Ik was in Dorp van God, en wat teleurgesteld dat ‘God’ in de dorpsnaam niet op de Schepper van hemel en aarde sloeg. ‘Maar zijn er hier dan nooit mensen geweest om over de Schepper-God te vertellen?’, vroeg ik aan de oudste man van het dorp.‘O, jawel’, zei hij meteen. ‘Toen ik eenentwintig was is er een zendeling langsgeweest. Hij heeft ons alles verteld over de Schepper en over Jezus. Maar we wilden geen christen worden.’ Het duizelt me even. Bijna zestig jaar geleden was er ooit een zendeling geweest. En deze man wist het nog precies.
Ik loop verder het dorp door. Ik deel foldertjes uit over God, die ook de God van Dorp van God wil zijn. Ik loop de tempel binnen. Onder een afdakje zie ik tot mijn verbazing vijf boeddhabeelden op een rijtje, helemaal onder het goudpapier geplakt. Ik neem er een foto van.
Even later raak ik in gesprek met een oudere man. ‘Ja, het klopt, die boeddhabeelden waar het dorp naar is vernoemd zijn tientallen jaren geleden gestolen. Maar alle dieven zijn heel snel overleden’, zegt hij met zichtbare voldoening. ‘En die beelden die er nu staan dan?’ ‘O, dat zijn vervangers. Ze zijn even heilig, hoor!’, verzekert hij me. Maar ik denk dat hij het zelf niet gelooft. In ieder geval de rest van Isaan niet. Want naar deze beelden komen geen mensen van buiten om te bidden en geloften af te leggen.
‘Echt waar! Ze zijn heel heilig. Als je er een foto van neemt en je vraagt niet eerst toestemming aan de beelden, dan mislukt de foto.’ Ik knik belangstellend en denk aan de foto die ik net genomen heb. Die staat boven dit stukje.
Het dorp is zijn goden kwijt. Dat kan gebeuren als ze van hout zijn. Ik gun ze een God die ze niet kwijt kunnen raken. Ik loop verder en deel nog meer foldertjes uit. Ik denk niet dat ze mij zich over zestig jaar nog herinneren. Maar ik hoop wel dat Dorp van God dan God gevonden heeft.
De auteur is kerkplanter in Thailand. (www.vissers.me)
