Vraag
Graag zou ik hier een vraag stellen over iets waar ik zelf niet goed uitkom. Ik ben een jonge vrouw, enkele jaren getrouwd en we hebben van de Heere twee lieve kinderen mogen ontvangen. Bij beide bevallingen heb ik een fluxus (bloeding) gehad. De eerste keer vrij heftig, waarbij bloedtransfusie nodig was. De tweede keer was men er op voorbereid en is er goed op ingespeeld, zodat de bloeding beperkt bleef. De laatste keer werd duidelijk dat ik waarschijnlijk een luie baarmoeder heb. Ik ben nu best wel angstig om nog een keer zwanger te (mogen) worden. Ik zie het een beetje als spelen met mijn leven. Voor mijn gevoel is het risico heel groot. Zelf zie ik wel uit naar een groter gezin (als dit Gods wil is) en ik vind ook dat ik niet zomaar bewust anticonceptie kan gaan gebruiken om een zwangerschap te voorkomen. Vanuit de medische wereld is er geen bezwaar voor nog een zwangerschap, hoewel men daar ook zegt dat ik een vrij hoge kans heb op weer een bloeding. Men zegt dat ik dan goed in de gaten moet worden gehouden. Toch kom ik er niet uit. Wat zou de Heere voor bedoeling hebben met mijn leven? Mag ik mijn leven in gevaar brengen door een nieuwe zwangerschap? Als ik kom te overlijden, staat mijn man alleen met twee, misschien drie kindjes. Anderzijds: mag ik het tegenhouden, omdat ik denk dat het een risico is? Ga ik dan niet in Gods plaats staan? Ik klink nu vast heel ondankbaar met een kinderwens, terwijl we al twee kinderen mogen hebben. Maar ik kom er gewoon niet uit wat nu goed is. Ik wil een goede rentmeester zijn voor onder andere mijn lichaam. Ook het opvoeden van kinderen moet wel vol te houden zijn. Mag ik dan zo'n risico nemen? Is dat wat God wil? Waar is dan je geloof, zal iemand vragen. Misschien moet ik zeggen dat ik geen geloof heb, al weet en voel ik dat het wel nodig is om te kunnen sterven. Daarom kan ik er nu niet op vertrouwen dat het 'goed' is om nog meer kinderen te krijgen. Ik kom er niet uit. Mijn verhaal is warrig, maar ik hoop dat iemand me hierin verder kan helpen.
Antwoord
Ter geruststelling: met de warrigheid van je vraag valt het wel mee.
Een openhartige, eerlijke vraag, waarin één woord sterk naar voren springt: angst. Angst voor een nieuwe zwangerschap en bloeding. Angst voor overlijden. Angst in de zin van bezorgdheid voor je man en kinderen. Angst voor God (ik geloof niet goed genoeg; ik vertrouw God veel te weinig). Angst voor verkeerde beslissingen. Het spreekwoord zegt: angst is een slechte raadgever... Maar je angst is ondertussen wel heel begrijpelijk. Je integriteit staat buiten kijf: laat de wil van God geschieden!
Wat te doen? Een kleine zoektocht:
1. De realiteit zoals we die tot nu toe kennen (dus de beleefde en niet de mogelijke werkelijkheid) eerlijk onder ogen zien; persoonlijk en met elkaar, als echtpaar (en evt. een goede vriendin/vertrouwenspersoon/ambtsdrager). Tegenover elkaar je angst (voor de mogelijke werkelijkheid) uitspreken. Hierbij zal blijken dat de werkelijkheid zich niet met één woord laat benoemen:
*Twee bloedingen, maar ook -er is meer te zeggen- twee lieve kinderen!
*Angst, maar ook vreugde en verlangen!
*Je eigen vrees (zwangerschap, een te groot risico), maar ook de geruststellende woorden van artsen (zwangerschap, een aanvaardbaar risico). Bovenal is gebleken: de grote werkelijkheid is de bewarende hand van God!
2. De realiteit in het gebed brengen voor Gods aangezicht. Verwoord je angst, maar ook je dankbaarheid voor de HEERE. Bid Hem om wijsheid, licht en inzicht, kracht. (Jac.1:5.) Doe dat persoonlijk, maar ook met elkaar. Probeer biddend je leven uit handen te geven. Overgave aan God. "Heere, wat wilt Gij dat we zullen doen?"
Uiteindelijk blijft het jouw/jullie beslissing;-voor het aangezicht van God. Een zo genomen besluit verdient respect, hoe de uitkomst van jullie overwegingen dan ook is.
Mijn persoonlijke gedachte is dat je niet al te bang behoeft te zijn voor een nieuwe zwangerschap. Dat lijkt makkelijk gezegd, maar ik geloof van harte:De God Die deze zwangerschap geeft, weet wat Hij doet. Hij wil je in alles helpen. Om Christus wil.
Kand. G. van Ginkel
Dit artikel is beantwoord door
Kand. G.A. van Ginkel
- Geboortedatum:13-01-1958
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Maartensdijk
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Pastoraal werk te Veen, Wijk (bij Heusden) en Groenekan.
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik herken je angst, ik heb ook een fluxus gehad, ook een heftige bloeding waarbij transfusie nodig was.
Ik ben ook heel bang geweest.
Vooral nu voor een nieuwe zwangerschap, heel moeilijk.
Veel sterkte !
Vreugde in Hem van harte toegewenst.
wij zijn een beetje ervaren op dat gebied. Mijn vrouw natuurlijk het meest, maar ik ben er steeds bijgeweest. ;)
Mijn vrouw heeft ook primaire weeënzwakte, ik neem aan dat dat door jouw een luie baarmoeder wordt genoemd? Voor men daar achter was natuurlijk ook een ebloeding, gelukkig hadden we voor een ziekenhuisbevalling gekozen.
Ik neem aan dat de bevallingen ingeleid zijn? Als het inleiden heel langzaam begint, dan gaat het wel goed. Wel best veel bloedverlies, rond een halve liter, maar dat is medisch goed te managen. In het ziekenhuis rekenen ze op een bloeding en dat scheelt veel.
Wij hebben zes kinderen. We kennen nog een gezin waar dezelfde problemen waren, die hebben acht kinderen.
Dus ik zou me niet al te veel extra zorgen maken. Extra, want we zijn alle dagen in gevaar.
