Vraag
Ik zit met een probleem waar ik niet uitkom. Al enige jaren heb ik nauwelijks meer iets aan de kerkdiensten in mijn eigen gemeente. Ik heb het daar erg moeilijk mee. Het is niet zo dat wat er gezegd wordt niet waar is, maar de preken zijn heel erg voorspelbaar. We hebben veel verschillende predikanten en 99 procent van de preken gaat over de vragen: "Hoe wordt een mens bekeerd?" en "Hoe werd ik bekeerd en krijg ik de ervaring weer terug?" Doorgaans wordt er dan een geschiedenis of gelijkenis uitgelegd waar bovenstaande als moraal aangeplakt wordt. Ik mag nu al zo'n acht jaar een kind van God zijn en heb behoefte aan meer onderwijs. Lees ik de Bijbel of de oudvaders, dan lees ik veel meer over het dagelijks omgaan met God, het toepassen van het geloof in de praktijk van alledag en het groeien in de genade en kennis van de Heere Jezus. In mijn gemeente wordt bijvoorbeeld zelden uit de apostolische brieven gepreekt en als dat wel zo is, gaat het over een handjevol bekende teksten. Ik kan me niet herinneren de afgelopen tien jaar een preek gehoord te hebben over Thessalonicenzen, in tegenstelling tot vijf preken over de bloedvloeiende vrouw. Ik vergelijk het zelf weleens met het volgende. Ik ben een aantal jaren getrouwd en het gaat nog steeds over de vraag hoe je verkering krijgt, terwijl ik tegen allerlei problemen in het huwelijks- en gezinsleven aan loop en ook mijn relatie met mijn vrouw verdiept is sinds ons eerste samenzijn. Dit zorgt ervoor dat ik kerkgaan als heel moeilijk ervaar. Keer op keer probeer ik, na intensief gebed, onbevangen te luisteren. Maar praktisch altijd krijg ik na een minuut of twintig het gevoel: Wéér niet. Soms voel ik me schuldig over mijn gevoelens en gedachten. Ben ik wel dankbaar voor wat er wèl gezegd wordt? Heb ik wel behoefte aan de boodschap van zonde en genade? Ik lees en hoor weleens dat mensen zeggen: dan moet je het eetbare er maar uitpikken, zoals een vogel het zaad van tussen het kaf pikt. Misschien zou dat moeten, maar dat is toch niet Gods gewone weg? Geeft Hij niet mild en overvloedig dan? Is Hij een karig God Die tussen de schillen af en toe iets eetbaars laat liggen? De Bijbel spreekt toch van tafels vol spijze en wijn? Ik heb altijd nog erge honger als ik uit de kerk kom. En het is toch niet normaal dat je altijd je voedsel ergens anders vandaan moet halen? Het is toch Gods inzetting om dit in de gemeente te krijgen? Natuurlijk denk ik er over na of het aan mijzelf ligt. Is er een reden voor dat ik geen onderwijs ervaar? Is er een zonde waardoor God mij Zijn Woord onthoudt? Ik kan daar niet iets concreets bij bedenken. Keer op keer probeer ik met een open houding in de kerk te zitten en niet cynisch te worden. Bovendien ontvang ik bij enkele predikanten binnen en buiten ons kerkverband wel onderwijs. Ook van Bijbelstudie en het lezen van oudvaders en de Puriteinen leer ik erg veel. Als er iets tussen de Heere en mij was, zou dat toch ook niet gebeuren? Al diverse malen heb ik hierover met mijn wijkouderling en -diaken gesproken. Zij nemen mijn probleem serieus, ze luisteren ernaar, maar begrijpen toch niet echt waar het om gaat. Zij genieten wel van de prediking en hopen dat het bij mij ook verandert. Ze zeggen dat ze hopen dat ik lid blijf in de gemeente. Dat waardeer ik ernorm, maar het lost verder niets op. Wat moet ik doen? Ik bid al jaren om deze zaak. Van kerk veranderen wil ik niet zomaar. Voor ik die stap zet, wil ik zeker weten dat het Gods weg is. Het houdt me ook bezig rondom de Avondmaalsviering. Hoe kan ik gemeenschap oefenen in een gemeente waarin ik sta op de manier van nu? Maar het lijkt wel of de Heere zwijgt. Of ik hoor of herken Zijn stem niet. Eén keer heb ik me tijdens het Avondmaal heel verbonden gevoeld met de gemeente. Toen wist ik: de Heere wil dat ik er blijf. Maar dat is al twee jaar geleden en ik had gehoopt dat dit zou veranderen, dat het me allemaal duideljk zou worden. Hoewel ik nog steeds denk dat het waar was wat ik toen ervoer, loop ik nog steeds tegen dezelfde dingen aan. Ik hoop dat ik duidelijk genoeg heb gemaakt waar ik mee zit. Ik hoop dat u mij raad kunt geven.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Het is aan de ene kant wat lastig om je vraag te beantwoorden. Als predikant is het moeilijk bij jezelf eenzijdigheden te ontdekken. Daar moeten wij voor worden bewaard of op worden gewezen. Dus mijn eerste vraag is: Heb je al eens predikanten hierop gewezen? Heb je ze al eens opgebeld of op een andere manier benaderd? In de reformatorische kerken is, en ik probeer mij voorzichtig uit te drukken, over het algemeen een groot gedeelte van de hoorders onbekeerd. Dit kan een reden zijn waarom predikanten vaak over de (eerste) bekering preken. Dit was ook het geval in de tijd voor de Reformatie. Toen was in de prediking “de rechtvaardiging van de goddeloze” het eindpunt geworden van de preek. Door de Reformatie is “de rechtvaardiging van de goddeloze” weer beginpunt geworden. Zouden wij wellicht een nieuwe reformatie nodig hebben? De vraag stellen is hem beantwoorden!
Toch moet ik ook een waarschuwing laten horen. In onze tijd bestaat er de neiging om rechtvaardiging en heiliging van elkaar te scheiden. De rechtvaardiging van de goddeloze is dan een eenmalige zaak en daarna komt het op heiligmaking aan. Hoewel rechtvaardiging en heiliging verschillende zaken zijn, mogen ze echter niet los van elkaar worden gemaakt. Ze horen bij elkaar. Telkens als wij, door een waar geloof, de belofte van het evangelie mogen aannemen (ik sluit mij qua bewoording aan bij de Heidelbergse Catechismus in zondag 31) wordt ons de vergeving van zonden geschonken om de verdienste van Christus’ wil. Juist de rechtvaardigende daad van het geloof werkt een heilig leven. Het is de apostel Johannes, die dit in zijn eerste zendbrief heel duidelijk maakt. “… en het bloed van Jezus Christus, Zijn Zoon, reinigt ons van alle zonde (1 Joh 1: 7b).” Hij schrijft niet dat het bloed de zonde vergeeft, maar dat het rein maakt, vernieuwd! Dus ook voor heiligmaking is het bloed van Christus noodzakelijk. En vs. 9: “Indien wij onze zonden belijden, Hij is getrouw en rechtvaardig, dat Hij ons de zonden vergeve, en ons reinige van alle ongerechtigheid.” Zo hebben wij ook steeds weer een dagelijkse bekering nodig. Is het dan niet goed, dat die ook wordt gepreekt?
Ik zou voorzichtig zijn met het weglopen uit je gemeente. Ga sowieso niet shoppen! “Schapen die overal wijden worden niet vet”, zegt een bekend spreekwoord. Maak er een gebedszaak van! Daar zouden de gemeente en de voorgangers ook nog goed mee zijn. De HEERE zal dan ook, op Zijn tijd en wijze, verhoring van het gebed geven. Vraag je niet alleen af wat je zelf aan de gemeente heb, maar vraag ook jezelf af wat de gemeente aan jou heeft! Dat geeft ook kracht aan het gebed. Roep tot de Koning van de Kerk! Het gaat uiteindelijk om Zijn Kerk!
Gode en Zijn genade in alles bevolen,
Ds. R. van de Kamp
Dit artikel is beantwoord door
Ds. R. van de Kamp
- Geboortedatum:26-09-1960
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Putten
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
je probleem en je worsteling is heel herkenbaar. Op de één of ander manier wordt het blijkbaar niet herkend, ook niet door ambstdragers.
Ik zit in dezelfde situatie en er zit niets anders op dan mijn oren biddend elders te luister te leggen. En niet zonder zegen, mag ik wel zeggen.
Het 'bekende' spreekwoord "schapen die overal wijden, worden niet vet" gaat dus wat ons betreft zeker niet op!!
En ter geruststelling: je bevindt je met je verlangen volledig in de lijn van het onderwijs van Paulus, nl. om op te groeien in de genade en de kennis van onze Heere Jezus Christus, en om niet te blijven hangen in de melk, maar te staan en te zoeken naar de vaste spijze.
'verhongeren'.
Maar idd is het heel jammer dat hier vaak zo weinig oog voor is, herken het zelf ook wel.
Van T.Boston is bekend dat hij 's morgens een preek hield voor onbekeerden en s avonds voor de gelovigen.
Ik mis hier alleen één ding, we gaan toch niet alleen naar de kerk om te consumeren?
Het heet ook niet voor niets kerkDIENST.
Ik zal met vreugd in 't huis des Heren gaan
om daar met lof Uw grote naam te danken
Jeruzalem, gij hoort die blijde klanken
Elk hef met mij de lof des Heeren aan
Wie afhankelijk is van de zondagse kerkdiensten heeft uit zichzelf al een armoedig geestelijk leven. Het is trouwens: "zwerfkatten worden niet vet." Waar haal je de andere zes dagen je voedsel vandaan? En wie zes dagen prima eet, kan best een dagje vasten.
Men reed rustig 100-150 km (2x dus) op een avond om een ds te beluisteren.
ook ik herken de worsteling die je doormaakt. We hebben hetzelfde meegemaakt. Veel gebeden, gelezen, gepraat met allerlei mensen met verschillende meningen. We hadden de brief om ons lidmaatschap op te vragen klaarliggen met de postzegel er op. Maar uiteindelijk hebben we toch geen rust daarin gekregen. We hebben de brief niet gepost en we besloten om toch in onze gemeente te blijven. Biddend om Gods zegen én met het voornemen ons weer actief in te zetten. Die keus kostte strijd en zelfverloochening en was niet makkelijk.
Inmiddels is het een paar jaar verder. Terugkijkend mogen we verwonderd zeggen dat de Heere ons niet beschaamd heeft. We ontvangen geregeld zegen op de prediking. Al zijn er ook echt nog wel zondagen waarop we helaas minder zegen ontvangen. We gaan hier nog steeds biddend mee om en een enkele keer bespreken we dit met de kerkenraad. Die ons dan overigens nu wel vaker begrijpt. Laatst zijn ze mede hierdoor het gesprek aangegaan met een van de predikanten.
We zijn dankbaar een plaats te mogen hebben binnen de gemeente waarin ik opgegroeid ben. Mijn man komt van elders. Onze kinderen zijn hier gedoopt en we mogen het Avondmaal vieren. Allemaal onverdiende zegeningen. En waar Gods Woord opengaat belooft Hij dat Hij door zal gaan met Zijn werk. Ook als wij er minder van voelen. We zien heel duidelijk dat onze gemeente en ons kerkverband niet volmaakt is. Maar dat is het nergens hier op aarde.
We hebben ons door alle verwarring binnen onze gemeente een aantal jaren als vreemdelingen gevoeld. Op één bevriend stel na zijn al onze vrienden –met hun kinderen- vertrokken. Dat doet vreselijk pijn. We ervaren de verdeeldheid tot in het diepst. Mede die pijn die we zelf door het vertrek van anderen hierin ervaren hebben, heeft ons doen besluiten om te blijven. We hebben een taak binnen onze gemeente: het verenigingsleven, het evangelisatiewerk. Maar boven alles ons gebed, ook voor de jeugd die vol verwarring rondloopt.
Ik hoorde eens iemand zeggen: “we vertrekken om de prediking; om de gemeente kunnen we niet blijven”. Dit vind ik toch een verdrietige uitspraak. We hebben elkaar zo nodig.
Maar het is uiteindelijk toch door Gods leiding dat we de plaats gekregen hebben binnen de gemeente waar we lid zijn? En zeker als je dan door genade mag weten dat God binnen deze gemeente in je hart gewerkt heeft, is dat toch een grote –onverdiende- zegen? Dan zal Hij ook doorgaan met Zijn werk, dat belooft Hij Zelf.
In de tijd van onze worsteling hoorde ik eens een preek over Israël in de woestijn. De dominee zei: de kwakkelen, dat kregen de Israëlieten min of meer extra, die vlogen bij wijze van spreken zo hun tenten in. Hij vergeleek dat met de prediking op zondag. Maar het manna, het dagelijkse voedsel, daar moesten ze hun tent voor uitkomen en rapen en verzamelen. Ook voor de sabbat. In tijden dat we minder voedsel (lijken te) krijgen binnen onze gemeente, moeten we er misschien zelf meer naar op zoek. Blijf in allles zelf de Bijbel, goede boeken etc lezen. God wil het zegenen.
Gods zegen toegewenst.
Je hebt deels gelijk. Mijn voeding mag ik gelukkig halen uit dagelijkse Bijbelstudie en persoonlijke stille tijd. In die zin ben ik dus niet afhankelijk van de zondagse diensten, gelukkig niet zou ik zeggen. Maar als je kinderen hebt, (ook als je ze niet hebt trouwens) dan is het toch heerlijk als je op zondag de samenkomst van de Gemeente van Christus mag bezoeken, waarin Hij centraal staat, en waarin de gelovigen worden opgebouwd?
Wat ik hierboven zei over mijn ouders, ze hadden honger, maar gingen dan door de weeks voor ander voedsel, NIET op zondag uit hun eigen gemeente wegblijvend. Ze namen trouw hun plaats in.
Wanneer je merkt dat je tekort komt aan voeding, dan zal uiteindelijk de liefde tot Hem jou via de Heilige Geest je drijven naar plaatsen waar het gewenste voedsel ruim voorhanden is.
Het eventueel verlaten van je kerkverband dient zeer wel overwogen en na aanhoudend gebed gedaan te worden, zeker wanneer je er van overtuigd bent dat je nuttig en dienstbaar kan zijn in de eigen gemeente.
Uiteindelijk gaat het erom deze wereld aan het einde van je leven zo heerlijk als mogelijk is te verlaten en maximaal gegroeid te zijn in de deugden van Christus.
Naast de bekering geeft de heiligmaking, waarbij het haten van de zonde cruciaal is, de grootste eer aan Hem die dat in jou kan bewerken.
Een kerk waar je een remming in je persoonlijke groei ervaart, is voor een wedergeborene niet lang vol te houden. Wanneer - Christus geopenbaard in het vlees - niet met regelmaat verkondigd wordt en je niet aangespoord wordt tot een nieuwe en levende wandel in Hem, die kerk moet je voor je eigen zielenheil verlaten.
Dan kan het best nog zo zijn dat voor vele anderen die nog bekeerd moeten worden, deze kerk van het allergrootste belang is en waar de onbekeerden dan nog de melk ontvangen die zij nodig hebben.
Een leven toenemend in de deugden van Christus, uit liefde tot Hem je naaste aanvaarden én helpen zo nodig, de nieuwe mens meer en meer aandoen, in verstand en hart ruim gezegend te worden in de kennis van Christus, dat is een leven waar we allen naar moeten verlangen. Het voedsel voor dit leven KAN op een andere plaats voorhanden zijn dan in je eigen gemeente.
Wanneer wij uiteindelijk allemaal voor de rechterstoel van Christus openbaar worden dan hoor je wel of niet tot zijn bruid op grond van een onvergankelijk leven. De wortel voor dit leven vind je in de huidige wereld waarin je leeft. Zoek dan ook die plaats in dit leven die je tot de bruid van Christus geheel toebereid.
Paulus spreekt over met melk gevoed worden en met vaste spijze.
Nu denkt men vaak dat daarmee bedoeld wordt: 'eenvoudige' en 'moeilijkere' onderwerpen. Maar een kenmerk van met melk gevoed worden, is dat een ANDER voedt (de zondagse kerkdienst??) Als je toe bent aan vaste spijze, dan voedt je jezelf. (Bijbelstudie en persoonlijke stille tijd??)
Heb je er zo al eens naar gekeken?
Als je een zondagse kerkdienst gemist hebt, dan is je dag wrs anders verlopen dan normaal, dat voelt wellicht wat vreemd, dat begrijp ik wel, maar 'leeg' ???
Hij (God) woont toch met Zijn Heilige Geest in jou? Hoezo dan 'leeg'???
Er voor en met elkaar zijn.
En ook met elkaar Hem loven en danken.
Als je te weinig gevoed wordt, te weinig vaste spijze krijgt is het geen oplossing om IPV naar de kerk te gaan, jezelf te voeden of te gaan zwerven.
Dan kan je beter aan bijvoeding doen of lid worden van een andere gemeente.
Ik vind het allemaal nogal zelfgericht overkomen eerlijk gezegd.
Als ik maar (goed genoeg) gevoed wordt!!
Tuurlijk is het wel belangrijk maar vergeet de rest niet.
Een hoop nadenkertjes weer.
