De lofzang is in stilheid

Vaak wordt psalm 65:1 gebruikt als argument tegen allerlei blijdschap wat de ware blijdschap niet kan zijn, de lofzang is immers in stilheid. Dat de lofzang in stilheid kan zijn, geloof ik zeker, stille verwondering, geen woorden meer hebben... Maar wordt er niet selectief geciteerd? Psalm 65 sluit af met: Zij juichen, ook zingen zij... Er mag dus ook hoorbare vreugde zijn en uitbundigheid. Waarom wordt er zo vaak gedaan alsof het lijkt dat alleen stilheid oprecht kan zijn, terwijl als iemand z'n mond overloopt er snel getwijfeld wordt. Waarom is psalm 65:1 zo geliefd om te citeren en wordt het laatste vers vergeten?

Beste vraagsteller,

Ja, waarom? De “waaroms” vullen hele huizen en hele kerkbanken. En vele “waaroms” krijgen geen antwoord omdat er geen antwoord op is. Zo is het ook met uw vraag.

Waarom zoveel aandacht aan de woorden: “De lofzang is in stilheid tot U”...? Omdat het zo echt, heel echt waar is. Als er iets genoten wordt van de heerlijkheid van de dienst van de Heere, dan wordt een mensenkind stilletjes. Heel stilletjes. Alleen maar ervaren die liefde en genade die de Heere schenkt uit genade aan mij, groot zondaar. In deze momenten is er geen behoefte aan drukte en gejuich. Alleen stil zijn aan de voeten van de Heiland. Zijn liefde indrinken. Zijn zegen genieten. Dat is de stille, geborgen zielentoestand. Gemeenschap met de Heiland. Gemeenschap met de Heere God...

Maar er zijn ook andere zielentoestanden: verslagenheid, verlatenheid, moedeloosheid, heimwee, verlangen, enzovoort. En nog een andere is die geweldige toestand van vrolijk in de Heere. “Wat blijdschap smaakt mijn ziel, wanneer ik voor U kniel”: Aanbiddende blijdschap. “Ik ben verblijd wanneer men mij godvruchtig opwekt, zie wij staan gereed om naar Gods huis te gaan”: Verwachtende, uitziende  blijdschap. “Met mijn God spring ik over een muur”: Triomferende blijdschap. “Loof de Heere mijn ziel”: Dankbare blijdschap. “Loof, loof, verheugd de Heere”; Vreugdevolle blijdschap.  “Looft God, looft Zijn Naam alom”, enzovoort in Psalm 150: Jubelende blijdschap.

Zo kunnen we nog een hele tijd doorgaan. Maar jouw vraag is gericht: wordt er niet selectief geciteerd? Dan zeg ik volmondig: “Ja”! En dat selectief citeren heeft niets te maken met dwaling of verkeerd preken. Het heeft met verschillende dingen te maken.

Allereerst met karaktereigenschappen van de prediker (spreker). Blijmoedige geest, pessimistisch karakter, negatieve instelling, teleurstellingen in het leven, slechte leefsituatie en nog duizend andere oorzaken in de persoonlijk sfeer.

Dan volgt een heel droevig oorzaak: persoonlijk geloofsbeleving. Die is bij veel mensen ver onder bijbels niveau. Er zijn mensen die altijd in het donker leven. Ze willen ook niet anders. Ik zou je de tientallen voorbeelden hiervan kunnen noemen. Ook een heleboel predikanten hebben dit probleem. De schuld ligt niet bij de Heere, maar bij ons leven ver van de Heere vandaan. Hoe verder weg, hoe donkerder. Mensen die in die duisternis leven kunnen slecht verdragen dat een ander in het licht wandelt en zeker niet als die ander dan nog juicht ook.

Een andere oorzaak is de kerkcultuur. Wat zou er gebeuren als je in een reformatorische kerk op zou staan en “halleluja” roepen? Ik denk dat je al heel snel de koster naast je zou hebben: “Mevrouw, meneer, dat doen wij hier niet!”

Voor de prediking is het heel erg belangrijk dat de prediker al deze dingen niet mee laat wegen in de voorbereiding van zijn preek. Hij moet Gods boodschap doorgeven. Niet aangepast aan zijn gemoedstoestand, niet ingepast in de kerkcultuur van de gemeente waar hij preekt, maar gewoon preken wat God wil, wat zijn Zender hem opdraagt.

Aan de andere kant moeten we ook heel erg oppassen dat we niet van alle dingen een zaak maken of een twistappel. Maar al te veel is er strijd gevoerd over allerlei dingen zonder er met elkaar in liefde over te praten. Psalm 65 is een lofpsalm over de grootheid die de Heere openbaart. Laten we genieten van alles wat deze psalm ons aanreikt. De één geniet in stille verwondering. De ander geniet met een galmende jubel op zijn lippen, een juichkreet uit zijn of haar hart en de handen misschien wel in de lucht. Maar beiden loven de Heere en prijzen Zijn Naam en goedheid.

Maar wee die mens, die met deze verschillen aan het werk gaat om ergernissen in de gemeenten op te wekken. Dient elkaar in de liefde. En voor de prediker is het: vraag aan de Heere wat Zijn boodschap is aan Zijn gemeente. En voor de luisteraar geldt het: ik zal horen wat God de Heere spreken zal. Prijs de Heere als er reden toe is, maak Zijn daden bekend onder de volken...

Hartelijke groet en Gods zegen. Bedankt voor je vraag,
Evangelist J. W. N. van Dooijeweert

Dit artikel is beantwoord door

J.W.N. van Dooijeweert

• Geboortedatum:
  23-01-1938
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Waddinxveen
• Status:
  Actief

263 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven