Vraag
De laatste tijd heb ik het gevoel dat wanneer ik bid, ik praat tegen een ‘leegte’. Het voelt doelloos, alsof niemand naar mij luistert. Hierdoor vind ik het moeilijk om te volharden in gebed. Ligt dit gevoel aan mij? Wat kan ik doen om dit gevoel te veranderen?
Antwoord
Beste bidder,
Je ervaart tijdens je gebedstijd een gevoel van leegte en je vraag is wat je daar aan kunt doen.
Laat ik beginnen met te zeggen dat ik het nog niet zo eenvoudig vind om op je vraag te antwoorden. Gebed is iets heel persoonlijks en hoe kan ik je dan antwoorden terwijl ik je niet persoonlijk ken, laat staan je gebedsleven. Bovendien schrijf je in je vraag niet waarvoor je bidt en wat jouw verwachtingen zijn van dat gebed. Toch wil ik proberen om je een paar gedachten aan te reiken, in de hoop dat ik je daarmee verder help.
De Bijbel geeft ons veel aanwijzingen over het gebed – ook als het gaat om onverhoorde gebeden. Ik krijg de indruk dat jij daar op doelt: dat je gebed onbeantwoord blijft, of eigenlijk niet eens ‘aankomt’ bij de Heere. Welke oorzaak heeft dat? Ligt dat ‘gevoel’ zoals je dat noemt, nu aan jou? Ik ben blij dat je in je vraag de oorzaak in eerst maar bij jezelf zoekt. Het zou ernstiger zijn als je had gezegd: “God luistert toch niet, dus waarom zou ik nog volharden in het gebed?!” Jij zegt het gelukkig niet zo, maar eindigt met: ligt het aan mij?
Tegelijk hoor ik je zeggen dat dit een gevoel is. Daar zit voor mij ook een beetje de moeilijkheid in je vraag. Deze week las ik Genesis 25:19-26, waar in vers 20 staat dat Izak vurig bad tot de HEERE in het bijzijn van zijn vrouw, want zij was onvruchtbaar. Aangrijpend als je beseft dat hij begonnen is daarvoor te bidden toen hij 40 jaar oud was en dat het op z'n 60e pas verhoord was! Zij hadden 20 jaar lang elke maand weer reden om teleurgesteld te zijn, maar toch bleef hij vurig bidden, samen met Rebekka. Als je dat op je in laat werken, dan denk je: hoe hebben ze dat volgehouden? Als ze op hun gevoel waren afgegaan, dan waren ze waarschijnlijk al ergens in die 20 jaar gestopt met bidden. Maar ze hebben zich gericht op Gods belofte. Izak had die belofte zelf gehoord want hij was er zelf bij toen de Engel van de HEERE tegen zijn vader zei op de berg Moria: “Ik zal u zeker rijk zegenen en uw nageslacht zeer talrijk maken, als de sterren aan de hemel en als het zand dat aan de oever van de zee is” (Genesis 22:17).
Dus het eerste wat ik je hieruit wil meegeven is: richt jezelf niet teveel op je eigen gevoel, maar richt je op Gods belofte. Hij belooft in Zijn Woord dat Hij luistert naar je gebeden. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat je ook alles krijgt waar je om vraagt. Op de kinderbijbelclub waar ik vroeg als kind heenging, en waar het ook wel eens over bidden ging, werd mij geleerd dat God vrij is in Zijn antwoord. Hij is vrij om ja of nee te antwoorden op ons gebed. Of, zoals in het geval van Izak en Rebekka: wacht. Maar luisteren, dat doet Hij zeker. Hij wijst de gebeden van Zijn gelovigen niet af en Hij houdt Zijn goedertierenheid niet weg bij hen (vgl. Psalm 66:19-20). Mijn gebed voor jou is dat de Heere je volgende week, als het biddag is, verder zal onderwijzen in het gebed. Dat dat een bemoediging en tegelijk een aanmoediging zal zijn om te volharden in de gebeden, door je te richten op Zijn Woord, en niet op ons eigen gevoel.
Kand. D. H. J. Folkers
Dit artikel is beantwoord door
Ds. D.H.J. Folkers
- Geboortedatum:28-01-1986
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Abbenbroek
- Status:Actief
