Vraag
Ik heb vroeger, twaalf jaar geleden, een traumatische ervaring meegemaakt waar ik nooit over gesproken heb. Ik heb er zelfs jaren lang niet over nagedacht. En alles wat mij er maar een beetje aan herinnerde of kon herinneren, heb ik vermeden. Nu begin ik, dankzij de genade van God, wat te ontdooien, te praten met mensen en mijn hart te laten zien. Maar wat ik niet kan is 'het' vertellen. Sterker nog, zelf kan ik 'het' niet onder woorden te brengen. Ik loop vaak vast in diepgaande gesprekken en mensen begrijpen mij niet waardoor ik merk dat ik niet meer open wil/kan zijn. Maar ik wil niet meer leven als eerst, oppervlakkig, zonder gevoel... Wat is een gouden tip?!?
Antwoord
Beste...,
Een gouden tip geven is beslist lastig aangezien ik geen idee heb over wat voor soort traumatische ervaring je het hebt en hoe ernstig deze ervaring voor je is. Wat het ook een beetje ingewikkeld maakt, is dat kunnen en willen een beetje door elkaar lijken te lopen bij je. Als een ander je niet goed begrijpt -door jouw gebrek aan openheid- haak je zelf een beetje af, als ik het goed lees.
Als je echt open wil zijn over deze kwestie, hoeft dat niet bij iedereen natuurlijk. Je kunt jezelf en de gesprekspartner met wie je het wél wil bespreken, helpen door te zeggen dat je het moeilijk vindt en of de ander je daarom wil helpen met het stellen van goede vragen. Dat kan jou helpen om toch woorden te geven aan de gebeurtenis en de juiste antwoorden te geven, zodat dit kan bijdragen aan wederzijds begrip. Dit lukt natuurlijk alleen als er sprake is van wederzijds vertrouwen. Dus ik hoop van harte dat je zulke relaties hebt waarin dat vertrouwen gewaarborgd is.
Iets wat ook heel erg kan helpen, is dat je je verhaal gaat opschrijven en daar kun je twee dimensies in onderscheiden: schrijf eerst maar eens op wat er feitelijk gebeurd is, maar daarna ook wat dat met jou heeft gedaan. Welke gevolgen heeft de traumatische ervaring voor jou gehad, wat heeft het je emotioneel gedaan, enzovoort. Je kunt in een ‘ruwe versie’ gewoon van je af schrijven wat in je op komt en daarna kun je een verkorte versie schrijven die je misschien aan iemand die je vertrouwt kunt laten lezen zodat jullie daarna erover kunnen praten samen.
Dit zijn mooie mogelijkheden en ik hoop dat je er raad mee weet. Als dat nog niet zo lukt, is het een optie om naar een professionele hulpverlener te gaan die vanuit zijn/haar beroep de deskundigheid bezit om dit soort kwesties bespreekbaar te maken. Hier kan ik verder nu niet veel invulling aan geven omdat de ernst en de aard van de traumatische ervaring mij onbekend is.
Ik wens je de wil en de durf om openheid van zaken te geven! Pas als de dingen uit het verleden verwerkt zijn, is een nieuw begin mogelijk. En dat wens ik je van harte toe.
Drs. Els J. van Dijk
Dit artikel is beantwoord door
drs. E.J. (Els) van Dijk
- Geboortedatum:28-01-1956
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Voormalig directeur Evangelische Hogeschool. Nu begeleiding en advies.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Zelf heb ik ook traumatische ervaringen gehad. Zodra ik erover wilde praten brak het zweet me uit en kwam ik niet verder dan wat gestamel. Achteraf zei mijn therapeut dat het goed was dat ik er niet zomaar met iemand over gesproken had, want je weet van te voren niet wat het met je zal doen op t moment dat je het vertel. Kan je het aan? Of raak je volkomen van de kaart.
Ik ben bij een christelijke psycholoog EMDR gaan doen, daar heb ik stapje voor stapje, binnen een veilige omgeving, mijn ervaringen verwerkt. EMDR is ook pittig, maar t voordeel vond ik dat je één traumatische ervaring per sessie kan verwerken. Dus kort maar krachtig.
Ik ben enorm opgeknapt, en na de EMDR kon ik er voor t eerst ook over praten met mensen dicht om mij heen. Dus aanrader!
Ik snap je verhaal helemaal. Ik heb zelf 14 jaar met een trauma gelopen. Het was zelfs zo deel van mijn leven geworden dat het er bij hoorde als het ware. Maar ik kon idd niet bij mijn gevoel en merkte daardoor ook geen grenzen op. Het resultaat, burnout. Omdat het daarom echt niet meer ging kwam ik in de hulpverlening terecht. Ik moet er nu wat mee, anders wordt ik niet 'beter' . Laat het zover niet komen, zoek professionele hulp. Ik ben nu net begonnen met EMDR. En het werkt!!! Het is zo ongelofelijk heerlijk en bevrijdend om zonder die constante 'dreiging' te leven. Ik ben er nog niet. Maar ik heb weer hoop gekregen.
Ik denk dat je echt hulp moet zoeken. Ik wens je veel sterkte!
