bezig in mij te werken. Ik vind het zo erg dat hij dit zei. Ik moet al mijn best doen om nederig te zijn en als dan verschillende mensen (ook een oom) dit zeggen... dan kan ik alleen maar bidden of God mij dan nederig wil houden en of Hij ook Borg voor mijn ziel wil zijn. Het is echt een probleem voor mij. Overigens, ik zit bij de Ger. Gem. Zou iemand vanuit deze richting hier antwoord op kunnen geven? Bedankt!

Je denkt het mooi geregeld te hebben en dan opeens komen er enkele andere ervaringen. Het jaar waarin je je voorbereidt om belijdenis van het geloof te doen is een erg gewichtig jaar. Je hoopt voor God en de gemeente je ja-woord te geven met de bede: Heere ik geloof, kom mijn ongelovigheid te hulp! In de loop van het jaar neem je je stille tijd heel serieus, want je voelt dat het er nu op aankomt: Heb ik de Heere echt lief? Soms word je heen en weer geslingerd en fluistert de duivel: Het kan voor jou niet! De andere keer zeg je het echt gemeend: Heere tot Wie zal ik anders gaan? U hebt de woorden van eeuwig leven.

Gezien de werksituatie en de vraag hoe je je daar op moet/zal stellen, vraagt veel energie. Je wordt teruggeroepen op de vaag wat is nu wezenlijk in mijn leven en hoe komt dat anderen dat anders zien en invullen; uiteindelijk kom je tot de conclusie: Er is maar EEN NAAM tot behoud (Joh.14:6). Verder ga je gescheiden naar catechisatie, dan kun je niet veel samen delen. Dat zorgt ook voor een gevoel dat je er alleen voor staat.

Ik kan heel goed begrijpen dat je overweegt om dit jaar geen belijdenis van het geloof af te leggen, maar het volgende jaar dat samen met je vriend te doen. Ik neem aan dat je beiden de zekerheid hebt: we hopen samen straks in de weg van het huwelijk verder het leven te vervolgen. Als je samen de belijdeniscatechisatie volgt, dan kunnen jullie samen bidden, lezen, leren en elkaar afvragen wat betekent dat voor mij en voor mijn vriend. De belijdenisdienst is dan voor jullie samen het hoogtepunt.

Dat de ouderling wat aarzelt kan ik begrijpen, maar leg in een gesprek (mogelijk samen met je vriend) uit waarom je wilt wachten tot het volgende jaar. Ik wijs je graag op de waarde van het gebed (Lk.11:9-13). Lees ook aandachtig en biddend na om te beproeven of je argumenten oprecht/integer zijn Mattheüs 10:31-40 en Psalm 86:6 (ber.).

Drs. I. A. Kole

Dit artikel is beantwoord door

drs. I. A. Kole

• Geboortedatum:
  05-07-1940
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Berkenwoude
• Status:
  Actief

170 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven