Vraag
Na een huwelijk van tientallen jaren heb ik (man) moeten besluiten om een echtscheiding aan te vragen. Jarenlang heb ik van alles geprobeerd. Mijn ex was namelijk borderliner met een narcistische inslag en ingebeelde waanideeën. Alle hulp gehad op allerlei gebied, maar niets hielp. Nooit was er wat goed. Zelfs de kinderen bleven weg. Naar mijn mening had ik geen andere keuze meer, want het treiteren en kleineren bleef maar doorgaan. Ze plaatste van alles over mij op Facebook, zelfs ons intieme gebeuren. Ik ben me er van bewust van dat ik ook lang niet alles goed heb gedaan. De scheiding raakt me innerlijk erg diep, want “wat God samengevoegd heeft, scheide de mens niet.” Ondanks alles voel ik schuld. Hoe ga ik hier mee om?
Antwoord
Beste lezer,
U tekent een schrijnende situatie waarin u verkeert. Het is, hoe dan ook, altijd triest als een relatie van zoveel jaren eindigt. Afgaande op wat u over de situatie schrijft, begrijp ik dat u voor een heel moeilijk dilemma stond. Doorgaan en dan ‘stukgemaakt’ worden? Of scheiden en dan hopelijk een zekere rust ontvangen? Feitelijk een onmogelijk dilemma. Want inderdaad: de Heere wil niet dat we als man en vrouw van elkaar scheiden. Daarom raakt het u ook zo diep, merk ik.
Nu zal het zo zijn dat in een situatie van scheiding in de regel beide ‘partijen’ (een zekere) schuld hebben. Wij zijn immers allemaal zondaren en dan ook heel concreet. Dus wie doet het in zo’n situatie goed? Toch kan er wel degelijk verschil in ‘schuld’ zijn. Soms ligt de balans sterk aan één kant. Daarnaast is het zo dat psychische problematiek een enorme hypotheek op een huwelijk kan leggen. Er kan een situatie ontstaan dat je voor die onmogelijke keus komt te staan: wat is nu beter: blijven of scheiden? Misschien moeten we zeggen: soms kun je niet anders dan van twee kwaden het beste kiezen.
Als ik 1 Korinthe 7 goed begrijp gebeurt het blijkbaar soms toch ook in de gemeente van Christus dat mensen tot een scheiding komen, anders dan om reden van overspel – zie vers 11. Blijkbaar verzet Paulus zich daar dan niet koste wat kost tegen. Wel geeft hij aan dat in zo’n geval hertrouwen met een ander niet mogelijk is. Er zijn dan maar twee mogelijkheden: ongehuwd blijven òf zich met de ander verzoenen.
Het lijkt me voor uzelf van belang om eerlijk na te gaan wat uzelf verkeerd deed (omdat u aangaf “Ik ben me er bewust van dat ik ook lang niet alles goed heb gedaan”). Dat mag u aan de Heere belijden. En als we dat doen, mogen we zeker weten dat de Heere ons vergeeft (1 Johannes 1:9), om Christus’ wil (1 Joh. 2:1-2). Het is dan wel een zaak van eerlijkheid om wat u bij uzelf als verkeerd ziet, ook te belijden aan uw (ex-)vrouw. Ook al zou het nooit meer tot een relatie komen tussen u beiden, wat we kunnen ‘opruimen’ moeten we zeker wegruimen. Dat kan ook veel rust geven in ons geweten.
Van harte wens ik, te midden van de gebrokenheid van uw leven, de troost toe van Hem Die de barmhartige Hogepriester is. Christus is de hemelen doorgegaan, maar is tegelijk zeer nabij bij allen die in hun zwakheden en verzoekingen tot Hem de toevlucht nemen (Hebreeën 4:14-16).
Met een hartelijke groet,
Ds. P. D. J. Buijs
Dit artikel is beantwoord door
Ds. P.D.J. Buijs
- Geboortedatum:02-11-1961
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Nunspeet
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
