Vraag
Mijn hele leven had ik gewoond bij mijn moeder, tot ik op mijn 31e op mezelf ging wonen. Mijn moeder is hulpbehoevend en ik zorg tussen de bedrijven door ook voor haar (en het is nog gezellig ook). Ik verhuisde i.v.m. werk wel naar een plek een half uurtje van haar (en vrienden, kennissen, alles) vandaan. Met mijn (bedrijfs)auto geen enkel probleem. Maar het was een dorp en toen ik mijn baan verloor, verloor ik daarmee ook de bedrijfsauto en was ik aangewezen op OV. Ook prima natuurlijk, ware het niet dat er in dat dorp geen sprake was van fatsoenlijk OV waarmee ik naar mijn moeder kon komen. Het voelde als een val.
Tijdens nieuw werk zoeken probeerde ik werk-met-bedrijfsauto te zoeken; dat is in mijn branche meestal ook vanzelfsprekend. In de tussentijd voelde ik me in die woning ook niet op mijn gemak: heel ander soort wonen, dorp in plaats van stad, benedenwoning in plaats van flat, geen voorzieningen en geen OV. Nu ik wist hoe het was om daar zonder auto te leven (voor mij persoonlijk bijna onmogelijk), ben ik weer naarstig op zoek gegaan naar een andere woning. Deze keer zou ik beter uitkijken dat ik in een buurt kwam te wonen waar je zonder auto goed kon leven, voorzieningen op loopafstand/fietsafstand, mijn moeder en iedereen kon bereiken met normaal OV. Ik vond de optie woningruil. Nu bleek dat bijna alle woningcorporaties daaraan meewerkten, behalve degene waar ik van huurde. Ik werd zo wanhopig en gefocust... (omdat ik door de verhuizing uiteraard mijn wachttijd verloren had; normaal kun je pas na vijf jaar weer eens in aanmerking komen voor een woning, dus woningruil was voor mij de enige manier om uit deze situatie te komen) dat ik, toen ik DE perfecte woning vond die ook nog eens interesse had in mijn woning, mij hierin helemaal heb vastgebeten.
Juridische stappen tegen mijn woningcorporatie heb ik ondernomen, daar geld in gestoken om de woningruil maar voor elkaar te krijgen zodat ik daar weg kon. Ook heb ik mijn verhaal, beweegredenen, belang, wat meer aangedikt omdat zij anders vonden dat ik geen zwaarwegend belang had. Voor mij was het wel degelijk zwaarwegend belang, maar bij hen moest je echt nog wel van betere huize komen. Dit heb ik na een maandenlange strijd eindelijk gewonnen en kon de woningruil doorgaan. Zowel ikzelf als de andere partij waren erg blij en opgelucht en onze woningen waren ideaal voor elkaar. Ik heb er zelfs een vriendschap aan overgehouden.
Vooral nu ik met het geloof bezig ben, en ik laatst een mooi boek gelezen had van Tim Keller (over afgoden), begint een schuldgevoel aan mij te knagen, van ‘heb ik de woning op een verkeerde manier verkregen’ en, als gevolg, ‘kan/mag ik er dan wel van genieten’? Sterker nog, hij gaf in zijn verhaal het voorbeeld van Abraham die zijn zo gewilde zoon Isaak eindelijk kreeg, maar hem begon te verafgoden en daardoor werd hij op de proef gesteld en moest hij hem als offer brengen. Ook dat als je ergens al je aandacht, veel geld in steekt en het als absolute noodzaak ziet dat je er zelfs voor gaat liegen (belang aandikken) dan kun je er niet ongestraft van genieten, en is het niet gezegend.
Nu vraag ik me dus af, ik zit nu een halfjaar in de zogenaamde ideale woning, ideale buurt, ideale buren, alle mogelijkheden om te kunnen reizen ook zonder auto naar iedereen die mij lief is, maar... ik heb deze woning dus verkregen op de verkeerde manier en het heeft dus de verkeerde ‘fundering’. Moet ik deze woning weer offeren en weer op zoek gaan naar een andere woning en deze wél op de eerlijke manier verkrijgen? Om iets ‘goed te maken’?
Antwoord
Om met het laatste te beginnen, we kunnen en behoeven alles niet goed te maken. Wanneer het naar personen kan, dan is dat natuurlijk nodig. Echter, naar een ‘instantie’ ligt dat anders. Daar is een mens meestal een ‘dossiernummer’. Men past de regels toe zoals die voor het bedrijf, in dit geval de woningcorporatie, het meest gunstig zijn.
Dat er sprake was van ‘aandikken’, dat is een lastige term. In de vraag werd duidelijk dat het belangrijkste punt was: moeder met het OV goed kunnen bereiken. Dit is toch héél belangrijk voor een zoon en een moeder. Hoe kan dit ooit aangedikt worden?
Als het om ‘genieten van de huidige situatie’ gaat, dan is van belang dat de Heere de dank ontvangt. Als we Hem danken, is het huis geen afgod maar een gave van Hem. De Heere God werkt dwars door allerlei soms heel mistige situaties heen.
De vraag kan wel zijn: werd de weg biddend gegaan en werd er na het verkregen resultaat ook werkelijk de Heere de dank en de eer gegeven? Wie heeft dit ooit voldoende gedaan? Gelukkig behoeven we het bij de Heere niet goed te maken. De Heere Jezus Christus heeft aan het kruis voor de zonde der wereld geleden. Bij Hem mogen we ons tekort in afhankelijkheid en tekort in dankbaarheid brengen. Hem mogen we al onze zonden belijden. Hij kan en wil vergeven wat wij verkeerd deden en Hij kan ons Zijn gunst doen ervaren, zodat we onze woning als van God gegeven mogen beschouwen.
Ds. A. Jonker,
Putten
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. Jonker
- Geboortedatum:29-03-1954
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Putten
- Status:Actief
