Waarom hechten refomeisjes zoveel waarde aan hun sociale vaardigheden? Ik vind h...

Waarom hechten refomeisjes zoveel waarde aan hun sociale vaardigheden? Ik vind het lastig om een meisje te vragen en probeer mijn gevoelens zolang mogelijk te verdringen. Vooral omdat ik banger wordt dat het toch weer niets gaat worden. Het wordt steeds moeilijker om daar overheen te komen en aan mijn omgeving merk ik dat zij gewoon niet begrijpen waarom het mij dan zo veel doet. Ik hoop al mijn halve leven lang een reformatorisch meisje  tegen te komen die in ieder geval de moeite wil nemen om mij een beetje te leren kennen. In de praktijk blijkt dat ik bij voorbaat al een onmogelijk persoon ben voor degene op wie ik verliefd ben. Tot op dit moment heeft slechts één refomeisje ooit eens de moeite genomen om op mijn uitnodiging in te gaan om een keer uit eten te gaan. Het is helaas bij dat ene etentje gebleven. De weken die daarna volgden waren ook wel moeilijk, maar omdat ze in iedere geval een keer met mij wilde praten, kon ik er later wel gemakkelijker afstand van nemen (denk ik). Waarom is het zo onmogelijk om (buiten een groep) met mij te praten? Ik vind het extra moeilijk omdat mijn werkomgeving zich bevindt buiten de refowereld (mijn opleiding is hier veel te specialistisch voor). Het lukt mij gewoon niet om contacten met collega’s en externe contacten zakelijk te houden en beland te vaak in vervelende situaties. Het beangstigt mij omdat ik zón relatie helemaal niet wil, maar vrouwen kunnen je het zo verschrikkelijk lastig maken. Zeker omdat je er vaak heel dag mee te maken hebt. Ook krijg ik het gevoel dat ik er steeds agressiever op reageer (wat natuurlijk ook niet goed is). Maar als ze niet willen luisteren, kan je er niet meer voor kiezen om het “pratend” op te lossen, ondanks dat het tegen je gevoel in gaat. Ik begrijp ook wel dat het niet handig is om bijvoorbeeld in een leuke sportwagen rond te gaan rijden. Ik rij in een kleine, simpele auto die nog net niet van de weg afwaait bij storm. Ik zou niet weten wat ik nog meer zou kunnen doen? Ik zit er aan te denken om ander werk te gaan doen waarmee ik binnen een refobedrijf aan de slag zou kunnen gaan. Ik vind het lastig om iets passends te verzinnen en ook om tot een concrete keuze te komen. In mijn privé tijd doe ik er echt alles aan om zoveel mogelijk contacten aan te gaan met refós. Ik ben echt overal en kom alleen (nog) niet in de zogenaamde refocafés. Ik ben er eigenlijk ook niet echt een type voor om de hele avond met een glaasje rond te stappen en het geeft mij ook niet zón goed gevoel. Maar ik verwijt mijzelf dat ik misschien te veeleisend ben. Niemand wil mij echter een antwoord geven op de vraag of dit mogelijk toch een acceptabele ontmoetingsplaats is. Als meisje heb je veel mogelijkheden om het alleen-gaan gemakkelijker te maken. Ze kunnen bijvoorbeeld afstand nemen van het maatschappelijk leven door bijvoorbeeld zich “op te sluiten” in het Diaconessenhuis in Amerongen of zonder problemen hun huishouden delen met andere meisjes door gezellig wat kamers te verhuren. Ook kan je als meisje zelfs, ondanks hun alleen zijn, kinderen adopteren.

Beste vragensteller,

Je stelt een korte vraag en vertelt er een lange toelichting bij. Daarin zeg je veel dingen. Ik hoop dat onderstaande reactie recht doet aan je vraag en je gevoelens achter de vraag. Ik begrijp overigens je vraag niet helemaal: “Waarom hechten refomeisjes zoveel waarde aan hun sociale vaardigheden?” Als ik jouw verhaal goed begrijp, bedoel je eerder te vragen waarom meisjes, naar jouw interpretatie (!), moeite lijken te hebben met een bepaalde sociale houding van jou. Je spreekt uit dat je daarom nog maar één meisje bent tegengekomen, die zich ook werkelijk in je wilde verdiepen. Je noemt ook een bepaalde angst om een meisje, dat je iets voor jou vindt, te vragen en het onmiddellijke vermoeden dat het toch niets gaat worden. Tenslotte noem je jezelf ook een onmogelijke persoon voor degene op wie je verliefd bent. Daarom oordeel je erg hard voor jezelf, naar mijn bescheiden mening te hard. Ik ken je verder niet, maar alleen een ander kan oordelen of je echt een onmogelijke persoon bent: dat kun je zelf niet. Ik ken niemand over wie iedereen unaniem oordeelt dat hij of zij onmogelijk is: laat daarom dat oordeel over jezelf maar gauw los, want ik denk niet dat dit een stevige basis heeft.

Je verwoordt in je verhaal angst om afgewezen te worden en een vurig verlangen dat een meisje uit de reformatorische hoek jou beter wil leren kennen. Ik wil hier straks even dieper op ingaan. Verder leg je neer dat je in het algemeen moeite hebt op een voor jezelf wenselijke manier contact te onderhouden met collega’s en andere contacten. Wat je precies bedoelt met “...Het beangstigt mij omdat ik zo’n relatie helemaal niet wil, maar vrouwen kunnen je het zo verschrikkelijk lastig maken. Zeker omdat je er vaak heel dag mee te maken hebt. Ook krijg ik het gevoel dat ik er steeds agressiever op reageer (wat natuurlijk ook niet goed is). Maar als ze niet willen luisteren, kan je er niet meer voor kiezen om het “pratend” op te lossen, ondanks dat het tegen je gevoel in gaat...”, is mij niet helemaal duidelijk. Achter je woorden lijkt schuil te gaan dat niet-reformatorische vrouwen zich aan je opdringen op een manier die jij niet wilt. Je komt dan in een tweegevecht met jezelf, omdat je een relatie niet ziet zitten en toch niet vrij bent van gevoelens. Je klampt je naar mijn gevoel heel erg vast aan de reformatorische wereld. Ik zou heel voorzichtig willen zeggen dat dit misschien niet helemaal wijs is. Het gaat in een leven met God niet om de reformatorische wereld, maar om een levende relatie met Hem, die zich uit in een dagelijks leven vanuit Woord, gebed en een heilige levenswandel. In dat opzicht is het leven met God niet synoniem met de reformatorische wereld. Een reformatorisch bedrijf is daarom niet persé een noodzakelijke optie. Om dan gelijk nog een vraag van jou te beantwoorden, persoonlijk ben ik een tegenstander van zogenaamde refocafés, zonder hier een oordeel te willen vellen of verdere discussie op te roepen. De levenswijze, die verbonden hoort te zijn met reformatorisch, kan geen verbintenis aangaan met de levenswijze, die vaak in cafés (ook in ‘refo’cafés) gevonden wordt; mij aangaande, ik zou dit niet als ontmoetingsplek aanbevelen.

Samenvattend probeer ik je wat dingen aan te reiken. Probeer te allen tijde jezelf te blijven. Je bereikt er niets mee door je anders voor te doen dan je bent. Probeer je ook niet krampachtig vast te klemmen aan wat zich binnen de reformatorische wereld beweegt. Wij moeten naar buiten getuigen zijn door een leven met de Heere. Ik weet van een meisje op een sportacademie die structureel de uitnodiging van een jongen voor een avondje film afwees. Deze jongen was semi-profvoetballer. Maar een etentje wees zij niet af. Zonder dat zij dat wist, was deze jongen op zoek naar God en dit meisje is het middel geweest dat deze jongen tot een levend geloof in Christus is gekomen. Hiermee wil ik niet zeggen dat je het daarom buiten de reformatorische wereld moet zoeken, maar dat je niet structureel alles buiten de reformatorische wereld moet afwijzen. Ga hierin biddend en zoekend een weg en niet per definitie afwijzend. Laat per definitie de gedachte los “het wordt toch niets”: dat weet je pas als je een “nee” hebt gekregen. Bovendien is een “nee” geen signaal dat je een onmogelijke of mislukte persoon zou zijn, alleen dat de ander jouw vraag op het gegeven moment niet ziet zitten: dan kan in de toekomst zo maar veranderen.

De allerbelangrijkste vraag in contact is of je zelf de ander wilt leren kennen. Daarmee begint een relatie: niet wat de persoon voor jou kan betekenen, maar wat jij voor die persoon kunt betekenen. Dit is overigens heel moeilijk, maar wel steeds opnieuw belangrijk. Durf eenvoudig contact te leggen en verwacht niet bij voorbaat al het andere dat ik hierboven heb gezegd, ga biddend in gesprek met de Heere of Hij jou de weg wil wijzen.

Bemoedigend, maar ook zwaar om altijd na te zeggen, vind ik het lied van J. van der Waals: “Leer mij volgen zonder klagen, Vader, wat U doet, is goed. Leer mij slechts het heden dragen. Met een rust en kalme moed.” Deze vrouw is nooit getrouwd en had het daarmee soms erg moeilijk. Maar dit wist ze zeker: “in al mijn onzekerheid en als alles mij uit handen loopt, God loopt niet het kleinste ding uit handen.” God wijst wel eens de zware weg, terwijl ik de makkelijkste weg wil gaan. Zonder dit gemakkelijk te willen zeggen, Hij gaat altijd met ons de beste weg. Ga daarom als belangrijkste in gesprek met Hem om Zijn leiding ook in deze dingen. Dat geeft rust, omdat Hij de weg wijst en de tong bestuurt.

Ik hoop in mijn antwoord jouw vraag recht te hebben gedaan.

M. W. Muilwijk

Dit artikel is beantwoord door

Ds. M.W. Muilwijk

• Geboortedatum:
  23-12-1980
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Aalst
• Status:
  Actief

144 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven