Vraag
Ik heb een vraag aan mw. Teerds. Ik heb uw antwoord gelezen op de vraag hoe om te gaan met een meisje van vier jaar dat steeds uit bed komt. Wij hebben een soortgelijk 'probleem' met onze dochter van drie jaar. Overdag speelt ze lief, zit ze goed in haar vel en komt ze niet angstig over. Als ze in bed ligt, wil ze per se de lamp aan, omdat ze bang is dat er in het donker dieren komen. Ze combineert 'donker' met 'dieren'. Hoe ze hierbij komt, weten we niet goed; we lezen niet uit enge dieren- of sprookjesboeken voor. Wellicht heeft ze er over gedroomd. Als ze 's nachts wakker wordt, vraagt ze ook wel eens: "Komen er geen dieren?" Wij benadrukken steeds dat er geen dieren komen, dat papa en mama op het huis passen, etc., maar dit lijkt niet te landen. Als vervolgens de lamp brandt, gaat ze heerlijk in boeken kijken en dus heel laat slapen... Ze mag van ons haar slaapkamerlamp niet aan, maar wel de lamp in de gang. Ze komt dan verschillende keren uit bed (maximum tot nu toe is vier keer per avond). We vinden het sneu dat ze bang is, maar vinden het lastig dat ze laat gaat slapen en steeds uit bed komt. Mijn vraag is nu: hoe kunnen we het beste reageren op haar angst?
Antwoord
Angstig zijn is een naar gevoel. Dat willen jullie graag bij jullie dochtertje wegnemen. Jullie geven aan dat er niet direct een oorzaak voor de angst te vinden is en overdag merken jullie het niet. Het heeft duidelijk te maken met het in het donker ’s avonds in bed te liggen en alleen te zijn.
Jullie hebben het antwoord op een vorige vraag gelezen en misschien ook wel geprobeerd om er iets uit toe te passen. Ik zal de tips die daarin naar voren kwamen dan ook niet herhalen, maar met jullie nadenken over wat je nog meer voor je dochtertje zou kunnen doen.
Ongetwijfeld hebben jullie een bedritueel. Een onderdeel daarvan is: samen bidden. Een van jullie brengt je dochtertje naar bed en als alles gedaan is, volgt het gebed. Je zingt misschien: “Ik ga slapen, ik ben moe”, enz. Na het zingen zou je op kinderlijke wijze aan de Heere kunnen vragen of Hij voor (de naam van je dochtertje) wil zorgen en bij haar wil zijn. Heel concreet kun je ook de angsten ter sprake brengen in het gebed en vragen of de Heere die wegneemt. Overdag, als je uit de kinderbijbel voorleest, kun je in een gesprekje er ook op terugkomen.
Ik dacht verder nog aan een nachtlampje. Jullie schrijven over de ganglamp die aan is. Dat betekent dus dat de deur van de slaapkamer openstaat. Ik was daar zelf geen voorstander van, maar ik weet wel dat veel ouders dat doen. Zelf zou ik in jullie geval zorgen voor een klein lampje op haar kamer en geen licht op de gang. Dat lokt haar toch misschien teveel uit bed.
Het kan wel eens helpen om de eerste avonden een poosje op de gang te wachten. Als je hoort dat je dochtertje het bed uitkomt, loop je zachtjes haar kamer binnen en je legt haar -bijna zonder woorden, maar wel vriendelijk- terug in bed. Misschien kun je haar op deze manier het gevoel geven: “Papa/mama is vlakbij. Ik ben niet alleen. Ik hoef niet bang te zijn.” Laat je niet verleiden tot nóg een slokje, nóg een boekje, nóg een praatje. Grenzen stellen en consequent zijn - dat geeft ook aan zulke kleintjes de duidelijkheid die ze nodig hebben. Ik hoop dat ik jullie hiermee nog wat verder heb kunnen helpen!
A. Teerds-Gertenbach
Dit artikel is beantwoord door
A. Teerds-Gertenbach
- Geboortedatum:29-01-1951
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Hendrik-Ido-Ambacht
- Status:Actief
