Praten over en uitkomen voor God is moeilijk

Het is best wel erg om te zeggen, maar ik schaam mij eigenlijk best wel voor God. Ik probeer voor Hem op te komen wanneer er bijvoorbeeld wordt gevloekt in mijn klas/vriendengroep. Maar ik heb zulke afkerige vrienden dat ze mij uitlachen wanneer ik opkom voor mijn God. Dan vraag ik, waarom lachen jullie mij uit?; zeggen ze, we lachen je toe. Dat is het standaard tegenargument, maar eerlijk gezegd ben ik daar een beetje klaar mee.

Ik zit op een vrijgemaakte school, maar ben reformatorisch opgevoed. Kan het dan misschien aan de school liggen? Maar ik ken mensen die op ‘strenge(re)’ reformatorische scholen zitten die zeggen dat je beter nog naar een openbare school kan gaan. Dat omdat er daar ontzettend veel wordt gevloekt.

Daarnaast heb ik elke week catechisatie van mijn eigen dominee. Superfijn en ik vind het ook ontzettend leerzaam. Maar nu ga ik misschien iets geks zeggen... ik vind het zo moeilijk/lastig/beschamend om over God te praten en als er over God gesproken wordt. Kan dat aan mijn leeftijd liggen of is het iets ‘normaals’? Want wij haten van onszelf uit God, toch? Ook als ik het met mijn vader of moeder over het geloof heb ga ik graag over naar een wat ‘leuker’ onderwerp. Hoe kan dat toch? Ik (probeer in ieder geval) bid/dank elke dag en lees uit mijn Bijbel en dagboekje. Maar toch heb ik God lief, hoe kan dat?

Beste vraagsteller,

Ik lees twee vragen in je mail. Je bent er klaar mee als vrienden je uitlachen als je aangeeft dat je hun vloeken niet waardeert. Je durft echter thuis of op de catechisatie niet (zo goed) over God te praten en gaat dat wat uit de weg. Bij het eerste vraag je: ligt het aan school? Bij het tweede vraag je: ligt het aan mijn leeftijd? Of ben ik een hater van God?

Beide vragen kan ik natuurlijk niet beantwoorden, omdat ik niet weet op welke school je zit en hoe het daar precies toegaat. En ik weet ook niet wat je leeftijd is ;-) En in je hart kan ik niet kijken...

Natuurlijk wil ik wel proberen om op je vragen in te gaan. Ik denk dat je diepste vraag is: dat ontwijkend gedrag van mij, is dat een bewijs dat ik onbekeerd ben, want we zijn toch allemaal van nature een hater van God? Tegelijk eindig je je mail met: hoe kan dat toch, want ik heb de Heere toch lief?

Dus, als ik het goed zie, zit je probleem in de tweespalt tussen: wel God liefhebben (daarom kom je op school ook voor Hem uit en wil je niet meedoen met vloeken) en toch in sommige gevallen ga je het uit de weg om over God te spreken. Een pendelbeweging dus, een slinger die tussen twee polen heen en weer gaat. Je vraagt: is dit ‘normaal’?

Wat ik je als antwoord wil geven is: voor een ware christen is het inderdaad normaal om heen en weer geslingerd te worden tussen die twee kanten: de Heilige Geest in ons hart maakt dat we God lief hebben (en niet langer haten) en dat we de zonde gaan haten (en niet langer liefhebben), terwijl ons vlees, onze oude natuur die ook na ontvangen genade ons nog parten speelt, precies het tegenovergestelde teweegbrengt: daardoor ga je de geestelijke dingen uit de weg en kun je je prima bezighouden met het hier-en-nu. Paulus zegt zoiets in Romeinen 7: als ik het goede wil doen, ligt het kwade op de loer. Lees Romeinen 7:14-26 nog maar eens rustig door.

Verder zou ik je aanraden om met je eigen dominee hierover in gesprek te gaan, die kent jou beter en kan misschien een handreiking geven waar je iets aan hebt. Misschien kun je hem na afloop van de catechisatie vragen of hij jouw vraag in deze mail en dit antwoord wil lezen en of hij daar op in wil gaan. 

Ik wens je sterkte en Gods zegen toe. Ga je weg biddend en bij een open Bijbel.

Hartelijke groet van
Ds. H. Korving

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. Korving

• Geboortedatum:
  01-12-1954
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Urk
• Status:
  Actief

195 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven