(...) Zij heeft inmiddels aangekondigd dat ze van haar man wil scheiden (...) Wa...

Graag wil ik u iets voorleggen wat onze hele familie aangaat. Het gaat om een familielid. Vorig jaar is hij gescheiden. Ze waren erg lang getrouwd en dit was erg aangrijpend. Nu heeft hij de vrouw van een ander echtpaar met kinderen leren kennen. Zij heeft inmiddels aangekondigd dat ze van haar man wil scheiden. Wij waren er allen ondersteboven van. Achteraf wist op het dorp bijna iedereen het al, behalve wij als familie. Verschillende familieleden hebben met hem gepraat. Ze bereikten echter niets. Het is voor de hele familie erg zwaar. In het bijzonder voor de kinderen van mijn hem. Wij weten geen uitweg meer. Wij krijgen nu het gevoel dat we het moeten accepteren, omdat het toch doorgaat. Wat moet onze houding zijn in deze situatie? Moeten we dit aanvaarden omdat het toch niet meer te keren is?

Beste vragenstelster,

Het is een diepe nood, die je aan de orde stelt. Meer eerst iets vooraf. Zoals je uit de tekst van de vraag zult opmaken, hebben we deze iets aangepast. Dit om te voorkomen dat de situatie die je tekent mogelijk voor anderen herkenbaar zou zijn en dat zou het alleen maar moeilijker voor je maken. Ik heb overigens de oorspronkelijke vraag ook gelezen, dus ik ben wel op de hoogte. Ik zal proberen er naar mijn beste kunnen een antwoord op te geven.

Telkens merken we weer, wat een verdriet het leven met zich meebrengt. Ook op het terrein van het huwelijk. Sommigen gaan met wederzijds goedvinden uit elkaar, anderen worden voor een voldongen feit geplaatst doordat hun man of vrouw weggaat. Dat leed zullen we niet mogen onderschatten. Het is voor een buitenstaander heel moeilijk, de juiste situatie in te schatten. Toch kunnen er situaties zijn, waarin duidelijk wordt dat iemand echt “in de steek gelaten wordt.” En als iemand dan een nieuwe relatie wil aangaan? En nog wel met iemand, die getrouwd is? Maakt het dan uit, hoe hij alleen is komen te staan? Als hij door “een ander” in de steek is gelaten? Soms bestaat de neiging, om te zeggen: “Hij heeft zoveel meegemaakt, dus dan mag je er eigenlijk niet zoveel van zeggen...”

Laat ik daarin heel duidelijk mogen zijn: dit is ten allen tijde af te wijzen als zonde voor de Heere. Op dat punt is echt geen compromis mogelijk. Een relatie met een getrouwde vrouw is overspel, hoe je het ook wendt of keert. Los van de vraag, wat een betrokkene eventueel heeft meegemaakt. Dat mag en moet je elkaar echt duidelijk zeggen. Daarbij komt, dat er vervolgens nóg een gezin een groot verdriet meemaakt. Voor kinderen (en het gaat nu om twee gezinnen) is het heel zwaar.

Het is goed om met elkaar te gaan praten, maar ik begrijp, dat dit helaas niets heeft opgeleverd. Zo is de werkelijkheid helaas nogal eens. Er is ook heel wat voor nodig, om van een ingeslagen weg terug te keren en ook dan moeten wonden helen. Maar alles is beter dan nóg een verbroken huwelijk. Helaas blijkt het moeilijk, zo niet onmogelijk, elkaar te overtuigen. En dan sta je machteloos. En je kunt verder niets tegenhouden.

Moet je dan de situatie aanvaarden? Ik zeg “ja”, in die zin dat je moet toezien, dat het allemaal doorgaat. Ik zeg “nee”, als het gaat om het aanvaarden in de zin van “goedvinden”. Het is en blijft een diepe nood.

En dan is het de vraag, hoe je daarmee om moet gaan. Ik probeer enkele dingen te zeggen, al besef ik, dat de reacties heel erg afhangen van een aantal dingen: hoe is de onderlinge verhouding in het verleden geweest, wat kan een ander begrijpen en accepteren? Ik zou dit willen zeggen: als je het als familie niet aankunt een trouwdag als deze  mee te maken, dan moet je zwager dat kunnen aanvaarden. Het grijpt diep in en daar moet je naar kunnen handelen. Dat hoeft geen breuk te betekenen, al is dat risico soms wel aanwezig. Maar dan het volgende: ik hoop dat het je dan gegeven wordt dit aan je zwager in bewogenheid duidelijk te maken. Daar is veel gebed voor nodig. Om niet bitter te zijn, maar om te laten weten dat het echt uit nood is dat je dit niet kunt meemaken. En laat het dan maar weten dat je dit biddend overwogen hebt.

En dan de zorg voor de kinderen, allereerst de kinderen van je hem, al denk je ook aan dat andere gezin. Zoals ik begrijp, hebben die kinderen het er erg moeilijk mee. En dan is het te vrezen, dat dit later tot misschien wel grote problemen zal leiden. Daar kun je het heel moeilijk mee hebben. Ik hoop van harte dat die kinderen zullen aanvoelen dat ze bij jullie innerlijke steun kunnen vinden. Direct contact kan uiteraard alleen met goedvinden van hun vader, want het zijn tenslotte zijn kinderen. Maar ik hoop dat er toch mogelijkheden zijn, hen moreel te steunen. En dan mag je bidden om wijsheid, om eerlijk te maken dat de weg van hun vader niet naar het Woord van de Heere is, zonder dat je een verwijdering teweeg zou brengen of die nog groter zou maken. Het is niet zo moeilijk iemand tegen een ander op te zetten, er is genade voor nodig om de zonde aan te wijzen en de bewogenheid te behouden.

Ik ben me ervan bewust, dat sommige onderdelen van mijn antwoord niet zo ter zake kunnen zijn, omdat de situatie op bepaalde punten anders is dan ik inschat. Misschien zou ik bepaalde dingen anders benaderen, als ik de details van de omstandigheden ken. Daar zul je zeker begrip voor hebben.

Samenvattend hoop ik van harte, dat je met deze zo verdrietige omstandigheden  tot de Heere mag gaan en kracht en wijsheid zult ontvangen, om op de juiste manier te handelen. Heb je behoefte om bepaalde dingen nog wat nader voor te leggen, wil ik daar van harte in meedenken. Want ik besef dat ons antwoord altijd slechts “ten dele” kan zijn.

In deze moeilijke omstandigheden van harte de zegen van de Heere toegebeden.

Met een welgemeende groet,
Ds. W. Arkeraats

Dit artikel is beantwoord door

Ds. W. Arkeraats

• Geboortedatum:
  09-08-1946
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Hardinxveld Giessendam
• Status:
  Actief

132 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven