(...) Iedere keer als we een stap verder mogen doen in onze relatie ben ik onrus...

Hier loop ik echt mee. We hebben al ruim vier jaar verkering en gaan bijna verloven. Iedere keer als we een stap verder mogen doen in onze relatie ben ik onrustig en wat bang. Ik kan er geen concrete woorden aan geven, maar het is een gevoel wat bijna al die tijd aanwezig is en waardoor ik minder van die dingen kan genieten. B.v. toen ik 16 werd mochten we vaker bij elkaar komen, ook op zondag, enz. Die dag ervoor zag ik het helemaal niet meer zitten en wist ik niet meer of ik genoeg van hem hield. Het is twee jaar later drie maanden uitgeweest. Ik merkte dat ik echt niet zonder hem kon en hij ook niet zonder mij. We hebben nu weer verkering. Toen we weer net verkering hadden, had ik ook die onrust. Langzaamaan ging dat over. Maar nu we bijna gaan verloven, heb ik het weer. Ik weet zeker dat ik mijn hele leven bij hem wil blijven maar die onrust van binnen is er. Voor mij, maar ook voor mijn vriend is dit moeilijk want ik geniet veel minder dan hij met de voorbereidingen. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik twaalf was en ik denk dat dit een gevolg is. Bindingsangst of zo iets. Op welke manier kan ik het beste hulp zoeken, want we denken dat dit wel op zijn plek is. Vriendelijke groeten, een tobbertje.

Op zich is het niet vreemd dat wanneer je een belangrijke stap zet, je dat tot nadenken stemt. Misschien zit het wel een beetje in je karakter. En het feit dat je ouders gescheiden zijn, kan jou het gevoel geven het vooral goed te willen doen omdat je weet hoe ingrijpend een echtscheiding is. Als die onzekerheid steeds weer terugkomt, is het helemaal zo gek nog niet er eens met een deskundige over door te praten.

Alie Hoek-van Kooten

Dit artikel is beantwoord door

Alie Hoek - van kooten

• Geboortedatum:
  27-08-1949
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

936 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven