Vraag
Al lange tijd ben ik geen lid meer van een kerkelijke gemeente omdat mijn laatste gemeente de kerkelijke gewoonten belangrijker vond dan het welzijn van mijn vrouw en ik luister dus nu vooral via internet het evangelie. Ik weet dat veel predikanten en kerkenraden deze manier van geloof beoefenen afkeuren. Voor ons is het noodgedwongen omdat de kerken in Nederland mensen als ons uitkotsen. O ja, ik mag daar wel binnen komen, ook in de Ger. Gem. waar ik het laatst lid ben geweest. Maar ik moet mijn mond houden en me aan de kerkelijke traditie houden. Daarover wil ik beslist geen discussie en dat is dus ook mijn vraag niet. Ik hoor namelijk bij de moeilijke gevallen, want ook als ik bij andere gemeenten aanklop in mijn woonplaats, dan kan ik wel meelevend lid worden (ik laat mijn kind van zeven niet dopen), maar als ik mijn hulpvraag neerleg dan krabbelt men terug, zeker nadat zij door mijn vrouw uitgevloekt werden, en dan mij als antwoord gaven: “Je moet ons niet meer vragen, maar psychische hulp gaan zoeken voor je vrouw” (alsof ik dat nog niet gedaan heb).
Daarom stel ik dus mijn vraag hier. Ik heb jaren terug ook al eens op punt gestaan om mijn vraag op internet te stellen. Maar toen sprak God Zelf en kreeg ik ruimte. Ik houd van mijn vrouw, al kost het me nu veel moeite om dat te zeggen. En ik twijfel niet aan de trouw van God. Maar ik vertrouw niet op mensen, ik ben al vroeg ik mijn leven tot de conclusie gekomen dat ik mensen niet kon vertrouwen en zeker mezelf niet, maar dat ik mijn vertrouwen moet stellen op God en Zijn Woord. Ik heb dan ook mijn kruis opgenomen tot nu toe, maar krijg het gevoel dat ik op instorten sta. Want mijn kinderen gaan gebukt onder een zware last die hun verdere leven negatief beïnvloedt en dat wordt steeds erger. Ik zie dat aan en kan niks doen. Zolang mijn vrouw geen hulp aanvaardt of een gevaar voor de omgeving vormt, kan ik niks forceren.
Er is maatschappelijk gezien maar één manier. En dat is een nieuwe hulpaanvraag voor de kinderen doen met een rechtelijk bevel om de voogdij alleen aan mij te geven en te scheiden van huis en bed. Met andere woorden: ik sta voor een keuze om alleen voor mijn kinderen te gaan en mijn vrouw (gedeeltelijk) aan haar lot overlaten, of mijn kinderen blijven bloot stellen aan een psychisch gestoorde moeder die steeds ‘gekker’ gaat doen. En ze in een huis laten wonen dat continue een puinhoop is, want opruimen en schoonmaken doet ze nauwelijks nog en niet goed.
Iedere keer als ik God bid: "Wat wilt Gij dat ik doen zal", dan komt de tekst uit Spreuken 5:18b-19 in mijn gedachten. Hiermee is dan ook mijn vraag beantwoord. Of is er een andere (tweede) uitleg? Als iemand, als middel in Gods hand, mij kan adviseren, dan graag (“zoek hulp”, is geen advies, want mijn vrouw accepteert geen hulp, ook niet als ik smeek of dreig). Bid voor mijn vrouw, mijn kinderen en voor mij; dat ik mijn kruis niet van mij af gooi. Maar dat ik versterkt word en mijn kruis weer opneem en Hem mag volgen. Ik weet dat mijn Verlosser leeft.
Antwoord
Als ik uw situatie goed begrijp, hebt u te maken met een vrouw die psychische problemen heeft. Ze staat niet open voor advies, correctie of hulpverlening. Ondertussen is ze niet goed voor haarzelf, is er sprake van verwaarlozing van haar huis en gezin en normaal samenleven staat zwaar onder druk. Verder heeft dit alles gezorgd voor een sociaal en kerkelijk isolement. U wilt trouw blijven aan uw vrouw, maar met het oog op uw kinderen vraagt u zich af of dit nog langer verantwoord is en zelf trekt u het haast niet meer.
Wat moet of kunt u? U schrijft neer dat u als u tot God bidt “wat wilt Gij dat ik doen zal?”, u steeds Spreuken 5:18b-19 in gedachten krijgt. En dan is uw vraag beantwoord. Ik vraag me af of u dan niet een wat snelle en eenzijdige conclusie trekt. Want wat staat er in deze verzen? “En verblijd u vanwege de huisvrouw uwer jeugd; een zeer liefelijke hinde, en een aangenaam steengeitje; laat u haar borsten te allen tijd dronken maken; dool steeds in haar liefde.” De strekking van het hele Bijbelgedeelte is: Ga niet op het spoor van de ontucht, beloop niet het pad van de hoererij en zie wat je in je eigen vrouw hebt en geniet van haar. Daarmee wordt aan getrouwde mannen de weg gewezen om niet vreemd te gaan, maar het (weer) bij de eigen vrouw te zoeken.
Ik weet niet of dit een afdoende antwoord is op uw situatie. Want u hebt niet de bedoeling om vreemd te gaan. U hebt juist de bedoeling om uw vrouw te helpen. De vraag is echter: hoe moet en mag je van Godswege omgaan met je vrouw als ze vanwege haar psychische gesteldheid en haar weigering om hulp te aanvaarden haar eigen leven en dat van haar omgeving ruïneert? Betekent dan trouw blijven aan je eigen vrouw dat je haar ‘haar gang laat gaan’? Of betekent het juist dat je als man met gezond verstand je verantwoordelijkheid neemt en maatregelen neemt? Ik geef u ter overweging dat God u dit laatste spoor aanwijst als Hij u wijst op trouw blijven aan de jonge vrouw in wie u zich verheugd hebt.
Wat dat praktisch gezien betekent, weet ik niet. Hulp van officiële instanties komt er inderdaad niet, zolang uw vrouw geen hulp aanvaardt of een gevaar voor haar omgeving vormt. Maar misschien is die route die uzelf neerschrijft wel een goede: een nieuwe hulpaanvraag voor de kinderen doen met een rechtelijk bevel om de voogdij alleen aan u te geven en te scheiden van huis en bed. Ik heb dat eerder zien gebeuren. En soms is het minst kwade voor je voor moet kiezen.
Wacht u echter tot de escalatie komt, dan is er misschien nog veel meer schade dan er nu al is. Als u ingrijpt, hoe rigoureus dat ook voelt en is, mag u bidden om en hopen op heling. Van de gezondheid van uw vrouw. Van de gezins- en huwelijkssituatie.
Ik schrijf mijn woorden neer met voorzichtigheid en aarzeling. Want u hebt zoveel gegeven en ik bewonder u om u vasthoudende trouw en verdraagzaamheid. En goedkope oplossingen helpen dan niet. Maar ik geloof dus niet dat u van Godswege verhinderd wordt om in trouw aan uw vrouw maatregelen te nemen. Denkend aan uw kinderen en uzelf doet u er beslist goed aan om dit ernstig te overwegen.
Hoe dan ook: uw weg blijft die van kruisdragen. Dat geldt voor elk christen. Voor de één is de weg anders dan voor de ander. Voor u is deze weg zo. Wat een zegen dat u mag zeggen: Ik weet mijn Verlosser leeft.
Ik wens u toe, dat als u stappen hebt kunnen ondernemen rondom de thuissituatie, er ook weer een weg openligt om mee te leven met de kerkelijke gemeente.
Misschien zijn er onder de lezers die vanuit hun eigen praktische ervaring adviezen hebben voor deze broeder in nood. Wijze raad en waardevolle opmerkingen zijn welkom.
Nieuw-Lekkerland,
Ds. A. de Lange
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. de Lange
- Geboortedatum:06-03-1960
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Nieuw-Lekkerland
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Het lijkt me verder sterk dat de Bijbelschrijvers van Spreuken 5 psychische stoornissen in gedachten had toen hij dat stuk schreef.
Ik zou ook zeggen... Wacht niet te lang..dan ben je verder van huis.
Wie weet gaat je vrouw echt het belang van hulp inzien als jij met de kinderen weg ben ..dus positief op de langere termijn.
Veel wijsheid toegewenst...
Als u weg bent met de kinderen zal uw vrouw moeten overleven.....misschien toch de grootste kans dat ze dan hulp toelaat, of het escaleert zodat ze de hulp wel moet toelaten!
Veel sterkte!
Misschien dat u het wel vol houd. Nog maar net.... Laat staan de kinderen...
Juist degenen die er (net) naast vallen zou moeite voor gedaan moeten worden.
Ik denk dat de enige juiste weg is om naar de huisarts te stappen en daar alle problemen en moeilijkheden te bespreken.
Het vervelende is dat mensen die echt geen hulp willen, ook niet geholpen gaan worden. Ik hoop niet dat het zover komt dat het zodanig escaleert dat jullie gezin een berichtje in de krant gaan worden.
Vraagsteller, je gaat een heel zware weg. Houd vol voor je kind(eren)!
Veel sterkte toegebeden.
Dit lijkt mij een hulpverzoek dat niet op het bord van een kerkenraad thuishoort. Ik denk dat soms domweg teveel verwacht wordt van goedbedoelende ambtsdragers, die echter geen therapeut zijn. En dat is ook hun taak niet.
Het kan natuurlijk wel helpen als een kerkenraadslid dat gelijk eerlijk teruggeeft, en eventueel probeert via de reguliere hulpverleningskanalen wat op gang te zetten. Die (voortdurende) pastorale betrokkenheid is minstens zo waardevol en belangrijk!
@vraagsteller: Misschien dat een kerkenraadslid niet durft uit te spreken maar wat je wel zou moeten overwegen: is scheiden niet de beste optie?
Met name omdat je kinderen in het geding zijn! Kinderen krijgen heel erg veel mee van hoe het er in het gezin aan toegaat. Ik weet van nabije familie hoe desastreus het kan zijn voor een gezin als te lang wordt getreuzeld met ingrijpen.
Een gezin van 6 kinderen is daarbij uiteindelijk letterlijk uit elkaar gespat. Alle kinderen het huis uit in meerdere pleeggezinnen, vader en moeder uiteindelijk toch gescheiden. Moeder heeft last van borderline; beide kwamen uit een milieu waar scheiden taboe was.
Zover wil je het toch niet laten komen? Ik zeg niet dat in jouw geval scheiden het antwoord is, maar het is in ieder geval een optie die op tafel hoort te komen volgens mij.
Sterkte!
Mee eens met antwoord en reacties. De mens ziet aan wat voor ogen is (en oordeelt) maar God ziet het hart aan (en begrijpt). Het gaat er in dergelijke situaties niet alleen om wat je doet, maar vooral om: waarom?!
Er staat ook in de Bijbel dat als je giften geeft om bij de mensen in een goed blaadje te komen, dat je dan fout bezig bent. Dat geldt hier andersom als je iets doet wat de mensen niet goed vinden maar je doet het voor het bestwil van de kinderen en dan kan het toch goed zijn. Gods bedoeling van het huwelijk is niet om te scheiden, maar wel om de kinderen een veilige plaats te geven. Dan moet je soms kiezen tussen 2 kwaden.
Soms is een scheiding van tafel en bed een laatste poging om 1 van de 2 partners ervan te overtuigen dat het niet goed gaat in het huwelijk en dat er aan verandering gewerkt moet worden met proffessionele hulp. Dan ben jij niet degene die wil scheiden en de beslissing neemt, maar de persoon die de ander opnieuw een kans geeft om het goede te kiezen en te bewerken.
Als je deze beslissing neemt in afhankelijkheid van God, dan kan Hij ook daar zijn zegen over geven. Hetzij dat je vrouw dan hulp gaat zoeken hetzij dat het met jou en de kinderen beter gaat. De kinderen hebben geen keuze, jij wel de verantwoordelijkheid om ze te beschermen.....
Uw bijdrage is aangrijpend. Het lijkt een keuze uit twee kwaden en dat terwijl u een goede relatie met Vader lijkt te hebben. Hetgeen mij vaak helpt in moeilijke situaties, ook hele moeilijke, is de zorg volledig uit handen geven aan de Here Jezus. Dit lijkt makkelijk gezegd en dat kan het inderdaad ook zijn... Overtuigend met de gedachte leven dat er hulp voor u komt. In dit geval niet per se van instanties, maar dat kan op allerlei manieren. Zelfs hulp welke u kan overtuigen van het nemen van de beste beslissing of een beslissing waarmee u kunt leven. Maar ook hulp die er voor kan zorgen dat u vrouw herstelt. Of anderszins hulp waarmee u niet niet direct rekening houdt.
Het uit handen geven van uw zorg en het daarnaast dus vertrouwen op Jezus zal wel overtuigend moeten zijn. Niet omdat het zo moet of zo hoort, maar omdat u inderdaad overtuigd bent van Zijn hulp, in welke vorm ook.
Ik zal vanavond voor u bidden dat het u lukt om deze zware zorg uit handen te geven. Als u dat lukt dan kan ik op basis van eigen ervaring verklaren dat ik de verwachting heb dat geholpen wordt.
En wat kerken betreft. Er bestaan gemeenten waar niet de kerkleer centraal staat maar de Bijbel, dit was voor mij erg prettig om te mogen ontdekken.
Wens u veel kracht met het uit handen geven van uw zorg en volledig te vertrouwen op de Here Jezus.
U hebt het heel erg moeilijk! Ik zou niet iets bij uw vrouw forceren! Mogelijk dat u deze strijd dan wint, maar de relatie verliest. En wilt u dat? Simson bijvoorbeeld, in Richteren 14, wil ook iets niet, wat zijn aanstaande vrouw echter wel wil, namelijk een antwoord op het gegeven raadsel. Er zat bij haar nogal druk achter ook, want ze bedreigden haar en haar familie met verbranding. Zij heeft toen met list en tranen Simson het antwoord ontfutseld. Zij won de strijd. Maar de relatie ging verloren...
Hoe is eigenlijk vastgesteld dat uw vrouw een 'psychisch gestoorde vrouw en moeder' is? Of hebben deskundigen dit niet vastgesteld, maar is dit uw eigen beoordeling of dat van uw omgeving? In dit geval mogen we hopen dat uw vrouw nooit op Refoweb kijkt, want dat lijkt me erg pijnlijk voor haar. Dat zou dan ook zo maar de reden kunnen zijn van haar uitbarsting richting kerkeraad. Een mens kan gek gedrag gaan vertonen vanwege stigma's en laster.
U lijkt nogal gericht op hulpverlening. Wat verwacht u eigenlijk van hulpverlening? Er zijn vaak (lange) wachtlijsten bij psychologen en de kosten zijn erg hoog. Daarbij brengt hulpverlening niet altijd dé oplossing die u misschien verwacht. Soms kan hulpverlening er zelfs een (fors) probleem bij geven. Sommige mensen komen namelijk temeer beschadigd uit een therapie... Misschien kan dit u helpen om het niet te zeer te verwachten van hulpverlening. En zeker niet als u uw vrouw daartoe forceert. Stel in alles uw vertrouwen op de Heere, ook hierin. Gods zegen is nodig over alles wat we ondernemen, ook betreffende hulpverlening. En kunt u die zegen vragen, als u uw vrouw tot iets dwingt, wat zij evenwel (nog) niet kan/wil? U kunt wel bidden om wijsheid voor uzelf om uw vrouw te begrijpen en haar goed op te vangen in haar problemen. Wanneer uw vrouw een blokkade ervaart richting hulpverlening, dan kan God Zelf voor haar deze weg openen, wanneer Hij dit nodig vindt. En op Zijn tijd. Verwacht het daarom maar van Hem, daarmee komt u niet bedrogen uit. Hopelijk mag dit u rust geven.
Uw zorg om de kinderen is begrijpelijk, maar ik lees in uw verhaal dat uw vrouw geen gevaar vormt voor haar omgeving. Uw kinderen lijken in dat geval dus niet in gevaar. Van een (tijdelijk) rommelig huis zal een kind echt niet zo snel problemen krijgen in het verdere leven. U kunt uw kind van 7 al goed uitleggen dat mama het even niet zo goed aankan allemaal. Misschien is uw vrouw gebaat bij wat hulp in de huishouding. En rust in haar gezin. Als die rust niet gaat met de kinderen thuis, dan zou u haar kunnen helpen door tijdelijk opvang voor uw kinderen te zoeken. Als u daarvoor niemand weet (in familie bijvoorbeeld) dan zou Pleegzorg een optie kunnen zijn. Daar zult u dan wél de mensen voor moeten vertrouwen! Als dit probleem ú belemmert om oplossingen voor uw problemen te vinden, dan is het misschien een idee om daarvoor zelf hulp te zoeken.
Ik vrees ook dat u niet altijd even realistisch denkt, zoals uw opmerking dat de kerken in Nederland mensen als jullie uitkotsen... Dit lijkt me geen realistische gedachte. Zo te denken geeft al snel negatieve gevoelens en heeft ook gevolgen voor uw gedrag. Ook al kunnen aan deze gedachten heel pijnlijke ervaringen aan ten grondslag liggen, u helpt uzelf en uw vrouw er niet mee om zo te denken. Bekijk daarom kritisch uw eigen gedachten, vul er realistische gedachten voor in de plaats, u zult merken dat dit ook andere gevoelens en gedrag tot gevolg heeft.
Misschien confronterend, maar ik probeer met u mee te denken en u te helpen. Tenslotte zou ik u dit nog willen raden: bescherm uw vrouw door niet (langer) te accepteren dat mensen haar benaderen vanuit de optiek van 'psychisch gestoorde vrouw en moeder', wanneer geen enkele deskundige dit vastgesteld heeft! En ook niet als dit wél door een deskundige is vastgesteld. De meeste mensen, ook mensen die een psychische stoornis hebben, willen graag als een ieder ander behandeld worden.
Als ik uw vraag lees, dan komt er bij mij alleen maar bewondering en veel respect naar boven. Ik ken ook een geval in mijn omgeving waarbij door psychisch lijden een gezin niet binnen allerlei kerkverbanden paste. Ook zij luisterden uiteindelijk thuis.
Zo te lezen heeft u er al maximaal aan gedaan, hulp gezocht bij zowel hulpverlening als kerkenraad en u bent daarbij vooral te werk gegaan door te vertrouwen op de Heere, en daar toch hulp bij gevraagd en gezocht.
En nu staat u op het punt van instorten.
Uit uw vraag is het moeilijk vast te stellen wat precies de beperkingen van uw vrouw zijn. Als dit zich vooral huishoudelijk uit, zou inderdaad huishoudelijke hulp een oplossing kunnen zijn. Maar als ik uw vraag zo lees, schat ik in dat u daar ook al aan gedacht hebt.
Is het mogelijk uw dilemma met uw vrouw te bespreken, of kan ze u niet begrijpen? Kunt u tegen haar zeggen dat uzelf op instorten staat en uw kinderen dit niet langer aankunnen en dat u overweegt om te scheiden van tafel en bed omdat het zó niet langer kan? U geeft haar dan in zekere zin nog een kans. (ik realiseer me tegelijkertijd dat u schrijft: hoe ik ook smeek, of dreig.)
Is hulpverlening voor u zelf een mogelijkheid, of heeft u een wijs mens, een goede vriend die de Heere vreest in uw omgeving waar u uw hart uit kunt storten en samen op zoek gaat naar de weg van de Heere. U zou daar elke week of elke twee weken een paar uur kunnen komen om de zwaarste pijn te verlichten en een weg op te zoeken naar te toekomst.
Is het mogelijk dat u uw vrouw dwingt om medicijnen te nemen? Op welke manier dan ook, zowel positief als negatief?
Veel wijsheid toegewenst en toegebeden in deze situatie.
U lijkt verscheurd te worden door de zorg voor uw kinderen en de zorgen en trouw aan uw vrouw.
Er zal iets moeten gebeuren want u gaat er aan onder door en ik vrees ook de kinderen op lange termijn.
Een scheiding van tafel en bed kan een tijdelijke oplossing zijn. Soms kun je ook zaken helderder zien als je uit een slechte situatie bent.
U maakt zich ook hele grote zorgen over uw vrouw, dat is te begrijpen. Ik zou u dringend adviseren om contact op te nemen met uw huisarts en te vragen naar mogelijkheden om het sociale wijkteam in te schakelen of u kunt via het internet zelf zoeken naar het nummer van het sociale wijkteam in uw buurt. Ook moet de huisarts nummers hebben van ambulante hulpteams. Er zijn echt teams die ook zorgmijders en zorgweigeraars bezoeken. Draag de zorg voor haar over. Wellicht kunt u mantelzorgers/familieleden.vrijwilligers inschakelen ( naast een gespecialiseerd team) om uw vrouw te voorzien van voeding etc. Ook met inschakelen van anderen kan een sociaal wijkteam helpen. Ik hoop echt dat u hulp vind daar. Dan laat u uw vrouw ook niet aan haar lot over.
Nogmaals neem wat afstand en zoek ook hulp en begeleiding voor uwzelf en uw kinderen om dit alles te verwerken.
