Geloven dat je erbuiten staat

Beste ds. Van den Brink. In een uitzending van Pastorie Online zegt u veel mooie dingen. Dingen die ik kan volgen en in mee kan komen zoals dat de oproep om te geloven in Jezus, naar Hem te gaan of Hem aan te nemen moet klinken. Ik ben opgegroeid in de Ger. Gem. en nu nog steeds lid, maar na mijn trouwen wel veranderd van gemeente. Al op jonge leeftijd kwam de Heere in m’n leven. Het bovenstaande punt miste ik vaak in de prediking. Dat vond ik moeilijk, want ik had Jezus wel zo leren kennen dat Hij er voor open staat om je te ontvangen, door het persoonlijk lezen van Zijn woord.

Wat ik ook vaak hoorde, is als de Heere in je leven komt, dan ga je geloven dat je erbuiten staat. Dat punt haalde u aan in de uitzending (zie onder)… dat dat krom zou zijn, dat je dan in onwaarheid gelooft en dat kan niet. Maar naar mijn idee werd dat toen in de prediking niet zo bedoeld. Het werd bedoeld als: dan ga je de kloof zien tussen jou en God, dat wat je er van gemaakt hebt als mens, scheiding maakt tussen jou en God. Volgens mij is dat wel heel bijbels toch, als ik kijk naar  verschillende voorbeelden?

Bijvoorbeeld bij de verloren zoon, staat er: hij kwam tot zichzelf, hij zag wat hij had gedaan en verlangde terug naar zijn vader. Dan zag hij toch dat hij niet bij zijn vader was, met andere woorden, hij zag dat hij erbuiten stond. Of bijvoorbeeld bij Paulus, die na de verschijning van Jezus blind werd en inzag dat hij verkeerd bezig was om de christenen te achtervolgen en te doden. Dat was toch ook een ervaring van 'erbuiten te staan'. Zo zijn er vast nog wat voorbeelden te vinden in de Bijbel. Doordat de Geest komt in je hart, ga je zien wie je bent tegenover God en door Zijn liefde die uitgestort is in je hart, ga je daadwerkelijk tot Hem om genezen te worden.

Dus als je gaat zien dat je erbuiten staat, geloof je toch geen onwaarheid maar gaat dan toch juist het licht op en ga je de werkelijkheid zien zoals die is? Is het dan niet een beetje een spraakverwarring, wat dit punt betreft?

Beste vragensteller,

Dank voor deze heel terechte en belangrijke vraag. Voor mensen die buiten Christus zijn, is het zeer nodig om te beseffen dat ze erbuiten staan. Ze zijn ellendig, dat is uit-landig. Ze behoren niet tot het Koninkrijk van Christus. 

Ik heb er wel bezwaar tegen als men stelt dat deze mensen weliswaar beleven, denken, ondervinden en voelen dat ze er buiten staan, maar dat ze feitelijk al verlost zijn. Ze geloven dat ze buiten Christus zijn, maar ze zijn in Christus. Ze zijn ervan overtuigd onbekeerd te zijn, maar ze zijn bekeerd. Ze leren hun schuld inleven maar hebben reeds vergeving ontvangen. Ze leren God kennen als hun Rechter maar Hij is hun Vader. Hier ontstaat een diepe kloof tussen werkelijkheid en geestelijke bevinding. Bovendien wordt er gezegd dat deze bevinding onmisbaar is, het beste kenmerk van geestelijk leven, het vaste patroon waarin God werkt. Het is onmogelijk om te belijden dat de Geest in alle waarheid leidt (Johannes 16:13) en tegelijk te stellen dat dergelijke onware bevindingen gewerkt zijn door de Heilige Geest.

Ik ben sterk overtuigd dat de drieslag van ellende, verlossing en dankbaarheid bijbels is. Maar ik ben evenzeer tegenstander van de visie die er een vierslag van maakt: wedergeboorte, ellende, verlossing, dankbaarheid. 

Wij moeten onze ellende buiten Christus in een bepaalde mate leren kennen – niet omdat dit de eerste fase van het geestelijke leven na de wedergeboorte is, maar omdat de overtuiging dat ik buiten Christus ben, mij ertoe aanzet tot Hem te vluchten, zodat ik vanaf dat moment door het geloof in Christus ben.

Met hartelijke groet,
Ds. G. A. van den Brink

Dit artikel is beantwoord door

Ds. G.A. van den Brink

• Geboortedatum:
  05-01-1974
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Apeldoorn
• Status:
  Actief

242 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven