Vraag
Er is iets wat mij de laatste dagen bezig houdt na een gesprek met een oude vrouw uit de gemeente. Zij is al flink op leeftijd en ze deelde iets van haar zorgen met mij. Zij en haar man kregen vijf kinderen die een Bijbelse opvoeding kregen. Dat ging altijd goed, ze hadden een fijn gezin. Nu zijn ze allemaal volwassen en niet èèn van hen heeft een kerkelijk leven. Ze hebben God en de kerk alle vijf de rug toegekeerd. Dit doet hun moeder (ze is ondertussen weduwe) veel verdriet. Gesprek is wel mogelijk, maar wordt snel weggewuifd.
Nu mijn vraag als moeder van jonge kinderen. Kan het zijn dat je door hoe je je kinderen opvoedt, je tekortkomingen in je geloof en gaven van God die je vaak onbewust niet inzet, daardoor je kinderen op de verkeerde weg plaatsen? Kortom, kan het zijn dat de opvoeding waarvan ik altijd dacht dat je als ouders een werktuig van Zijn Hand mag zijn, dat die opvoeding door de duivel wordt gebruikt om mensen bij God weg te trekken? Ik weet dat God alleen mensen tot bekering kan brengen en dat er voor iedereen die nu niet gelooft nog hoop is, maar wat als ik in mijn opvoeding tekortschiet? Wat altijd zo makkelijk leek wordt nu zo ingewikkeld, want ik besef nu maar al te goed dat het van levensbelang is!
Antwoord
Wat geeft het een vader of een moeder veel verdriet als zij moeten toezien hoe hun kinderen kiezen voor een leven zonder de Heere.
Je stelt de vraag of je als ouder er schuldig aan zijn, wanneer je kinderen breken met de Heere. Ja, dat kan. Dat kan op heel veel manieren. Dat kan, als je als vader of moeder zelf onbekeerd bent. Je kunt dan wel praten over de Heere en je kinderen voorhouden dat het heel belangrijk is om de Heere te kennen, maar er zit dan geen leven in je woorden. Als je als vader of moeder onbekeerd bent, is dat niet alleen schuld tegenover de Heere, maar ook tegenover je kinderen.
Maar ook als je als vader of moeder de Heere mag kennen, kun je een sta-in-de-weg zijn voor de zaligheid van je kinderen. Het komt voor dat kinderen van God op zo’n manier leven, dat het voor hun kinderen niet zichtbaar is hoe rijk het leven met de Heere is. Dat kan op een oppervlakkige manier. Doordat het geloof bij vader of moeder niet in het hart leeft, niet in beoefening is, wordt het ook niet zichtbaar voor de kinderen. Je gaat op in de wereld en de ernst van de zonden proeven de kinderen in je leven niet. Of je bent zo druk bezig met dingen die op zich goed zijn, zoals je werk, dat dat veel belangrijker lijkt dan het leven met de Heere.
Het kan ook op een zwaarwichtige manier. Door alleen maar te spreken over de zonden, onze schuld, hoe moeilijk geloven is, enzovoorts, en nauwelijks over hoe heerlijk en rijk het leven met de Heere is, hoe zalig het is om Hem te kennen en door het geloof met Hem om te gaan, geef je een verkeerd beeld van Wie de Heere is en wat Hij van ons vraagt.
Kortom, er zijn vele manieren waarop je als vader en moeder er mede-schuldig aan kunt zijn wanneer je kinderen breken met de Heere en Zijn dienst. Onderzoek jezelf hier op. Ben ik voor mijn kinderen een levend voorbeeld? Neem ik de zonde serieus? Zien zij aan mijn leven hoe rijk het leven met de Heere is? Proeven ze in mijn opvoeding wat genade is? Als we daarin tekort komen, dienen wij onze schuld aan de Heere te belijden en daar -biddend om de leiding van de Heilige Geest- verandering in aan te brengen.
Ik heb bewust dit eerst gezegd, zodat wat hierna volgt niet als excuus gebruikt kan worden. Tegelijkertijd moet ook het volgende gezegd worden.
In de eerste plaats is een godvruchtige opvoeding geen garantie dat de kinderen behouden worden. Er zijn helaas genoeg voorbeelden van kinderen van zeer godvruchtige ouders, die gebroken hebben met de Heere. Denk aan Absalom of Manasse.
In de tweede plaats zijn kinderen zélf verantwoordelijk. Hoe belangrijk het ook is, dat ouders kinderen een godvruchtige opvoeding geven en hoe zeer het ook de schuld van ouders is, als zij daarin tekort komen, dat ontslaat de kinderen niet van hun verantwoording. Een slechte opvoeding maakt niet dat zij niet meer verantwoordelijk zijn voor hun ongeloof.
In de derde plaats moeten we niet tevreden zijn als de kinderen naar de kerk gaan. Soms hoor ik ouders zeggen: Al mijn kinderen gaan gelukkig nog naar de kerk. Dat is mooi. Maar de echte vraag is: Kennen zij de Heere ook? Dat is waar het om gaat.
Tenslotte: een volmaakte opvoeding bestaat niet. Wij leven buiten het Paradijs. Dat is helaas ook in de opvoeding merkbaar. Wat zijn er daarin veel tekorten. Laten wij deze aan de Heere belijden, Hem bidden om vergeving, bidden om de hulp van Zijn Geest en bovenal om Zijn genade. Hij is het, die de harten van onze kinderen veranderen kan en in hen een levend geloof geven kan.
Ds. S. T. Lagendijk
Dit artikel is beantwoord door
Ds. S.T. Lagendijk
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Maar goed, de reactie van de ouders was als volgt: "Je blijft toch wel met je kinderen naar de kerk gaan, want als ze het niet als kind aanleren, geloven ze het als volwassenen ook niet meer."
Nu nodig ik je uit hier even niet direct te reageren, maar er eventjes over na te denken wat deze uitspraak betekent.
Als je het ze niet als kind (goedgelovig, naïef, geen mogelijkheid kritisch te zijn) niet leert, geloven ze het als volwassenen (niet langer naïef, wel kritisch, mogelijkheid zaken te onderzoeken) niet meer.
Je zou toch mogen hopen dat als wat je aanbiedt zo overtuigend en aantrekkelijk is, dat volwassenen dat wel zouden herkennen.
Toevallig kwam ik op dit onderwerp terecht, ik weet niet goed meer waarom. Voordat iedereen boos op mij wordt, het is absoluut niet mijn bedoeling commentaar te leveren op iemand hier of op iemands leefwijze ten opzichte van geloof en wat dit allemaal in zou moeten houden.
Ik heb wel met verbazing gelezen dat het geloof een groot onderdeel van de opvoeding is. Ik ben zelf Katholiek opgevoed, en doe hier nu eigenlijk niets meer mee. Of dit jammer is of niet maakt voor mij niet uit.
Waar ik van schrok is dat het in heel het artikel en de discussie alleen gaat om fout of goed, maar eigenlijk niet om hoe ouders onvoorwaardelijk van hun kinderen houden, deze altijd zullen steunen en altijd het beste voor hun kinderen willen. Gaat het geloof in dit geval voor? Is dat het belangrijkste? Of is de hoofdzaak dat kinderen later gelukkig worden, huisje boompje beestje, een leuke baan en een leuk leven, met of zonder geloof?
Nogmaals ik probeer op geen enkele manier kwaad te spreken over geloven of niet geloven en over wat correct is, ik begrijp alleen niet goed waarom het geluk van kinderen niet centraal staat!
Mooi dat je op deze site komt en zo positief kritisch bent.
Ouders willen inderdaad het beste voor hun kind (als het goed is). Het geloof is hierbij een essentieel onderdeel. Niet omdat ouders graag kinderen willen met een religie. Ouders willen graag kinderen die een relatie hebben met Jezus. Hem kennen, Hem liefhebben, hun zonden aan Hem geven. Alléén in dit licht kom je wezenlijk tot je recht.
Is het liefde om je kinderen vrij te laten om een leven los van God te laten leven, terwijl wij gemaakt zijn in gemeenschap met God?
En dan heb ik het nog niet over het eeuwige leven. Als je sterft en je hebt je zonden niet aan Jezus gegeven, moet je voor God verantwoording afleggen voor alles wat je hebt gedaan. En waar blijf je dan als Jezus die volmaakt geleefd heeft, niet voor jou wil instaan? Ouders zien hun kinderen graag gelukkig in dít leven, maar ook ná dit leven, eeuwig bij de Heere God te zijn en Jezus te zien die zij altijd al hebben liefgehad en die hen door dit leven geleid heeft.
Breken kinderen met het geloof, dan zouden christelijke ouders ook hun kinderen nog steeds onvoorwaardelijk lief moeten hebben (want dit leert Jezus ons). Ik weet dat het in de praktijk niet altijd gebeurt. Maar dat komt dus doordat die ouders niet goed naar Jezus luisteren.
En wat betreft jijzelf: zou jij niet de Heere God willen zoeken?
Bedankt voor je reactie. Het geeft mij wel wat verduidelijking dat het kind en het geluk daarvan toch wel centraal staat. Maar ik heb inderdaad ook wel eens gehoord van een vriend van mij, dat zijn ouders (en familie) hem niet meer aan kijken, nadat hij afstand heeft genomen van zijn geloof. Hij geeft aan dat hij er nooit spijt van heeft gehad te breken met het geloof, wel dat dit zulke gevolgen had. Dat hij toch steun mist van zijn ouders, die hij gelukkig wel bij zijn (nieuwe) vrienden en vriendin/familie kan vinden.
Wat ik in de reacties merk, is dat geloof echt iets is wat de kinderen met de paplepel wordt ingegoten. Dat het een kwestie van opvoeden is. Dat begrijp ik ook echt wel, maar kan een kind dit al begrijpen, of moet hij er later achter komen wat de waarde van dit geloof is. Ik denk dat een belangrijke reden van kinderen/jong volwassenen om afstand te nemen van het geloof, juist ook een stukje rebelleren tegen de ouders zal zijn, misschien ook omdat er geen keuze is. Dat dit het wellicht alleen maar erger maakt en een kind juist meer afstand gaat nemen.
Misschien een stom voorbeeld maar in mijn geval, mijn ouders roken, dit heeft mij doen kiezen om dit nooit te doen. Nu is dit wel even een ander onderwerp als een compleet geloof en levenswijze, maar ik denk dat zit zeker relevant is.
Wat je in je laatste alinea zegt doet mij in ieder geval veel goed. Ik denk dat dit erg belangrijk is en veel te vaak niet de realiteit is. Dat kinderen toch een soort van verstoten worden op het moment dat het geloof niet meer een belangrijk onderdeel van hun leven vormt.
Wat betreft mijzelf, ik ben heel vrij opgevoed, ik heb er niets op tegen dat mensen een bepaald geloof aanhangen, maar ik heb niet het gevoel dat ik iets mis of tekort kom omdat ik de Heere God niet zoek. Het is iets waar ik niet in geloof en voor mezelf geen waarde aan hecht, ook al kan ik best begrijpen dat anderen dat wel doen.
Dit zou je inderdaad verwachten, maar het goede vinden ze niet goed en aantrekkelijk. Lees wat titan1987 zegt: " Het is iets waar ik niet in geloof en voor mezelf geen waarde aan hecht, ook al kan ik best begrijpen dat anderen dat wel doen."
Het is inderdaad erg verdrietig als een keuze van een jongere deze gevolgen heeft. Vaak is het ook diepe teleurstelling van ouders. Toch blijft dit fout. Jezus leert ons onze vijanden lief te hebben, hoeveel te meer je kind (al gaat hij een andere weg).
Het is de vraag of dit een "natuurlijk manier" van rebellie is. Als je ongelovig wordt opgevoed, kies je ook niet als "natuurlijk rebellie" ervoor om gelovig te worden.
Het is niet makkelijk om gelovig te zijn; Jezus zegt dat we ons kruis dagelijks op moeten nemen en Hem moeten volgen. Het is niet makkelijk je vijanden te vergeven, of om zoveel als in je is vrede met anderen te houden (er zijn altijd mensen die figuurlijk tegen je schenen schoppen).
Het is niet makkelijk om te strijden tegen je zonden, God als eerste lief te hebben en te dienen, het is niet makkelijk om te vechten tegen je eigen "dikke ik". Maar het is de moeite waard.
Juist als je buiten jezelf gaat kijken, merk je hoe bevrijdend dit is. De wereld draait niet meer om jouzelf, maar om een Ander. En het mooie is dat Hij je door het leven heen leidt. En dat niet alleen. Op je sterfbed neemt Hij je in Zijn armen en draagt Hij je in de eeuwige heerlijkheid.
Niet omdat ik zoveel goeds gedaan heb, maar omdat Hij mijn straf gedragen heeft en ik daarom vrijuit kan gaan.
Ik ben met je eens dat dit vaak niet de realiteit is. Verdrietig genoeg. Aan de andere kant: deze kinderen schoppen vaak ook tegen de meest waardevolle zaken aan van de ouders, dit kan enorm pijn doen. Zo zei eens iemand tegen haar gelovige ouders "Wat moet ik met die verhaaltjes van 2000 jaar geleden". Misschien kun je je ook inleven in de andere kant en voelen hoeveel pijn dit kan doen.
Voor wat jezelf betreft: Herken je de stem van je geweten zodra je iets wilt stelen, of mensen pijn doet? Dit is de stem van God. Eens zal Hij van je vragen of je die stem 100% gehoorzaamd hebt. Heb je dan niet Iemand nodig die voor jou in wil staan en zeggen: Ik heb Uw stem 100% gehoorzaamd in plaats van hem, titan1987? Dat kan Jezus voor jou zeggen als je in Hem gelooft, Hem liefhebt, Hem van harte aanhangt en in Zijn wegen wil gaan (waar je dat dan ook brengen zal).
Als alles wat het geloof te bieden heeft inderdaad zo goed is, waarom wordt de aanhang (van bijna alle religies) dan steeds kleiner? Aan wie is het te oordelen dat wat u of uw geloof goed vind, ook echt goed is?
Wat ik persoonlijk niet goed kan begrijpen is dat vanuit uw religie heel sterk naar voren komt dat mijn geloof (zie hieronder) of mijn ongelovigheid juist fout is. Terwijl ik juist altijd heb geleerd respect te hebben voor een ieders mening en niet te oordelen over andermans opvattingen (zolang deze niet strafbaar zijn en/of andere mensen, wie dan ook, geen schade berokkenen).
@Jaleco
Bedankt voor de duidelijke uitleg. Het is mij duidelijk wat het doel is van uw geloof en waar in wordt geloofd en heb hier respect voor.
Mijn geloof is dat mensen zelf kunnen bepalen wat goed is en wat slecht is. Dat er niemand anders tegen mij hoeft te zeggen dat ik niet kan stelen en dat ik geen misdaden bega. Ik geloof dat dit uit een ieders innerlijke goedheid komt.
Aan allen hier, nogmaals, het is niet mijn bedoeling om uw geloof in twijfel te trekken of belachelijk te maken, ik heb respect voor uw opvattingen en vind het een zeer interessante materie.
Ik heb geen idee of dit zo is, maar het zou goed kunnen. Het komt overeen met wat Jezus zegt: Hij vraagt Zich af of Hij nog wel geloof zal vinden op de aarde als Hij terugkomt.
Verder vraag je:"Aan wie is het te oordelen dat wat u of uw geloof goed vind, ook echt goed is?"
God of de mens beoordeelt dat. Wie is er betrouwbaarder? Een ongelovige, die niet gelooft in God, houdt alleen de mens over. De gelovige zegt God. Waarom?
Omdat de praktijk leert dat de mens onbetrouwbaar is, maar voornamelijk en alleen door het getuigenis van de Heilige Geest die men in zich bevindt. De Geest getuigt in de gelovigen, dat de Geest die in het Woord(Bijbel) spreekt, de waarheid is. De Geest (her)kent de Geest. Het is dus alleen de Heilige Geest die een mens kan overtuigen van de waarheid van de Bijbel. Als je die Geest niet hebt geloof je de Bijbel niet. Maar we wijken af van de vraag.
Mooi dat je zo geïnteresseerd bent en dank voor je respect hiervoor.
Heb je de Bijbel weleens gelezen? Hierin lees je de basis waaruit wij leven.
Verder zeg je "Mijn geloof is dat mensen zelf kunnen bepalen wat goed is en wat slecht is. Dat er niemand anders tegen mij hoeft te zeggen dat ik niet kan stelen en dat ik geen misdaden bega. Ik geloof dat dit uit een ieders innerlijke goedheid komt."
Mijn tegenvoorstel is om de Grondwet hier in Nederland te schrappen. We heffen alle wetten op. Iedereen mag vanaf nu voor zichzelf bepalen wat goed of slecht is. Je mag niet tegen een ander meer zeggen als hij een moord pleegt dat dat slecht is. Want misschien is dat voor de ander juist "goed". Iedereen is innerlijk goed, dus dan moet het goed komen.
Je voelt vast wel aan dat dit in de praktijk niet gaat werken. Zo is het ook als ieder Gods wetten ongehoorzaam is, dan wordt het een rommel.
De vraag is hebben ze in hun kerk wel de Waarheid (over God en zijn voornemen) onderwezen gekregen. Kenden ze God wel! Als dat niet zo is kunnen ze God ook niet de rug hebben toegekeerd, logisch toch.
Maar Gods Woord zegt toch in Genesis 1 dat mensen naar Zijn beeld en gelijkenis zijn gemaakt.
Dus het zit in de mens om op zoek te gaan naar zijn Vader de bron van het leven.
Het is in de loop van de geschiedenis van het christendom wel duidelijk gebleken dat niet iedere christelijke stroming de Bijbelse Waarheid onderwijst en naleeft.
Getuige de vele oorlogen die christelijke religies hebben gestreden, met het zegenen van de wapens aan beide kanten van de grens, broeders die elkaar hebben gedood, maar ook alle seksuele misstanden, etc.
Gods Woord geeft ons de verzekering dat God zich zal laten vinden door de degene die Hem oprecht zoeken.
(lees) 1kron 28:9 ... indien gij hem (Jahweh) zoekt, zal hij zich door u laten vinden; maar indien gij hem verlaat, zal hij u voor eeuwig verstoten.
vriendelijke groet.
- 1
- 2
