Vraag
De laatste tijd ben ik steeds meer met het geloof bezig en zit er iets in mijn hoofd waar ik niet omheen kan. Ik merk dat ik zeker niet meer zonder God kan, dat ik steeds weer bij Hem terug moet komen met lege handen. Waar ik nog wel moeite mee heb is zeggen: ja, ik geloof!
Waar ik dan tegen aan loop is dat ik denk aan hoe het, eerbiedig gesproken, zou zijn als Jezus in het hier en nu zou leven. Dat Hij dan aan het kruis zou hangen. Zou ik Hem wel echt aanbidden? Zou ik Hem niet verloochenen? Misschien wel niet in Zijn gezicht, maar achter Zijn rug om slecht spreken over Hem. Het klinkt misschien tegenstrijdig, omdat ik zeker weet dat ik ook niet zonder Hem kan.
Antwoord
Wat is het een zegen als je merkt dat je niet meer zonder de Heere kunt. Dat zit van nature niet in ons: uit onszelf zoeken wij de Heere niet (Rom. 3:11). Wat is het een genade als dat anders geworden is en je niet meer bij de Heere kunt wegblijven.
Je schrijft dat je er moeite mee hebt om te zeggen dat je gelooft, omdat je bang bent dat je misschien de Heere Jezus nog een keer zult verloochenen. Ga ook daarmee maar naar de Heere toe. Want uit jezelf gá je Hem verloochenen en nog meer dan eens ook. Alleen als Hij je vasthoudt blijf je staan. Alleen als Hij je daartoe de kracht en het geloof geeft. Ga daarom naar Hem toe om dat van Hem te vragen, wat je uit jezelf niet kunt. Hij zál het je geven.
Geloven gaat niet om wat jij hebt of kunt, maar gaat om Wie je het verwacht als je het niet hebt en niet kunt. Geloven is steeds weer met lege handen gaan tot Hem, die alles geeft. Hij is een volkomen Zaligmaker, die je alles geven zal.
Het klassieke Avondmaalsformulier zegt heel mooi wat geloven is: dat is in het besef dat jij midden in de dood ligt, je zaligheid zoeken buiten jezelf, in de Heere Jezus Christus. Wie dat doet heeft een waar geloof en is zalig.
Ds. S. T. Lagendijk
Dit artikel is beantwoord door
Ds. S.T. Lagendijk
