Vraag
Mijn man wil niet meer naar de kerk en wil ook niet dat ik nog naar de kerk ga. Maar de kinderen vragen er soms om en ik mis het erg. En ik mis het dat we als gezin kunnen gaan. Ik wil mijn man volgen in wat hij zegt, maar nu weet ik niet of ik hem hierin moet gehoorzamen. Hij zegt dat hij gelooft, maar hij wil geen christelijke activiteiten meer met elkaar doen zoals Bijbellezen of bidden. Dit moet ik altijd alleen doen met de kinderen als hij er niet is, alsof het stiekem moet. Hij zegt dat hij het prima vindt als ik met ze bid, maar toch lukt het niet met hem erbij.
En er is nog iets. Er is veel spanning tussen ons doordat we de laatste jaren heel anders in het leven staan. Over bijvoorbeeld het omgaan met je naasten, financiën, invulling van geloof, we staan er heel verschillend in en dit is compleet veranderd sinds we zijn getrouwd. Ik vind het heel erg moeilijk en zou er soms over willen praten met iemand, maar ik weet niet met wie. Mijn man wil geen hulp en geen hulp voor ons huwelijk. En hij wil niet dat ik hierover spreek. Wat moet ik doen?
Ik voel soms dat ik het haast niet kan alleen. Kan ik om hulp vragen uit de kerk zonder zijn medeweten? Het voelt heel vervelend om achter zijn rug om hulp te zoeken bij een instantie waar hij niets van wil weten. Maar het is niet bespreekbaar voor hem en hij wordt boos als ik het hierover heb. Moet ik alleen verder hierin en hopen dat het een keer beter zal gaan of kan ik toch hulp zoeken terwijl hij dit niet weet of het er niet mee eens is?
Antwoord
Lieve mevrouw, wat bent u dapper. U wilt uw man volgen in wat hij zegt. Maar u kunt hem niet gehoorzamen in zijn onchristelijke levenshouding. Zeker moet u hulp vragen in de kerk en laten zij u daar verwijzen naar andere hulpinstanties. Want het gaat om het behoud van uw kinderen en van uzelf en mogelijkerwijs komt uw man daardoor tot inkeer. Nee, u doet niets verkeerd door uw probleem naar buiten te brengen. U moet God meer gehoorzaam zijn dan mensen, in dit geval uw man. Ongetwijfeld legt u uw nood ook voor de Heere neer. Hij geeft uitkomsten zelfs tegen de dood. En hier is sprake van doodlopende wegen. Voor u zelf, voor uw kinderen en voor uw man.
Hopen, dat het een keer beter zal gaan, helpt niet als dit niet verbonden is met de hoop op God. Daarom zo snel mogelijk naar buiten met uw problemen! En vraag daar en dan om raad of u uw man daarvan op de hoogte moet stellen. Het is om radeloos van te worden, maar bij de Heere is raad en Hij zal wegen banen waarlangs uw voet kan gaan.
Met hartelijke groet,
Ds. C. A. van der Sluijs
Dit artikel is beantwoord door
Dr. C. A. van der Sluijs
- Geboortedatum:14-09-1942
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
ik, man, lijd met je mee, ook al gaat mijn vrouw nog wel mee naar de kerk. Maar met tegenzin, en dat merk en voel ik. En verder heeft ze niets meer met de kerk en met het geloof. Ze is verbitterd en reageert het op mij af. Ze stimuleert onze kinderen ook niet. In de geloofsopvoeding heb ik het gevoel er alleen voor te staan, en dat is zwaar. Ook mijn vrouw wil geen hulp. Ik begin er ook niet meer over omdat ze dan geirriteerd raakt.
Alles in ons leven heeft een doel, maar in jouw, en mijn situatie vraag ik het wel eens: "waarom deze weg, o God?" In het bijzonder omdat ik geloof dat het schadelijk is voor mijn kinderen. En ik? Ik zie het als een doorn in mijn vlees en zie vooralsnog geen mogelijkheid om hier iets mee te doen, behalve bidden.
