Ik zit vast in mezelf. Muurvast. Ik ben altijd bang, ik voel dat ik bekeerd moet...

Ik zit vast in mezelf. Muurvast. Ik ben altijd bang, ik voel dat ik bekeerd moet worden. maar ik ben er ook bang voor. Ik heb geen zondegevoel en ik weet niet meer hoe ik verder moet. Misschien is dit geen vraag, maar wellicht heeft u toch een antwoord.

Beste vraagsteller/stelster,
 
Je voelt denk ik zelf al aan dat het niet zo eenvoudig is een antwoord te geven. Je schrijft immers: misschien is dit geen vraag. Mijn reactie was dan ook in eerste instantie: hier zou ik graag in een gesprek op willen reageren, omdat ik het gevoel heb dat er achter deze "roep om hulp" meer zit. Toch wil ik proberen een beetje een begin van een antwoord te geven.

Twee woorden troffen me in wat je schrijft: de woorden "bang"en "voelen". Waarom ben jij bang? En vervolgens: waarom ben jij bang om bekeerd te worden? Dat kan niet met God te maken hebben, want wie bekeerd wordt, wordt door de Heere bekeerd en wordt door de Heere niet afgewezen. Denk maar aan de verloren zoon. Maar voor wie ben jij dan wel bang? Voor jezelf? Voor mensen? Voor wat er dan openbaar komt? Trouwens, waarom voel jij dat je bekeerd moet worden? Je schrijft dat je geen zondegevoel hebt. Bedoel je daarmee dat je wel weet dat je zondaar bent omdat ieder mens dat is, maar dat jij geen persoonlijke zonde in je leven kunt ontdekken? Of bedoel je dat je weet van een concrete zonde in je leven, die je echter niet als zonde ervaart.? Of waarvan je de gedachte dat het zonde is wegdrukt, omdat je bang bent voor de consequenties? Is dat de reden waarom je muurvast zit?

Ik ben me bewust dat dit eigenlijk geen antwoord is. Misschien zit ik er met mijn vragen ook wel helemaal naast. Je merkt wel, ik probeer een aanknopingspunt te vinden. Graag wil ik het gesprek met je voortzetten. Voor nu wil ik je in ieder geval wijzen op Psalm 139: 14, berijmd.
 
Met pastorale groet,
Ds. J. Westerink

Dit artikel is beantwoord door

Ds. J. Westerink

---

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven