Zoon is veranderd

Onze zoon heeft een niet-gelovig meisje sinds anderhalf jaar. Slechts tweemaal is ze mee geweest naar een dienst. Ze vindt het zo naar dat ze onze zoon inmiddels ook zover heeft dat hij sinds twee maanden niet meer kerkt. In het begin zei hij dat het veel moeite koste haar mee naar de kerk te nemen. Later ging hij alleen en nu dus helemaal niet meer. Deze week vertelde hij dat ze een huis hebben gekocht, niet van plan zijn te trouwen maar gaan samenwonen. Hij weet hoe wij daar over denken, maar toen wij hem daar op wezen kregen we als antwoord: ik ben 20 jaar lang onderdrukt en nu maak ik mijn eigen keuzes. Wij stonden perplex. In anderhalf jaar tijd is onze zoon (22) van een sociale meelevende christelijke jongen veranderd in een vreemde, die zich niets meer aantrekt van zijn ouders, broers en zussen. Wij vinden dit heel moeilijk en weten niet goed hoe daar mee om te gaan. Heeft u misschien wat goede raad? Die kunnen wij heel goed gebruiken.

Hoe moeilijk is het als je ziet dat je zoon binnen een korte tijd zo’n ander levenspatroon aanneemt. Dat is soms haast niet te verwerken. Wat dan het beste te doen?

-Proberen toch een open contact te hebben en te houden met uw zoon en zijn vriendin. Zij mogen daarbij best weten hoe u erover denkt, maar probeer wel in gesprek te blijven. Laat er niet voortdurend een gespannen sfeer zijn als zij bij u thuis zijn. Dat vraagt veel zelfverloochening. Vooral ook als uw zoon aangeeft dat hij 20 jaar onderdrukt is.

-Hoe is het met uzelf? Mag u zelf een levende band met de Heere hebben? Dat is zo belangrijk. Want dan staan we er toch niet alleen voor. De apostel Petrus zegt dat we al onze bekommernis op de Heere mogen leggen, want Hij zorgt voor u. Wat kan door zulke omstandigheden er vanuit de nood een roepen tot de Heere komen. Is dat ook niet nodig? Zo gauw zie je in zulke omstandigheden -ook als je allerlei verwijten naar je toe krijgt- boos en bitter worden. Wat moeten we ook daarmee naar de genadetroon van de Heere toe. Om vergeving te zoeken. En om ook te zien dat we eigenlijk niet beter zijn dan onze kinderen. En zo van genade moeten leven.

-Probeer niet het meisje als boosdoenster te zien. ’t Is wel dat door haar komst in het leven van uw zoon er veel veranderd is, maar uw zoon heeft er ook voor gekozen om met haar verkering te willen hebben. Hoe kon dat gebeuren? Liep hij alleen voor het oog in het spoor? Miste hij het belangrijkste nog? Zowel uw zoon als uw aanstaande schoondochter hebben beiden een levende relatie met de Heere nodig. Leg het dagelijks aan de Heere voor, of u daarin iets voor hen kunt betekenen. Vraag of er openingen mogen komen, om aan hen iets door te mogen geven, wat van wezenlijk belang is.

-Ongetwijfeld zal uw zoon gedoopt. Denk dan ook aan de verbondsbeloften. Hoe nodig om daar op te pleiten. Waarbij u voor de Heere alleen maar kunt belijden zelf alles verzondigd te hebben, maar Hem toch te smeken of Hij aan Zijn verbond wil gedenken.

-Destijds was er een boekje van H. van Groningen. Jongeren naar het huwelijk. Dat gaf goede informatie. Dat gaf ook aan hoe belangrijk het is als je samen de Heere dient, maar gaat op nog meer praktische zaken in.

-Ik denk dat het belangrijk is dat er ook contact is vanuit de kerkelijke gemeente met uw zoon. Is dat mogelijk? Het kan een predikant of ouderling zijn. Het kan ook één van de jongeren van de kerk zijn.

Hartelijke groeten en veel sterkte toegebeden,
ds. W. G.  Hulsman

Dit artikel is beantwoord door

Ds. W.G. Hulsman

• Geboortedatum:
  08-11-1956
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Barneveld
• Status:
  Actief

166 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven