Genade geen erfgoed

Is het eigenlijk wel een goede zaak dat mensen zich voortplanten? Kinderen worden in zonde ontvangen en geboren. Ze beginnen aan een leven dat niet anders is dan een gestadige dood, waarin ze onderworpen zijn aan velerhande tegenspoed en kruis. Bovendien met een groot risico om voor eeuwig verloren te gaan. Een tweede vraag die hieraan verbonden is: hoe moeten we het duiden dat Adam en Eva niet direct na de zondeval gestorven zijn? Is dat wel echt genade? Inmiddels kent de zondeval een nasleep aan ellende van duizenden jaren, vanwege de verdorven natuur van de mens. En waarom is de zonde wel - maar de genade geen erfgoed?

Beste lezer,
 
Ok kan de vraag wel begrijpen vanuit de ernst van het leven zoals het door de zondeval geworden is. Dat neemt niet weg dat de opdracht van de Heere om vruchtbaar te zijn en te vermenigvuldigen, zoals Hij die in het paradijs gegeven heeft, door Hem nooit is ingetrokken. Integendeel, overal in de Bijbel wordt het krijgen van kinderen als een zegen gezien. Denk alleen maar aan Psalm 127: "Ziet, de kinderen zijn een erfdeel des HEEREN; de vrucht van de buik is een beloning." Spreek maar eens met een echtpaar dat kinderloos is: hoeveel verdriet hebben ze daar in de regel van!

Zeker is het waar dat kinderen in zonde ontvangen en geboren worden. Daarom moeten ze wedergeboren worden. Maar het grote wonder is dat de Heere nog altijd bezig is om zondige mensen in dat wonder te laten delen. Zijn huis zal vol worden. Daarom zal de wereld bestaan en zullen er kinderen geboren worden, totdat de laatste uitverkorene zal zijn toegebracht tot de gemeente die zalig wordt. Maar wat is het dan ook van het grootste belang dat ouders het krijgen van kinderen niet als een doel in zichzelf zien, maar dat ze hun kind van meetaf aan op de Heere werpen: "Op U ben ik geworpen van de baarmoeder af" (Psalm 22:11). Wat is het dan nodig om als ouders te pleiten op Gods verbond dat Hij aan het voorhoofd van hun kind verzegelde. Vanwege Gods trouwverbond is er perspectief: "Zijn Naam zal van kind tot kind voortgeplant worden" (Psalm 72:17).
 
Of er dan niet het risico is van verloren gaan? Wij moeten uitgaan van wat de Heere heeft geopenbaard, namelijk dat het Hem ernst is als Hij ons roept. "Hij belooft ook met ernst allen die tot Hem komen en geloven, de rust van de zielen en het eeuwige leven" (Dordtse Leerregels, hoofdstuk 3/4, paragraaf 8). Hoe groot is de verantwoordelijkheid van hem of haar die deze welgemeende roeping in de wind slaat. Dan blijft er inderdaad geen slachtoffer over voor de zonde...
 
In het verlengde hiervan ligt het antwoord op de tweede vraag. Het blijkt na de zondeval dat niet alleen het spoor van de zonde doorloopt, maar ook het spoor van de genade: de eeuwen door zijn er velen tot geloof gekomen dankzij Gods genade, om die genade voor eeuwig te prijzen (zie het refrein in Efeze 1: "opdat wij zouden zijn tot prijs (lof) van Zijn heerlijkheid").

Waarom is de wereld nog niet op haar eind gekomen? Lezer, is het omdat u/jij nog niet tot bekering bent gekomen? Ik ken u/jou niet, maar als het nog niet goed is tussen God en je hart, gebruik dan de kostbare genadetijd om Hem te zoeken en je te bekeren tot Hem. Zo zegt Hij het immers? "De Heere vertraagt de belofte (van de wederkomst van Christus) niet, gelijk enigen dat traagheid achten, maar Hij is lankmoedig (geduldig) over ons, niet willende dat enigen verloren gaan, maar dat zij allen tot bekering komen" (2 Petrus 3:9).
 
Wij hebben van Adam een ellendige erfenis meegekregen: de erfzonde. En nu begrijp ik de uitdrukking "genade is geen erfgoed" heel goed. Men bedoelt daarmee: genade heb je niet automatisch omdat je ouders gelovig zijn of omdat je een Godvrezend voorgeslacht hebt. Terecht. We moeten persoonlijk tot geloof en bekering komen. Je kunt niet drijven op het 'vet' van een ander.
En toch: op een bepaalde manier is genade wèl erfgoed. Namelijk op deze manier: door het geloof word ik een erfgenaam van God en een mede-erfgenaam van Christus (Rom. 8:17). Ik ontvang een erfenis, dat wil zeggen: iets wat ik totaal niet verdiend heb, waar ik zelf niets voor gedaan heb. Maar een erfenis in de grote Erflater: Christus (Hebr. 9:15-17 en 1 Petrus 1:3 en 4).

Kort gezegd ligt het zo: wie de eerste erfenis van Adam voor zijn rekening leert nemen in een ootmoedige schuldbelijdenis, zal de tweede erfenis, die van Christus, uit genade ontvangen. Het is waar wat men vroeger wel zei: Adam niet geleerd, Christus niet begeerd! Hoe ligt dat bij u/jou?

Wie door het geloof straks de eeuwige erfenis ontvangt, mag het nu al weten: Christus nam de oorzaak van alle ellende weg (we staan daar in deze lijdenstijd bij stil), èn Hij neemt straks ook de hele nasleep van de zondeval weg.
 
Met een hartelijke groet,
Ds. P. D. J. Buijs

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P.D.J. Buijs

• Geboortedatum:
  02-11-1961
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Nunspeet
• Status:
  Actief

199 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven