Het zwarte schaap

Ik ben een vrouw van 33 jaar. Ik heb veel moeite met mijn familie. Heb me altijd het zwarte schaap gevoeld. Ik doe de dingen anders dan zij en dat is al jaren zo. Voel me daardoor ook vaak niet serieus genomen. Want ik ben volgens hen geen goede graadmeter. Ben niet getrouwd en geen kinderen, dus heb ik geen weet van zaken volgens hen. Ik werk fulltime en weet goed hoe de wereld in elkaar zit. Mijn mening word nooit gevraagd omdat ik het niet eens ben met hun denkwijze. Ik loop en bel de hele familie af en zie nooit of weinig interesse van hun kant. Hoe ik ook mijn best doe om geaccepteerd te worden, het lukt niet. Ik word gedoogd en geïnstrueerd hoe en wat ik wel mag zeggen op een verjaardag. Alles wat ik tegen mijn moeder zeg wordt anders doorverteld tegen de rest, waardoor zij zielig gevonden wordt en ik de boeman ben. Zonder dat ze vertelt over haar eigen aandeel hier in. Wat moet ik hier mee?

Beste vraagsteller,

U beschrijft een lastig vraagstuk, want het gaat over uw gevoelens. Die zijn natuurlijk altijd heel subjectief, maar ongetwijfeld hebben ze een basis. Ú voelt het en hebt er last van. U bent ook de enige die er iets aan kunt doen. Met hulp en dat is, denk ik, de reden van uw vraag. Dus: wát kunt u doen? Wellicht is het voor u goed om iedere dag eens op te schrijven wat er is voorgevallen in de familiesfeer, met daarbij uw gedachten erover samen met bijbehorende gevoelens. Komt er een ‘patroon’ uitrollen, ofwel gaat het meerdere keren over ongeveer dezelfde items als bijvoorbeeld familiebezoek op zondag, het vieren van verjaardagen en/of feestdagen, het doorbrengen van vakanties, zorg voor ouderwordende ouders, enz.? Dan is er vast en zeker ook wel iets te zeggen over verwachtingen en teleurstellingen, waardering dan wel afwijzing, uw eigen inbreng en die van de anderen. Gewoon opschrijven, in een dagboekje dat alleen uzelf hoeft te lezen!

Naar mijn idee is dit een manier om uit te vinden hoe ‘acceptatie’ vorm kan krijgen. Want wat ik ook lees –“ik word gedoogd en geïnstrueerd”- baart míj zorgen en doet mij denken aan iemand die alles (of in ieder geval heel veel) gewoonweg maar laat gebeuren. En ook zó’n houding  heeft een geschiedenis en een oorzaak... kijk daarom kritisch naar u zelf! Verandering kan immers pas beginnen bij bewustwording? Sterker: na bewustwording treedt verandering vaak vanzelf in, omdat men dan weet hoe níét en derhalve juist wél te handelen. Dat geldt vast en zeker ook voor u! 

Neem ook dit mee: hoe gaat het met u op uw werk en in contacten met vrienden/vriendinnen en anderen met wie u in uw leven te maken hebt? Speelt daar min of meer hetzelfde? Of helemaal niet? 

Nu nog even over de laatste zinnen: wat u kwijt wilt aan familieleden, zou ik niet overlaten aan moeder, die -zegt u- uw woorden verdraait. Stuur schriftelijk aan allen hetzelfde bericht (via een familie-app of email-met-cc) zodat van verdraaiing geen sprake kan zijn en dus van beschuldiging niet veel overblijft.
 
Ik wens u alle goeds, waarbij ik tenslotte nog wil opmerken dat gesprekken-met-een-deskundige misschien een aanrader zijn als u met dit beperkte antwoord niet veel verder komt.

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1503 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven