Vraag
Bij ons in de kerk (Ger. Gem.) wordt vaak gezegd dat je maar veel moet bidden om in het gemis gezet te worden. Of om een stervend leven te krijgen. Om ontblotende en armmakende genade te ontvangen. Ook op huisbezoek wordt sterk aangedrongen op maar in het gemis terecht te komen. Nu heb ik gevraagd of we niet beter kunnen bidden of we de Heere in ons hart mogen leren kennen. Dat was ook wel goed om daar om te bidden, werd gezegd. Nu is mijn vraag of het bijbels is om zo sterk aan te dringen op het gemis. (Al begrijp ik dat we moeten leren dat we God missen, want rijke mensen missen God niet).
Antwoord
Beste vragensteller,
Je vraag gaat over de verhouding van verschillende zaken die horen bij het geestelijke leven, namelijk enerzijds een levend gemis en anderzijds het kennen van Christus. Je vraagt je af of in jouw kerk er niet te veel wordt aangedrongen op het eerste, mogelijk ten koste van het gebed om het tweede.
De vraag heeft te maken met het juiste evenwicht tussen deze zaken. Nu is de vraag naar het juiste evenwicht altijd een betrekkelijk lastige vraag. Persoonlijk vind ik het al het opmerken waard dat, zowel jij als de ambtsdragers in je kerkelijke gemeente, klaarblijkelijk van oordeel zijn dat je om beide zaken mag bidden. Beiden zijn ze onmisbaar en om beide zaken mogen we verlegen zijn, beiden moeten we ze ook van de Heere ontvangen (anders bid je er immers niet om). Deze overeenkomst is iets goeds en daarin staan jullie al behoorlijk dicht bij elkaar. Desniettegenstaande is je vraag naar het juiste bijbelse evenwicht een goede en belangrijke vraag en wil ik graag hierin met je meedenken om dit af te tasten.
Als eerste wil ik stellen dat het een belangrijke bijbelse lijn is dat deze twee zaken wezenlijk met elkaar verbonden zijn en als verschillende strengen van een touw met elkaar verweven behoren te worden. Het is iets groots als God ons arm-makende genade geeft, omdat dit ons klein maakt; omdat het een behoefte en verlangen naar God in ons hart legt en ons tegelijk bepaalt bij de afstand die er (door onze schuld) tussen ons en Hem is. Om dit werk van God mogen we verlegen zijn en daar moeten we zeker ook om bidden. Maar dit gemis van God en dit “stervende leven” moet ons uiteindelijk uitdrijven naar Christus. Het moet ons verlegen maken om de kennis van Hem Die door God gegeven is “opdat Hij ons tot God zou brengen” (1 Petr. 3:18). Als “een missend leven” verwordt tot iets dat geheel op zichzelf staat en klaarblijkelijk zelfs Christus en Zijn gerechtigheid kan missen; dan is dat een gevaarlijke eenzijdigheid die afwijkt van Schrift en belijdenis. Het staan naar een missend leven mag dus geen doel op zichzelf worden. Wie echt beseft dat buiten Jezus geen leven is, zal zoiets nooit kunnen volhouden, maar ernstig verlegen zijn om Hem te mogen kennen.
Hoewel er meerdere Bijbelplaatsen zijn waar je het hierboven genoemde verband tussen een geestelijk gemis en het staan naar de kennis van Christus terugziet, zou ik je willen wijzen op de brief aan de gemeente van Laodicéa (Openb. 3:14-22). Christus schrijft hier ernstige woorden aan een gemeente die met zichzelf was ingenomen en geheel niet inzag hoe verdrietig en gevaarlijk het met haar was gesteld. Eén van de zaken die Christus de Laodicenzen aanraadt is ogenzalf (“en zalf uw ogen met ogenzalf opdat gij zien moogt”, vs. 18). Zij hadden deze ‘ogenzalf’ nodig, omdat zij hun gevaarlijke en verdrietige positie niet inzagen (“u weet niet dat u bent ellendig en jammerlijk en blind en naakt”, vs. 17). Maar evengoed hadden zij deze ogenzalf nodig, opdat ze Christus Zelf zouden zien, zouden opmerken dat Hij aan de deur van hun hart stond te kloppen en dus gemeenschap met hen zocht (vs. 20). Zij hadden die ogenzalf ook nodig om de goederen (goud en witte klederen, vs. 18) die Hij hen zo dringend aanbood op waarde te leren schatten en begeren. Die ogenzalf zou de lauwe en zelfingenomen houding van deze mensen beslist veranderen. Lees nog maar eens na wat de kanttekeningen bij dit vers opmerken: “Opdat wij (door deze ogenzalf, MW) zouden worden gebracht tot kennis van onszelf, en van Gods genade jegens ons.” Naar beide zaken mogen we dus verlegen zijn. Bidt dus zeker ook om de kennis van Christus. Bidt om die ogenzalf die Christus hier ons aanbiedt, zodat je door dit medicijn jezelf leert kennen en door deze zalf tegelijk ook geopende ogen mag krijgen om Zijn heerlijkheid te mogen zien.
Ik wil je nog iets meegeven. De reden dat er door ambtsdragers wordt aangedrongen om te bidden of je “in het gemis mag worden gezet”, kan er ook mee te maken hebben dat zij in de gemeente juist weerstand proeven tegen dit deel van de oprechte bekering tot God. De Bijbel waarschuwt ons dat we Gods genade kunnen tegenstaan en dat doen we als we menen dat we er ongelukkiger van worden. In ons hart kan er weerstand leven om voor God te worden gemaakt wat we werkelijk zijn: arme zondaren die bij Hem niets te vertellen hebben. Daarom kan het nuttig en nodig zijn als door ambtsdragers wordt aangedrongen op het gebed om deze dingen, omdat het soms erop lijkt dat mensen dit genadewerk van God eerder als een straf dan als een zegen ervaren. Wat is het dan goed om het Godsgemis wat David in psalm 42 omschrijft biddend te overdenken. David kende de Heere als Zijn God. Toch miste hij zijn God en in zijn hart leefde een brandend verlangen naar de Heere en Zijn gemeenschap. “Zoals een hert verlangt naar water, alzo schreeuwt mijn ziel tot U, o God” (Ps. 42:1). Zou dat geen verlangen en geestelijk uitzien zijn waar je alleen maar jaloers op kunt zijn? Zo’n gemis is werkelijk genade.
Martijn van Winkelen
Dit artikel is beantwoord door
M.M. van Winkelen
- Geboortedatum:18-07-1981
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Den Haag
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Ouderling in Gereformeerde Gemeenten.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
de rest doet God,als ik u verkeerd begrepen heb excuus hoor.
Gelukkig hebben de apostelen,paulus enz. het allemaal van de Heere zelf geleerd,voordat ze op pad gingen,dus kunnen ze ook de mensen goed onderwijzen he?
Begrijp je wat het gevolg is als zulke meningen verkondigd worden en je die als kind hoort, van mensen waarvan je gelooft dat het kinderen van God zijn, DUS de waarheid spreken?
De Heere heeft me de laatste jaren anders geleerd.
Ik vind het mooi wat je schrijft in je laatste reactie, "de benadering" is verschillend. Als de kern hetzelfde is, laten we dan wat de benadering betreft elkaar vrijheid geven. God ziet het hart aan. Hem komt het oordeel toe.
Hermon haalt aan Rom, 14:19 Laten wij dus najagen wat de vrede en de onderlinge opbouw bevordert.
Misschien dat er nu weer iemand zegt: wij kunnen niks, God moet het doen, maar we lezen hier "laten wij najagen"
najagen wat de vrede en de onderlinge opbouw bevordert. Daar ga ik over nadenken. Wat bevordert de vrede en de onderlinge opbouw? Ik merk dat ik geneigd ben om iets te zeggen wat ik denk, ongeacht of ik daarmee de vrede en onderlinge opbouw najaag. Wat een wonder dat ik dit bij God neer mag leggen en dat Hij mij wil leren.
En dat Hij mensen gebruikt die reacties mogen geven waardoor Hij mij onderwijs geeft. Hem zij alle eer!
Daarom mijn warme, wel gemeende pleidooi om dat juk van die zogenaamd vrome zwaarmoedigheid af te schudden. Het kan toch niet zo zijn dat er in sommige kerken nooit gelachen wordt of geapplaudisseerd?
Waarom buiten de kerk wel 'normaal' doen als mens en je binnen de kerk gedragen als een soort uitvaartverzorgers?
tegen. Niet dat ik er niet in geloof. Maar die taal is me in de loop der jaren gaan irriteren.
Het lijkt een onderdeel van een vroom laagje.
Vanmorgen heb ik de preek beluisterd die refoweb bij een andere vraag doorgaf (02-12-'13 bij de vraag: Hoe word ik bekeerd?) Ik ben er stil van... Eerder hier stelde ik de vraag: kan iemand uitleggen hoe een mens op een eenvoudige wijze tot Christus kan komen? Daar geeft Gods Woord een helder antwoord op! Kom, beluister deze preek ook eens.
... ik verbaas me over de bewondering van Juni voor Hermon!
ontopic: Heb dit topic gelezen... het valt me op dat er een mooie richting ingeslagen is. Er wordt gewezen naar Christus, Hij alleen.
@Hermon je wijst naar Christus en Gods Woord en verwijst om dat te begrijpen naar een preek van ?! naam etc. ontbreekt, het is geen dominee... Waarom niet rechtstreeks de Bijbel erbij nemen en daarnaar citeren?
Wie hier het Woord bedient staat niet vermeld. Ook bij de andere diensten in die gemeente staat het niet vermeld. Betekent dit automatisch dat het dan geen dominee is? Niet dat het wat uitmaakt hoor, het gaat om de prediking, niet om de prediker. Overigens ben ik zelf niet hervormd, maar dat betekent voor mij niet dat ik geen preken in een hervormde gemeente wil beluisteren. Refoweb maakte mij nieuwsgierig naar deze preek en ik heb er geen spijt van hem beluisterd te hebben.
