Vraag
Ik val maar gelijk met de deur in huis. Ik kan me er soms zo aan irriteren dat mijn vriend God nog niet heeft gevonden. Ik word dan vreselijk ongeduldig. Hij weet het soms zo goed als het over andere mensen gaat en hoe het allemaal zou moeten gaan volgens de boekjes en volgens de stappenplannen. Dingen die hij vroeger wel deed heeft hij geen behoefte meer aan. Maar verder zie ik zo weinig van een leven met God.
Ik vind het lastig dat hij mij niet begrijpt als ik iets deel over mijn geloofsleven. Ik deel dit dan sneller met een vriendin, omdat zij mij wél begrijpt, omdat zij ook iets mag kennen van dat leven met God. Doordat je niet dat begrip terugkrijgt van de ander vind ik het lastig iets te delen over het geloof. En als we het er dan over hebben word ik soms snel geïrriteerd en boos, omdat uit zijn reacties dan weer blijkt dat hij er zo weinig van kent. Ik besef me dat ik meer moet delen over het geloofsleven, want op deze manier laat ik ook niet echt iets zien van de vruchten van de Geest door steeds geïrriteerd te raken. In plaats daarvan zou ik hem als het ware ‘aan de hand moeten nemen’ om Hem (zover dat menselijke mogelijk is door bidden, Bijbellezen en erover te praten etc) bij God te brengen. Maar vaak ben er ik te geïrriteerd voor om dan nog liefde op te brengen om hem geduldig er op te wijzen dat het voor hem ook mogelijk is.
Soms komt hij daarnaast weleens met vragen over het ‘hoe dan’, maar dan weet ik vaak niet wat ik moet zeggen. Het lijkt soms eenvoudiger om er iets over te delen tegen iemand die verder weg staat dan met iemand die zo dichtbij staat. Hoe moet ik/wij hiermee omgaan? Is hiervoor relatietherapie noodzakelijk als je over een paar jaar hoopt te trouwen?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Liefde en evangeliserende activiteiten zijn twee heel verschillende dingen. Die jij -als ik je verhaal goed heb gelezen- in één relatie wilt stoppen. Dat gaat irriteren, zoals je zelf al beschrijft. Vraag je dus in alle ernst af wat je van deze jongeman verwacht: een bekering tot God of verkering met jou! Natuurlijk is het het allermooiste als jullie naar elkaar toegroeien, juist ook in geloofsleven en -beleving, maar dat is niet vanzelfsprekend. Dat vraagt tact en wijsheid en zéker geen ongeduld die zich uit in irritatie. Bid God en leg Hem je vragen, je zorgen en je moeiten voor met als slot: niet mijn wil maar de Uwe geschiede. Met andere woorden – als ik het zo mag zeggen: loop God niet voor de voeten door Hem voor te schrijven hoe jíj het hebben wilt.
Relatietherapie zou een goede stap kunnen zijn, mits je een therapeut zoekt die bij je geloofsvragen past. Misschien kun je gesprekken aangaan met een dominee, voorganger, catecheet of jeugdleider die jullie beide kent. Huwelijkscatechese lijkt me ook heel waardevol in jullie situatie, en dat is toch net even anders dan relatietherapie.
Tenslotte: bestudeer de vrucht van de Geest, zoals die in Paulus’ brief aan de Galaten in hoofdstuk 5:22 beschreven staat: liefde, blijdschap, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, geloof, zachtmoedigheid, zelfbeheersing... genoeg ‘huiswerk’ voor de komende tijd, denk ik zo. Want wat betékent dit vóórdat je aan de toepassing ervan toe bent?
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Vorm geen ongelijk span met ongelovigen, want wat heeft gerechtigheid gemeenschappelijk met wetteloosheid, en welke gemeenschap is er tussen licht en duisternis? En welke overeenstemming is er tussen Christus en Belial? Of wat deelt een gelovige met een ongelovige? Of welk verband is er tussen de tempel van God en de afgoden? Want u bent de tempel van de levende God, zoals God gezegd heeft: Ik zal in hun midden wonen en onder hen wandelen, en Ik zal hun God zijn en zij zullen Mijn volk zijn.
2 Korinthe 6:14-16
Dit zegt God in Zijn Woord.
Het is heel eenvoudig. Iemand die wel netjes naar de kerk gaat, iemand die christelijk is, maar geen christen, geen levend lidmaat van Christus, is in Gods ogen een ongelovige.
We zijn óf van Christus, óf van satan. Een tussenweg is er niet.
Ik weet het, in onze kringen worden de onkerkelijke mensen weggezet als ongelovigen. En is het belangrijk dat een levenspartner kerkelijk is.
Maar voor God zijn er maar twee soorten mensen: gelovigen, levende christenen of ongelovigen, of dat nu nette kerkmensen zijn of totale atheïsten.
De gelovige heeft geen binding met een ongelovige, tenminste als het over het ware geloof, het leven met Christus gaat . Dat merkt vragenstelster zelf.
Je reactie van geïrriteerd zijn is niet goed. Juist jij moet Christus zijn in het leven van je vriend. Christus zijn is dus ootmoedig, liefdevol, dankbaar, zachtmoedig, vol van genade en waarheid.
Maar ik denk ook dat je, in het licht van Gods Woord moet nadenken of deze relatie wel naar de wil van God is. Hoe moeilijk ook, hoe tegen de mening van velen ook.
Vroeger zei men het zo: eerst bekering, dan verkering.
Je hebt in het huwelijk een drievoudig snoer nodig. Christus als eerste, samen met het echtpaar.
Christus als eerste voor de man, Christus als eerste voor de vrouw. Zo alleen is er sprake van een drievoudig snoer.
Nogmaals, ik weet dat in onze kringen hier heel anders over wordt gedacht, maar als men eerlijk Gods Woord leest, moet men erkennen dat het Woord helder en rechtlijnig is. Maar dat wij het aanpassen.
God heeft het beste met de mens op het oog, Zijn regels zijn voor ons bestwil. Om tot eer van Hem en tot zegen voor de ander te leven.
Sterkte en wijsheid!
Kortom: horen jullie bij elkaar voor de rest van jullie leven?
Verdriet zou ik beter begrijpen. Maar irritatie? Zo van "hup joh schiet eens op"?
Het komt ook op mij over dat je graag een vriend wil waarbij je alle hokjes kunt afvinken en zolang je het idee hebt dat hij het leven met God nog niet heeft gevonden kun jij ook niet verder.
Gun je hem werkelijk een leven met God of wil je dat omdat je dan "op hetzelfde niveau staat"
Hij heeft geen behoefte meer aan wat hij vroeger nog deed, dus wellicht is hij al wel bezig met het Woord van God? maar kan hij het nog niet geloven? Wij kunnen ook niet uit ons zelf geloven, dat klinkt zwaar maar is wel echt zo. Jij helpt hem ook geen steek verder met je irritatie.
Je hebt een mooi antwoord gekregen van mw Rots.
Als je werkelijk merkt dat hij geen enkele behoefte heeft aan geloven en Bijbellezen zou ik het antwoord van Johnvb nog eens doorlezen.
