Ouders tegen kerkkeuze

Ik zit met een aantal grote vragen. Ik heb nu ongeveer 3,5 jaar een relatie met een jongen. Hij komt uit de Gereformeerde Gemeente en ik uit een Hervormde PKN-gemeente. Hij heeft belijdenis gedaan, ik nog niet. Nu hebben we de afgelopen drie jaar onderzocht en in biddend opzicht gezocht naar een plek in Gods huis. Voor ons zelf is het licht op een Hervormde Gereformeerde Bondsgemeente gevallen. Dit hebben we besproken met de ouders van mijn vriend, maar die 'kunnen' onze situatie niet begrijpen. Zij zijn er van overtuigd dat ik als vrouw de man moet volgen, dus hem moet dienen. Ook heeft hij meer 'stemrecht' omdat hij belijdenis heeft gedaan. Dit heb ik nog niet gedaan, omdat ik me pas wil binden aan een gemeente op het moment dat ik weet dat ik daar de rest van m'n leven ook volledig voor kan gaan. Ook komen er verschillende verwijten en bedreigingen dat zijn ouders hem niet meer zullen accepteren als hij deze keuze maakt en dat ik moet beseffen wat ik mijn vriend en het gezin allemaal aan doe doordat ik me niet thuis voel in de Ger. Gem. Voor mij klinkt dit allemaal heel heftig en is de keuze nu echt heel zwaar. Ook voel ik me niet meer vrij in de keuze die we maken. Moet ik hem loslaten (terwijl onze relatie echt heel goed is en we zielsveel van elkaar houden en samen weten waar we staan in het geloof) en het gezin de lieve vrede geven? Moet ik me voegen naar zijn ouders en me bij de Ger. Gem. aansluiten, wetende dat dat voor de rest van mijn geloofsleven een gevecht zal zijn? Ik weet in deze situatie niet zo goed waar ik goed aan doe.

Beste vraagsteller,

Daar sta je dan voor het grootste probleem aller tijden: de haat van de ene kerk richting de andere. We kunnen elkaars bloed wel drinken. De eeuwen door heeft dit miljoenen mensenlevens gekost. Ik liep vroeger naar de Ger. Gem. Van de andere kant kwamen mensen van de Hervormde Kerk. En we groetten elkaar niet. Kun je geloven! Die lichte mensen. We hadden nog nooit hun kerk van binnen gezien. Nog nooit met iemand van die kerk gesproken. Zo groeiden we op. Zo moest het. Wij waren als afgescheiden kerken op de juiste weg. Daar twijfelde niemand aan. Ik ook niet.

En daar staan jullie nu middenin. Midden in strijd zonder overwinnaars. Want... als de Heere Jezus komt is er niet één kerk belangrijk. Hij erkent slechts één kerk; de Kerk met een hoofdletter. De miljoenen die tot geloof in de Heiland der wereld gekomen zijn.
 
Je ervaart in levende lijve hoe groot die vijandschap kan zijn. Je hebt het neergeschreven: “Ook komen er verschillende verwijten en bedreigingen dat zijn ouders hem niet meer zullen accepteren als hij deze keuze maakt en dat ik moet beseffen wat ik mijn vriend en het gezin allemaal aan doe doordat ik me niet thuis voel in de Ger. Gem.” En dat is nog wel de beste kerk. Buiten onze kerk kun je niet zalig worden... Wij werken in Peru als zendingsechtpaar. Dan vragen broeders of zusters in Nederland: “Zijn daar ook Gereformeerde Gemeenten? Zijn daar ook  bekeerde mensen?” In één adem komen deze vragen er uit, want we staan pal voor de oude waarheid. Het is dezelfde sfeer die we tegenkomen in de strenge moslimwereld. Als een meisje contact heeft met een jongen uit een andere geloofsgroep of andere moskee, dan is de familie niet voorzichtig. Ze bestaat dan voor de familie niet meer. Vaak worden deze meisjes gestenigd en gedood. Ze kiezen er het juiste woord voor: eerwraak. De ouders zijn in hun eer gekrenkt. Wat een oneer! Hun zoon met een christen!

Is het in jullie geval niet precies hetzelfde? Wat een oneer: hun zoon wordt PKN. Na 2004 is dat nog wat heftiger aangescherpt. Waar hebben we het eigenlijk over? Over “onze kerk”. Iemand schreef eens in een artikel: “De naam van onze kerk schrijven we graag met een hoofdletter”.

Waar gaat nou eigenlijk om? Om een merk: deze auto is veel beter dan die!? Willen we zeggen: onze kerk is veel beter dan die andere? Ik denk het wel. Welnu, dan zit je tegelijk op een strijdpunt dat nooit opgelost zal worden voordat de Heere Jezus terug komt en dan zal blijken dat die kerken-merken voor Hem niet bestaan, maar dat alleen een nieuw hart en het waarachtig geloof in Hem nodig is.

Ik denk vaak heel scherp over onze generatie (ik ben 76 jaar): wat hebben we gewerkt om wat te bereiken! En wat hebben we bereikt? Prachtige huizen. Een verenigd Europa. Een goeie auto onder ons gat. En de kerk? Daar doen we graag erg gewichtig over. We strijden over uitverkoren-zijn. Pal staan voor de waarheid. Een goed voorbeeld geven. Ja wat al niet. Maar in de praktijk hebben we God gewoon God gelaten. Dat komt wel als we oud zijn. Begrijp je me?

En jullie hebben maar te luisteren en te volgen... Maar het is niet waar. Jullie moeten een heel nieuwe wereld opbouwen. De kerken biddend uit het puin proberen op te halen. En met elkaar de Heere zoeken. Je kinderen straks leren dat er belangrijker dingen zijn dan de welvaart. Dat er ook belangrijker dingen zijn dan andere kerken “slecht” te noemen.
 
Door ons werk in Nederland, België en Peru komen we met allerlei kerken en stromingen in aanraking. En wat denk je? We komen in allerlei kerken oprechte kinderen van God tegen. Jullie hebben het op de juiste manier gedaan: Jullie begrepen: “Twee geloven op één kussen, daar slaapt de duivel tussen.” Het kan niet dat de man en de vrouw ieder naar hun ‘eigen’ kerk gaan. Hoe moet dat straks als er kinderen komen? Met wie gaan ze mee? Met geen van de twee?

Jullie hebben de goede weg gevolgd: luisteren, denken, kiezen. Je besluit staat wat jullie betreft vast. Wat mooi als je zo tot elkaar kunt komen.

Maar de ouders... Die staan hier buiten. Deze keuze is jullie keus. Daar heeft een ouder geen inspraak in. En zeker geen verbod op te leggen. En nog minder hebben ze recht om te gaan dreigen en dwars te liggen. Kinderen niet meer erkennen, enzovoort. We kennen de voorbeelden waar het zo ging en waar de jonge mensen luisterden en uit elkaar gingen. Helaas!

Ik ga er vanuit dat jullie, als jonge mensen, als mensen van deze tijd vol nood en ellende, biddend tot dit besluit gekomen zijn. Waarom ben je gaan zoeken naar een oplossing? Omdat je van elkaar houdt en bij elkaar wilt blijven. Samen het leven delen. Samen ook de Heere dienen.

Uit elkaar gaan is geen goede optie. Als de Heere jullie bij elkaar heeft gebracht, blijf dan ook bij elkaar. Praat gewoon met je ouders zonder woordenstrijd aan te gaan. Laat hen duidelijk merken dat jullie keuze, een keuze in geloof is. Blijf lief en hartelijk tegen hen. Maar wel pertinent! Probeer in liefde elkaar terug te vinden over de kerkmuren heen. Het blijven je ouders. En de Heere wil dat we die eren, hoog houden. Ook al is dat soms moeilijk.

“Moet ik me voegen naar zijn ouders en me bij de Ger. Gem. aansluiten, wetende dat dat voor de rest van mijn geloofsleven een gevecht zal zijn?”, vraag je.

Nee! Dat is niet de weg. Dan ga je de weg van de minste weerstand en ga je straks zonder interesse naar de kerk, of helemaal niet meer. Die weg willen jullie toch niet in slaan? Jullie zullen er goed aan doen om elkaar te  beloven trouw te zijn aan de keuze die je nu maakt. En samen in de (voor beiden) nieuwe gemeente present te zijn. Zo mag je biddend de toekomst tegemoet gaan. Met het oog op Hem die Zijn leven gaf voor mensen zoals wij zijn, voor zondige mensen... en niet voor de beste kerken.

Ik wens jullie van harte Gods zegen toe,
Evangelist J. W. N. van Dooijeweert

Dit artikel is beantwoord door

J.W.N. van Dooijeweert

• Geboortedatum:
  23-01-1938
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Waddinxveen
• Status:
  Actief

263 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven