Ik ben op oudere leeftijd (in de dertig) getrouwd en heb lang thuis gewoond. Vaa...

Ik ben op oudere leeftijd (in de dertig) getrouwd en heb lang thuis gewoond. Vaak bemoeit mijn moeder zich met mij, o.a. over mijn vriendinnen en over mijn man. Ik kan me er vaak heel verdrietig over voelen en ik kan in haar ogen niet veel goed doen. Ik snap dat ook niet, want ik sta altijd voor haar klaar. Soms maak het me onmachtig en voel ik woede, maar ik weet ook: Hebt uw ouders lief boven uzelf... Hoe moet ik hier mee omgaan?

Beste vragenstelster,
 
Je hebt lang in je ouderlijk huis gewoond en daardoor ben je ook lang onder de vleugels van jouw moeder geweest. Het kan zijn in die tijd dat jouw moeder veel dingen voor jou bepaalde, haar mening over dingen gaf, vond dat dit zus of dat zo moest en hoorde, terwijl je je dat misschien helemaal niet zo bewust bent geweest of erg vond, het was gewoon zo. En dan komt er die ander in je leven. Dan begint er een heel andere situatie te ontstaan. Aan de ene kant ben je nog thuis onder het ouderlijk dak en gezag, maar aan de andere kant ben je bezig met uitvliegen, je meer en meer richten op je toekomstige situatie van samen zijn met je man. Ook in deze tijd kan het zijn geweest, terwijl je dat misschien ook niet eens zo duidelijk in de gaten hebt gehad, dat je moeder een grote stem heeft willen hebben in het geheel, en zo een groot stempel heeft gezet, heeft willen zetten, op verschillende dingen. Nu ben je uitgevlogen, want je bent getrouwd, maar je voelt je niet zo vrij als een vogeltje, misschien voel je je soms wel als in een kooitje.
 
Je woont dan wel niet meer in je ouderlijk huis, maar uit jouw vraag blijkt dat je moeder jou met haar mond en haar ogen niet heeft losgelaten. Dat kan een grote belasting voor je zijn, een zekere druk die je voelt bij veel wat je doet. Het bemoeien van jouw moeder met jou maakt je verdrietig, dat is goed te begrijpen, want het is jouw leventje, het zijn jouw vriendinnen, het is jouw man, maar eigenlijk moet dat leventje zijn zoals moeder wil of vindt dat het moet. Dit laatste kun je soms haarfijn aanvoelen bij het zien van een bepaalde blik in de ogen of door opmerkingen die geplaatst worden, en elke keer weer doet dat pijn van binnen, dat steekt. Het maakt je soms zo onmachtig en woedend.
 
Het is waarschijnlijk voor jouw moeder heel moeilijk om jou jouw keuzes te laten, om jou zelfstandig beslissingen te laten nemen, om welke reden dan ook; en dat wil je zo graag; daarbij wil je ook je moeder geen verdriet doen (hebt uw ouders lief boven uzelf...), en je probeert de dingen goed te doen, juist ook in de ogen van moeder, je staat altijd voor haar klaar, maar “ik kan in haar ogen niet veel goed doen”. En zo kan jouw leven gericht zijn op je moeder, op wat zij wil, en kan jouw eigen leventje er onder lijden; in ieder geval: jij lijdt er onder, en hoe ga je hier nu verder mee om?

Natuurlijk, het is je moeder. Dit betekent niet dat we daarom maar alles moeten laten gebeuren, zoals het komt. Moeders zijn geen perfecte mensen, moeders hebben ook hun tekortkomingen, net zoals jij en ik, daar zijn ze niet minder om, maar daar mogen we in liefde best over spreken als zaken ons pijn doen; ik denk dat je vroeger best wel eens met lichamelijke pijn naar je moeder bent gegaan, bijvoorbeeld toen je gevallen was en je knie kapot was, zouden we dat met pijn van binnen dat niet kunnen of mogen doen? Waarom zou je niet eens eerlijk zeggen dat je het niet prettig vindt dat zij zich bemoeit met jouw vriendinnen en jouw man, waarom zou je niet eens aangeven hoe diep je dat raakt elke keer, wat zou er kunnen gebeuren? Zeker, je voelt voor jezelf dat je tegen haar ingaat, maar dat is niet zo, want je beoogt als het goed is, dat je juist goed met elkaar om zult gaan in de toekomst, dat jij het fijn hebt met je man en vriendinnen, en niet met kromme tenen hoeft te zitten, want “wat zal moeder wel niet...”, en dat je het ook fijn hebt met je moeder, en je er niet tegen op hoeft te zien om haar te ontmoeten. Dat het zowel thuis als in het ouderlijk huis fijn is om te zijn.
 
Maar ja, dat is best een hele stap om zo naar je moeder te gaan, dat kan een vreselijke drempel voor je zijn. Hoe zal ze reageren, zal ze boos zijn, zal... Toch zou je gewoon eens kunnen zeggen dat je er anders over denkt als zij, wanneer zij weer iets heeft over jouw man en vriendinnen. Dat zou voor haar ook best wel eens verhelderend kunnen werken. Laat eens zien waar jij nu staat, nu je getrouwd bent. Dit betekent niet dat je ingaat tegen “Hebt uw ouders lief boven uzelf” zoals je schrijft, of dat je het vijfde gebod overtreedt. Misschien is het ook heel goed om je man hierbij te betrekken. Samen met je man zou je op een nette wijze hier eens met je moeder over kunnen spreken. Het er niet over spreken kan een bepaalde situatie gewoon voort laten duren, met het gevolg dat jouw woede steeds groter wordt en de zaak een keer explodeert, en een explosie kan veel verwoesten.

Bidt God ook om wijsheid in deze omstandigheden, dat blijft zo nodig, om zo de juiste woorden te mogen spreken, en de juiste toon aan te slaan, maar ook dat de ander de woorden zal ontvangen als welgemeend en niet als vijandschap.
 
Heel veel sterkte toegewenst en Gods zegen.
 
 
Ds. P. C. van Keulen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P.C. van Keulen

• Geboortedatum:
  17-06-1956
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Bodegraven
• Status:
  Actief

138 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven