Vraag
Ik heb een moeilijke vraag. Ik denk dat ik een persoonlijkheidsstoornis heb. Ik denk en praat soms tegen mijzelf, op de manier zoals je tegen een ander praat en overlegt. Alleen vraag ik mijzelf dingen en beantwoordt ze zelf ook weer. Ik let we op dat niemand mij hoort. Ik heb dit haast mijn hele leven al en snap best dat dit zeer apart is. Ik durf er ook niet mee naar buiten te treden.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Waarom zou het apart zijn om tegen jezelf te praten? Zolang je ook maar tegen anderen praat en met anderen overlegt in voorkomende situaties, lijkt het mij geen groot probleem. Wie doet het níet, zou ik eerder willen vragen: af en toe jezelf eens tot de orde roepen of iets hardop dan wel denkend aan jezelf vragen? In ieder geval doe ík het ook …. juist als ik alleen ben! Nee, niet omdat ik bang ben dat iemand mij hoort, maar meer uit gewoonte. Bovendien heeft niemand er op zo’n moment ‘last’ van, toch?
Het wordt een probleem als dat je énige conversatie is. Dan kan er sprake zijn van een extreme vorm van verlegenheid, of eenzaamheid, of nog andere zaken. Voorlopig zou ik me geen zorgen maken. En mocht je dit wél blijven doen: schakel dan een hulpverlener in met wie je gaat práten in plaats van een anoniem briefje te schrijven!
Succes gewenst,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Is het niet zodat er een uitspraak onder psychologen is: Als je denkt dat je een persoonlijkheidsstoornis hebt, heb je dus geen persoonlijkheidsstoornis.
In je zelf praten heeft niets met een persoonlijkheidsstoornis te maken, veel mensen doen dat. Bijvoorbeeld als er iets spannends staat te gebeuren; even oefenen met hoe je zult reageren. Of de dingen voor jezelf op een rijtje krijgen door er hardop tegen je zelf over te praten. Niets vreemds aan.
"Jawel," antwoordde ze, "ik doe dit ook bewust, ik benoem dingen hardop tegen mezelf, vooral als ik ze moet onthouden, dan blijft het beter "hangen".
En ik weet niet of je iemand in je omgeving hebt met wie je kunt overleggen?
Wanneer dit niet zo is, is het helemaal begrijpelijk.
Zolang het geen probleem voor je is, hoef je het er ook niet van te maken denk ik.
Ik ken echter iemand die ook in zichzelf praat, maar op een wijze die geheel tegengesteld is dan de wijze waarop die persoon in het echt met anderen praat. Er is ook schrik op te merken bij deze persoon als een ander het hoort. Overigens schrikken wij er ook van als we het horen, want het zijn meer dierlijke geluiden dan menselijke geluiden die voortgebracht worden. Het lijkt alsof er een diepe haat en woede achter zit richting andere mensen, die in de realiteit niet getoond worden. In dat geval denk ik dat het goed is om je zorgen te maken. Maar zo is het bij jou niet, begrijp ik diverse zaken uit je vraag. Lekker zonder zorgen blijven doen dus :)
