Het eigene van de Gereformeerde Gemeenten

Op 2 maart sprak panellid C. A. Hoekman met helderheid, openheid en bewogenheid in de uitzending van Pastorie Online van de Reformatorische Omroep.  Daarom wil ik hem graag het volgende  voorleggen. Als nog niet zo heel lang vacante gemeente (Gereformeerde Gemeenten) zijn er in de achterliggende periode diverse studenten bij ons voorgegaan. Wanneer het in de preek over Christus en Zijn weldaden gaat, spreken de meeste studenten hoofdzakelijk Gods kinderen aan en is het: “er is een volk op aarde”, of “er is een kerk op aarde”, of “is er hier een volk, dat...” En dat terwijl een grote gemeente (schare) voor hen zit! Zij spreken zo eigenlijk alleen tot de ‘onzichtbare kerk’ (de ware gelovigen). De naam Jezus wordt nauwelijks genoemd!

Maar Jezus Christus moet toch verkondigd (aangeboden?) worden aan de gehele ‘zichtbare kerk’ voor hen? Volgens onze belijdenis (Dordtse Leerregels) zelfs met bevel van geloof en bekering! Anders zijn we als Ger. Gem. toch niet meer gereformeerd? Het evangelie is toch niet voor Gods kinderen die al gered zijn, maar voor hen die nog gered moeten worden? Toen de Heere Jezus de schare zag, werd Hij met innerlijke ontferming bewogen en zei tegen Zijn discipelen: “Geef gij hen te eten!” (Mattheus 14).

Zelf denk ik dat het probleem hierin ligt dat zij Jezus Christus niet kunnen en durven te verkondigen, omdat de noodzakelijkheid van het plaatsmakend werk, waarop zij wijzen, dat in de weg staat! Zou hier niet een taak en verantwoordelijkheid liggen voor de docenten van de Theologische School die hen opleiden? Of is dit toch het “eigene van de Gereformeerde Gemeenten”?

Beste luisteraar,

Wat mij opvalt is dat een onbevangen en Bijbelse verkondiging van de enige Naam onder de hemel gegeven, de Naam van onze Heere Jezus Christus, dit soort vragen oproept. Zoveel vragen op Refoweb gaan over de prediking en toeëigening van het heil. Ik ben er diep van overtuigd dat er veel geestelijke tobberij en duisternis is vanwege een prediking die teveel nadrukt legt op wat er in ons leven moet gebeuren, te weinig op wat er gedaan is op Golgotha door de Heere Jezus, Gods Zoon, Die in deze verloren wereld kwam om het verlorene te zoeken en te vinden. Onze Zaligmaker kwam in onze wereld in volkomen harmonie met de Vader en de Heilige Geest. Deze heerlijke Zaligmaker wordt door onze God aangewezen als de enig begaanbare Weg naar Gods hart, waarin  God Zijn welbehagen heeft. De Heilige Geest daalt op Hem neer in de gedaante van een duif en een stem  komt uit de hemel: “U bent mijn geliefde Zoon, in U heb Ik Mijn welbehagen” (Lukas 3:22).

De geschiedenis van de verheerlijking van Christus op de berg herhaalt dit machtige Woord van God met het er op volgende: Hoort, Hem! (Mattheüs 17:5). Hem horen is zalig, je verliest al je pretenties en vindt oneindige vreugde in Gods Lam. Waarom? Omdat God in Zijn offer een zondaar aanvaardt als Zijn kind. Ik begrijp het niet, maar het geloof aanbidt en verwondert zich over zo’n grote liefde. “Want alzo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat een ieder die in Hem gelooft niet verderve, niet verloren gaat, maar het eeuwige leven heeft” (Johannes 3:16). En de Heilige Geest heeft zo’n vermaak in het verheerlijken van Christus (Johannes 16:14).

Wanneer je over dat alles nog eens rustig mediteert dan blijft er maar één verlangen over: 
Och! dat aller mensen tongen,
Aller Englen zang, o Heer!
Samen stemden, samen zongen
Eeuwig tot Uw’ lof en eer!

Ik kan niet begrijpen dat de ervaringen van Gods kinderen dan zo centraal staan in de preek. En ik denk dat ik weet wat deze ervaringen zijn, maar ik weet ook heel goed, Gode zij dank, dat deze ervaringen niet de oplossing zijn in de hunker naar God. Alles, echt alles is volbracht door onze Heiland en alleen in Zijn offer vind ik rust. Door Hem mag ik tot God gaan en stamelen van Gods onnavolgbare liefde, niet alleen voor anderen, maar ook voor mij. 

Ik begrijp werkelijk niet dat een predikant/student, ook een geredde zondaar, niet overloopt op de preekstoel van Gods zoekende en vindende zondaarsliefde. Dan zie je een grote of kleine gemeente (schare) voor je en roep je met heel je hart uit: Komt, want alle dingen zijn  gereed. Wie je ook bent, waar je ook vandaan komt. Komt, tot de bruiloft! Hoe? Met al je zonden en zorgen, hoe zwaar en     menigmaal je ook hebt misdreven. Voor deze heerlijke Zaligmaker ben je nooit te vuil, is je verleden nooit te gruwelijk, is je leven nooit te zondig. Want onze Jezus ontvangt zondaren en eet met hen. Hij, zo vol van oneindige liefde en ontferming, Hij eet met mij. Met mij? Heere Jezus, ik aanbid U met heel mijn hart, dat U wilde omzien naar zo’n dode hond als ik ben. U wilde mij hebben, U zag me gaan en U keerde mij om, naar U toe. Onbegrijpelijke, reddende liefde.

Heer', ik wil Uw liefde loven,
al begrijpt mijn ziel U niet.
Zalig hij, die durft geloven,
ook wanneer het oog niet ziet.

Wat denk je? Zou zo Jezus Christus niet vrijmoedig en blijmoedig aangeboden worden? Dan is het toch geen vraag meer of je het wel kunt of durft. Dan doe je het met heel je hart. Ik geloof wel dat niet durven, voorafgaat aan het niet kunnen. Niet durven laat je alleen, want daar krijg je onze God niet in mee. Niet durven, verlamt je. Maar met God breek je er doorheen en laat je het liefdesbevel horen in navolging van Jezus: bekeert u en gelooft het Evangelie (Markus 1:15). Dan kun je en durf je niet anders dan de Heere Jezus aanwijzen en aanprijzen voor de hele gemeente.  Dat is wat de Puriteinen en ook veel oude theologen ons hebben nagelaten. Dat is bijbels gereformeerd. Er zijn nog andere schapen, die van deze stal niet zijn, die moet Hij ook toebrengen; en zij zullen Zijn stem horen (Johannes 10:16).

Hoor je Zijn stem? Geeft gij hen te eten (Mattheüs 14:16). Met innerlijke ontferming bewogen geeft Jezus een vermoeide schare te eten. En zou de Heere Jezus veranderd zijn? Als er Eén is die weet hoe verloren we zijn buiten Hem, is het onze Jezus wel. Onze zonde bracht Hem aan het kruis van Golgotha en in de verlating van Zijn Vader. En zullen wij dan volharden in onze zonde en ongeloof? O, Heilige Geest, breng me met al mijn zonden en zorgen bij de Heere Jezus. Hij alleen is onze vrede.

Hoe vind je Hem? Vluchten tot Jezus. Er is een gewillige Zaligmaker voor onwillige zondaren. Wat een vreugde om dat uit te mogen roepen voor een schare verloren zondaren. Hij zoekt u, Hij zoekt jou, zelfs u, zelfs jou die gevangen zit in de slavernij van welke zonde ook. De kop van de helse vorst is door onze Jezus vermorzelt, hoe de boze ook tekeer kan gaan in je (jonge) leven. Verlies je leven maar aan Zijn voeten en je leeft eeuwig. Komt!

Ik hoop dat dit het “eigene is van de Gereformeerde Gemeenten” en dat de Theologische School dit als een vreugdevol Evangelie meegeeft.  

Ik denk, helaas, dat we de Heere Jezus meer voor de voeten lopen, dan aan Zijn voeten liggen. Laten we samen bidden om een krachtige opwekking en doorwerking van de Heilige Geest, gereformeerde gezindte breed, opdat het wordt één kudde en één Herder. 

Hartelijke groet,
C. A. Hoekman

Dit artikel is beantwoord door

C.A. Hoekman

• Geboortedatum:
  23-09-1943
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Kapelle
• Status:
  Actief

103 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven