Israël is een steen waar velen zich aan vertillen. Ook veel journalisten vertillen zich aan dit kleine landje. Onderzoek-journalistiek staat al tijdenlang onder druk. Teveel journalisten rennen hijgend achter de waan van de dag aan. Het kost ook veel om de waarheid te ontdekken. Het vraagt om een onafhankelijke geest, veel moed, veel geduld, veel deskundigheid, en het kost meestal ook veel geld. Je ziet, hoort, leest nog weinig van die waarheidzoekers. Voorbeelden van het omgekeerde liggen voor het oprapen.
Israël is een steen waar velen zich aan vertillen. Ook veel journalisten vertillen zich aan dit kleine landje. Onderzoek-journalistiek staat al tijdenlang onder druk. Teveel journalisten rennen hijgend achter de waan van de dag aan. Het kost ook veel om de waarheid te ontdekken. Het vraagt om een onafhankelijke geest, veel moed, veel geduld, veel deskundigheid, en het kost meestal ook veel geld. Je ziet, hoort, leest nog weinig van die waarheidzoekers. Voorbeelden van het omgekeerde liggen voor het oprapen.
Je kunt je bijvoorbeeld laten uitnodigen door een of andere belangenorganisatie. Na een nauwkeurig geregistreerde rondleiding mag je jezelf na een paar dagen dan zomaar een deskundige noemen. Helaas heeft de bekende priester Antoine Bodar voor deze mogelijkheid gekozen. Vorig jaar december bracht hij samen met drie bekende Nederlandse schrijvers op uitnodiging van ‘United Civillians for Peace’ een bezoek aan Israël. Zijn reisgenoten waren de schrijvers Jan Siebelink, Rosita Steenbeek en P.F. Thomése.
Censuur
Een televisieploeg van de NCRV vergezelde het gezelschap. Volgens Thomése werden ze elke avond in hun hotel 'op camera' doorgezaagd met als bedoeling emotie te registreren. Thomése vertelt de NCRV 'dat de Palestijnen het misschien toch ook wel een heel klein beetje aan zichzelf te danken hebben, met hun terroristische en corrupte regeringsleiders'. Die uitspraak werd er volgens hem later uitgeknipt.
Bodar heeft sinds die reis zijn hart verpand aan de Palestijnse zaak. Hij zou wel mee willen varen met de Gazavloot. Zijn medereiziger, de schrijver P.F. Thomése, heeft het hoofd dus heel wat koeler gehouden. Dat zou je overigens niet direct concluderen uit de titel van de reisnovelle die hij over deze trip schreef: ‘Grillroom Jeruzalem'.
Van Agt
Afgelopen zaterdag gaf Thomése in het NRC een voorschotje: ‘Hoe ik Israeldeskundige werd’. Het is een cynisch stuk. Zijn boek zal zeker geen pro-Israël boek zijn, maar hij heeft zich wel staande weten te houden tijdens het ‘georganiseerde tranentrekreisje’ En hij liet zich ook niet in de val lokken door oud-minister Van Agt die hij later ontmoette. ‘“Een woord slechts, vriend , hoef ik van u te vernemen”, fluisterde hij samenzweerderig en kijkt mij aan, het gezicht gefronst tot een vraagteken, “kunnen wij op u rekenen?” Het jawoord kreeg ik niet over mijn lippen.’
Ongenadig legt Thomése in het prikkelende NRC-artikel de protserige religiositeit bloot, zoals je die onder andere tegenkomt in de Heilige Grafkerk. Er valt uit dit boek wel wat te leren. Thomése ging op reis zonder politieke agenda en zonder geloof. Toch heb ik het idee dat we van hem over Israël meer kunnen leren dan van de priester Antoine Bodar.
Krijn de Jong is stafmedewerker bijzondere projecten bij stichting Tot Heil des Volks.
Een aanvulling: ik vraag me altijd af hoe wij Nederlandse christenen zo de ogen kunnen sluiten voor het leed van onze broeders en zusters op de Westoever en in de Gazastrook. De Palestijnse christenen worden door conservatief-christelijk Nederland op de een of andere manier totaal over het hoofd gezien. Triest dat ze meer steun krijgen van Egypte dan van ons!
O, en voor ik het vergeet: nee, dit betekent niet dat ik alles wat Palestijnen en Arabieren doen goedpraat of heilig verklaar. Daar zijn ook hele zwarte kanten (die verdacht veel lijken op de zwarte kanten van Israël, want ook door religie geïnspireerd..). Maar de Palestijnen zijn nu duidelijk de onderliggende partij.
Het is overigens heerlijk rustig in Israël. Je kunt gewoon over straat lopen zonder angst voor vrouwen en kinderen met bomgordels. En die huis tuin en keuken raketten komen gelukkig niet ver.
En verder, Henkie: dat wapentuig van Israël is inderdaad veel dodelijker!
Het verbaast me dat het beeld dat in de media wordt geschetst - namelijk dat de Palestijnen gevaarlijk zijn en de Israëliërs het kwetsbare slachtoffer - zo sterk afwijkt van de statistieken: sinds de staat Israël werd uitgeroepen, is aan Palestijnse zijde is het aantal dodelijke slachtoffers tien keer hoger dan onder de Israëliërs.
Ieder slachtoffer, ongeacht de afkomst, is er één te veel. Maar deze discrepantie tussen beeldvorming en realiteit blijf ik onverklaarbaar vinden.
Misschien dat het aantal dodelijke slachtoffers minder was geweest als de Palestijnen hun vrouwen en kinderen niet als menselijk schild hadden gebruikt, om maar iets te noemen.
Zie http://www.netwerk.tv/uitzending/2009-01-13/gaza-onschuldige-burgers-als-menselijk-schild
En in je cijfers zijn ongetwijfeld de doden van 1967 ook opgenomen. En zoals je weet was dat zelfverdediging na Egyptische, Syrische en Jordaanse agressie.
De politiek heeft het lot bepaald: the Belfour declaration, de verdeling van het mandaat na de 1e wereldoorlog, de 2e wereldoorlog, het uitroepen van de staat Israël.... en daarna alleen oorlog. Rechts Israël heeft altijd de rol van "lijdende natie" gecultiveerd, de angst voor de Palestijnen aangewakkerd, de dialoog gefrustreerd.. zelfs Rabin vermoord.
Zolang de religieuze partijen de meerderheid van een regering kunnen bepalen (een soort gedoogsteun van de pvv) zal er niets veranderen... het zal misschien alleen erger worden voor de Palestijnen in Gaza en de bezette gebieden.
De jaren hebben mij kritisch gemaakt.. kritisch op Israël maar ook op die mensen die hun ego strelen door hun steun aan de palestijnen op een walgelijke manier uitbuiten... Dit werkt ook polariserend en zal de partijen niet aan één tafel krijgen en het lot van de Palestijnen niet verbeteren.
Ben het HELEMAAL met je eens! Mevrouw Greetje D. (die zich om onduidelijke redenen tegenwoordig Gretta noemt - omdat het interessanter klinkt?) zal het leed van de Palestijnen een worst wezen. Het gaat haar er helemaal niet om een kritisch geluid te laten horen over wat er in het Midden-Oosten gebeurt. Ze is vooral geïnteresseerd in aandacht - en daarmee berokkent ze de Palestijnse zaak schade!
@Henkie: helaas, dit zijn de cijfers van begin jaren negentig t/m december 2008. Je opmerkingen over 'scorebordjournalistiek' begrijp ik niet helemaal. Ik heb het niet over scores, maar over een verkeerde beeldvorming in de media met betrekking tot de slachtoffers aan beide kanten.
