Vraag
Ik worstel al een tijd met de plek van de vrouw ten opzichte van de man als deze man ervoor kiest om een affaire te beginnen en uiteindelijk bij de andere vrouw te gaan wonen. Hij wil geen verplichtingen nakomen ten opzichte van ons kind (niets betalen en geen zorgtaken), maar wil wel gezag over ons kind behouden.
Een vrouw heeft volgens de Bijbel een aangewezen plaats ten opzichte van haar man. Hij is het hoofd. Daar heb ik geen problemen mee, maar in dit geval heb (had) ik een man die zijn rol als hoofd niet bepaald op zich neemt en nu ook niet mijn man (meer) is.
Daarnaast is hij agressief naar mij en ons kind en ben ik bang voor wat hij ons nog (kan) gaat aandoen. Zelf ben ik gereformeerd, maar hij zei me alleen naar de kerk te zijn gegaan voor de buitenwereld en dat hij vindt dat het allemaal maar een groot onzinverhaal is (hij is van huis uit ook niet kerkelijk opgevoed).
Ik weet niet meer wat nu een passende houding is ten opzichte van hem en ik weet ook niet goed wat ik hiermee moet ten opzichte van ons kind. Ik heb het gevoel dat ik nu een beetje de vader/man-rol op me neem en ik weet niet of ik daar goed aan doe.
Antwoord
Beproefde vragensteller, wat een nood! Wat een zorg en moeite. Ik heb respect voor uw opstelling. Wat sympathiek dat u de man als hoofd van het gezin nog bijbels staande wilt houden. Terwijl hij zich totaal niet gedragen heeft (en gedraagt) zoals de Heere dat in Zijn Woord bedoelt. Ik vind het moedig van u dat u dat volgehouden hebt. Terwijl u (en uw kind!) heel wat aangedaan is. Een man en vader die zoiets kan aanrichten is geen man en vader zoals de Bijbel die voorstelt. Hij geeft het zelf al aan dat hij toneel gespeeld heeft. Maar je hebt ook stik-onbekeerde mensen die nog wel lief en teder voor hun vrouw en kind(eren) zijn. Dat lijkt hier ver te zoeken.
Ik ken uw omstandigheden verder niet. Dat maakt het voor mij wat moeilijker uw noodvraag goed te beantwoorden. Het is in u te prijzen dat u de moeder én vaderrol tegelijk op u probeert te nemen. Je wilt toch dat je kind in een goede fijne sfeer groot wordt. Maar afhankelijk van wat u aangedaan is/wordt (fysiek en mentaal) adviseer ik een gesprek met een vertrouwenspersoon (arts, predikant die u enigszins kent, deskundige in relaties en gezin) om de dingen van u af te praten en te overleggen en steun te ontvangen om toch door te kunnen gaan. Als u gewelddadig bejegend bent (en misschien ook wel uw kind) dan zou er een moment kunnen/moeten zijn om aangifte bij de politie te doen. Ik zeg dit in alle voorzichtigheid omdat ik de situatie niet overzie. Maar u mag/moet op de goede manier voor uzelf en uw kind opkomen. Wellicht hebt u daar wat begeleiding in nodig - mijn antwoord op uw vragen wil daar ook een aanzet toe zijn.
De Heere sterke en zegene u ook door het advies van hulpverleners heen. Ik hoop voor u en uw kind dat er een uitweg komt uit deze nare situatie. Zodat u een nieuwe start zou kunnen maken en er balsem van de hemel gegoten wordt in misschien wel gevoelige wonden en/of littekens, voor u als moeder en voor uw kind.
Groet en zegen,
Ds. H. H. Klomp
Dit artikel is beantwoord door
Ds. H.H. Klomp
- Geboortedatum:05-04-1949
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Met emeritaat sinds januari 2017.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik zou er voor willen pleiten dat u toch probeert om alleen moeder voor uw kind te zijn. U kunt geen vader zijn en dat hoeft ook niet, denk ik.. Dat is en blijft de verantwoordelijkheid van zijn vader, zelfs al doet hij het niet.
Wel kunt u kijken of het schadelijk is dat uw man gezag houdt en als dat zo is proberen te regelen dat u het krijgt. Ik hoop dat u hierin uw weg vindt, met hulp van God en mensen. Sterkte!
Eens met bovenstaande reactie, je kunt geen vader zijn.......wees een lieve maar ook een consequente moeder, dat is voldoende. Als je ook probeert vader te zijn, wat niet gaat lukken, dan gaat dat ook ten koste van het moeder zijn.
Regel zelf je zaken, laat zien dat je daar je hand niet voor omdraait. Geef bv door aan je ex wanneer er een contactavond is op school, maar ga altijd zelf. Als hij mee wil prima, maar zo te lezen komt hij toch niet. Na afloop een zakelijke mail, bv: cijfers wat omlaag t.o.v. de vorige keer, gedrag: hij laat sinds de scheiding ander gedrag zien, de school kijkt het nog even aan en vraagt tjjdig hulp aan. Over een maand evalueren. Punt. Zomaar een vb. Je kunt nooit om de vader van je kind heen. Maar als er slecht met hem te praten valt, houd alles kort en zakelijk, maar meld het wel. Dan kan jou nooit wat verweten worden, en laat je hem de keus om zijn vaderrol op te pakken of niet.
In mijn nabije omgeving is ook zoiets gebeurd, ze zijn nu een aantal jaren verder en nu is er rust......overigens is daar de vader wel heel goed voor z'n kind, tenminste, hij houdt zielsveel van hem, helaas maakt hij wel verkeerde keuzes. de communicatie liep zeer stroef, zij heeft dan ook geleerd om alles kort en bondig door te geven, aan hem de keus er iets mee te doen.
Veel sterkte!
Respect voor de manier waarop je, ondanks je grote moeilijkheden, probeert om de bijbelse lijnen vast te houden wat betreft de plaats in het gezin.
In de andere reacties kwam naar voren dat je beter niet de vaderrol op je kunt nemen. Ik denk zeker dat je je niet als een 'halve man' moet gaan opstellen. Maar er zijn ook andere kanten aan het verhaal.
Aangezien jouw man weggegaan is, zit je in een situatie die enigszins vergelijkbaar is met die van een weduwe. Natuurlijk, er staat in de bijbel dat de man het hoofd is van de vrouw (Ef.5:23), maar dat geldt niet in zijn algemeenheid. Maw: niet elke man is geplaatst boven elke vrouw. In het vers eraan voorafgaand staat heel duidelijk dat deze verhouding geldt binnen een huwelijk. 'Vrouwen, wees uw eigen mannen onderdanig, zoals aan de Heere.' Als jouw man zelf van jou gescheiden is, is hij dus jouw man niet meer en gaat dus de regel van gehoorzaamheid aan je eigen man niet meer op.
De vader is volgens de bijbel de priester in het gezin. Maar als er geen vader is (ongeacht reden of tijd), zal de moeder die taak op zich moeten nemen. Je draagt als moeder ook de volle verantwoordlijkheid van een opvoeding volgens en met de bijbel.
Daarnaast moet je niet alleen nadenken over de verantwoordelijkheden naar je man, maar ook over die naar je kind. Je schrijft dat je man agressief kan zijn naar jullie beiden en het lijkt mij dan ook dat jij als moeder je kind daartegen hoort te beschermen zo goed als je kunt. Wat naar mijn idee inhoudt dat je zo weinig mogelijk contact zoekt. Dit is ook een beetje afhankelijk van de leeftijd van je kind, aangezien een groter kind hier zelf ook een mening over zal hebben. En hierin wil ik nog een keer benadrukken wat ds. Klomp al schreef: Zoek hulp bij de beoordeling of je man een te groot gevaar voor jou of je kind kan vormen. Als je kind nog klein is, kun je dit ook bespreken op het consultatiebureau, of anders evt bij de schooldokter.
En er zijn zat dingen in de opvoeding en het dagelijks reilen en zeilen die normaalgesproken meer 'vadertaken' zijn, maar die je als moeder (bijna) net zo goed kan. Ik zou zeggen, probeer dat juist te doen met het oog op het welzijn van je kind!
Sterkte!
