Vraag
Is het geoorloofd om bepaalde (ietwat evangelische) mensen te vermijden om geen ergernis bij mezelf op te wekken? Want van deze mensen weet ik dat ze veel spreken over de gemeenschap met christenen in allerlei (nieuwe) bijbelstudiegroepen/bemoedigingssamenkomsten/evangelisatiebijeenkomsten en hun mond vol hebben over hoe goed je voor medechristenen moet zorgen en aan hen denken. Maar van hen weet ik ook dat ze zich nauwelijks bekommeren om kerkverlaters (die via het achterdeurtje stilletjes verdwijnen), om thuiszittende kerkleden (ouderen of zieken...) en ook bekommeren ze nauwelijks/niet om de christelijke gevangenen.
Ik vind het moeilijk om met deze mensen om te gaan. Ik weet het, ik heb ook gebreken en ik doe ook niet alles wat ik als christen hoor te doen. Alleen roem ik niet over hetgeen ik wel doe. Ik doe dit in stilte/ op de achtergrond. En als ik in gesprek ben met bovengenoemde mensen, en ik bespreek hun gedag, het vergeten van bepaalde christenen, dan wordt er gereageerd dat ik niet te wettisch/gereformeerd moet doen, of dat anderen dat wel doen, of het inderdaad een vergeten groep is (en verder geen aandacht meer aan 'dat onderwerp' besteden). Ik weet dan nooit zo goed hoe ik het gesprek verder moet voortzetten, want meestal geeft de ander al aan dat het gesprek ten einde is. Hoe moet ik hier mee om gaan?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Ik herken wel dat sommige mensen op een wat opdringerige manier vinden dat je christelijke gemeenschap met elkaar moet hebben. Ze oefenen op die manier druk uit om mee te doen aan bijbelstudiegroepen, gebedskringen, samenkomsten, enzovoorts. Een paar kanttekeningen hierbij:
- Regelmatig zijn dit mensen met een bepaald karakter. Ze houden van veel mensen om zich heen. Ze vinden dat iedereen ook zo moet zijn en geven daar een christelijke inkleuring aan. Maar, de Heere heeft ook sommige mensen heel anders gemaakt, die meer in stilte meeleven met anderen e.d. We hoeven niet allemaal extravert of groepstypes te worden. God schiep de opvallende witte zilverreiger evengoed als de schuwe purperreiger in het riet.
- Ook speelt nog al eens mee dat deze oproep tot gemeenschap vooral reclame is voor eigen organisatie. Je moet met hen mee doen en niet omgekeerd. En als ze mee willen doen met jou, dan gebruiken ze de gelegenheid vooral om hun eigen invloed uit te breiden.
- Er wordt gesproken over christelijke gemeenschap hebben met elkaar, maar als je goed oplet is er sprake van ongelijkheid. De ene groep stelt zich nogal dominant en toonaangevend op. Eigenlijk is er dan niet echt sprake van gemeenschappelijkheid, al wordt het zo genoemd.
- Echte gemeenschap is er pas als zij jou ook echt proberen te begrijpen en je aanvaarden zónder dat allemaal dezelfde interesses hebt als zij. In Romeinen 14 en 15 schrijft Paulus over de eenheid van de gemeente. Hij benadrukt dat die eenheid juist betekent dat je elkaar niet veroordeelt over verschillen in opvatting en levenspraktijk. (Natuurlijk geeft Gods wet ons wel grenzen.)
- Wij mogen de onderlinge bijeenkomsten niet nalaten (Hebreeën 10:25), maar dat is heel wat anders dan dat je verplicht bent om mee te doen met alles wat mensen organiseren.
In gesprekken zou ik niet veel meer zeggen als dat je graag zondags samenkomt in de kerk en dat je je niet door God verplicht voelt om allerlei bijeenkomsten bij te wonen. En dat je eenheid tussen christenen belangrijk vindt, maar dat dit niet betekent dat je allemaal dezelfde dingen moet doen/bijwonen. Maar dat je elkaar aanvaardt, zoals ook Christus ons aanvaard heeft (Romeinen 15:7).
Hartelijke groeten,
Ds. C. J. Barth
Dit artikel is beantwoord door
Ds. C.J. Barth
- Geboortedatum:09-02-1975
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Langbroek
- Status:Inactief
