Vraag
Wat moet ik doen als ik mijn hulpverlener zo ongeveer ga verafgoden? Het idee dat ik een patient ben als zovelen, terwijl de hulpverlener alles voor mij betekent, vind ik verschrikkelijk. Het idee dat ik continu aan de gesprekken moet denken en dat de hulpverlener mij vergeet zodra de deur van het werk gesloten is, kwelt me soms wel, eerlijk gezegd. Het gemis is dan ook zo groot, dat ik er depressief van word. Hoe kan ik hier het beste mee omgaan?
Antwoord
De gevoelens die je beschrijft, komen nogal eens voor bij mensen die in therapie zijn. Hulpverleners noemen dit "positieve overdracht" (in onderscheid van negatieve overdracht, waarbij je vooral negatieve gedachten en gevoelens hebt t.o.v. de hulpverlener).
Die positieve gedachten en emoties kunnen zo sterk zijn, dat je het idee hebt dat je verliefd bent. Het is heel lastig om mee om te gaan. Je geeft het zelf al aan in je vraag al je beseft dat je de hulpverlener als het ware met anderen moet delen. Dat voelt aan als jaloersheid.
Kort gezegd komt het er op neer dat deze gedachten en gevoelens iets weerspiegelen van diepliggende verlangens naar zaken die je mist. Bijv.
moederliefde of positieve aandacht en waardering van je vader. Een hulpverlener die luistert zonder te oordelen en aandacht geeft, kan dan overkomen als iemand die dit gemis vervult. Je brengt datgene wat je verlangt als het ware over op de hulpverlener, vandaar het woord "overdracht". Van belang is om in te zien dat de hulpverlener als het ware het projectiescherm is voor je verlangens, maar dat het ten diepste niet om hem als persoon gaat. Je kent hem of haar immers nauwelijks. Een goede hulpverlener beseft dat zelf ook en zal het dus niet persoonlijk opvatten, maar wel als een belangrijke boodschap waar hij of zij in de therapie mee aan het werk kan.
Het is van belang dat je je gedachten, verlangens en gevoelens in de gesprekken eerlijk en zo concreet mogelijk ter sprake brengt, omdat je hier heel van van kan leren. Een goede hulpverlener begrijpt dit en pakt het goed op.
Dr. J. van der Wal
Dit artikel is beantwoord door
dr. J. van der Wal
- Geboortedatum:31-01-1955
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Dordrecht
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Voormalig directeur Eleos en divisiemanager De Hoop.
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Dat dit zo is, is logisch en ook realistisch. Maar dat het voor de hulpverlener anders is ook!
Maar toch ben je bij een goede hulpverlener geen nummer.....!
Verder vind je het fijn als iemand postitief op je reageert, met je meedenkt en bezorgd over je is. Dat is heel lastig om goed mee om te gaan. Probeer dit bespreekbaar te maken!
Enne... ik hoop dat er gauw een dag komt, dat je ervaart: ik kan verder zonder hulp(verlener) en dat je daar dan ook blij mee bent!!!
Je mag deze moeilijke dingen in het gebed ook aan God voorleggen. Hij wil altijd jouw Hulpverlener zijn.
