Vraag
Ik hoorde pas iemand zeggen: "Er zijn veel bekeerde mensen die van zichzelf niet weten dat ze bekeerd zijn. Zij tuimelen, bij wijze van spreken, van schrik de hemel in". Eigenlijk vond ik dit best een rare stelling, maar ik kan het wel begrijpen. In onze kringen wordt zo vaak gegooid met opmerkingen als: "Het kan zomaar niet" en dergelijke. Terwijl veel van de 'bekommerden' toch veel voor de Heere voelen. Hoe moet ik hier over denken?
Antwoord
Naar mijn overtuiging is het zeker zo dat mensen in de hemel komen die dit tijdens hun leven nooit hebben durven aannemen. Allerlei factoren spelen hierbij een rol. Wanneer de omgeving heel sterk en eenzijdig het gevaar van zelfbedrog benadrukt, kan het licht van de geloofszekerheid onder de korenmaat terecht komen. Zo kunnen mensen met angst en beven bezet zijn geweest tot op het sterfbed toe, terwijl het daarna toch eeuwig mocht meevallen.
Overigens is dit niet de 'normale' gang van zaken. Geloof kent zekerheid en gezond geloof leeft uit deze zekerheid. Dat is ook meer tot eer van God dan je leven lang al zuchtend en bekommerd je weg te gaan en nooit tot doorbraak te komen. Maar nogmaals, de invloed van omgevingsfactoren en van een onevenwichtige prediking is niet gering te achten. Menselijkerwijs gesproken kan daardoor de Heilige Geest belemmerd worden in Zijn werk om het volle licht te doen doorbreken in het leven van een mens die toch oprecht de HEERE vreest.
Ds. J. Hoek
Dit artikel is beantwoord door
dr. J. Hoek
- Geboortedatum:04-09-1950
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Inactief
