Ouders willen bruiloft betalen

Ik, jongen uit de GGiN, heb al twee jaar een relatie met een meisje uit de HHK waar mijn ouders zeer tegen zijn, mede omdat haar ouders gescheiden zijn en zij zich te modern zou kleden. Mede om die reden woon ik al een tijdje op mijzelf. Tussen het karakter van mij en mijn vader botst het namelijk ook regelmatig. We hebben onlangs een goed gesprek met mijn ouders gehad, waarin we hebben toegegeven ook met elkaar naar bed zijn geweest. Mijn ouders willen nu graag dat wij zo snel mogelijk met elkaar trouwen, omdat we volgens de kerk nu al getrouwd zijn. Omdat we dat zelf niet kunnen betalen, hebben mijn ouders aangeboden onze bruiloft te betalen. Nu zit ik voor mezelf in een dilemma of wij dit aanbod moeten accepteren of niet. Dit accepteren zou me een schuldgevoel geven en daar ben ik te trots voor. Ook ben ik bang dat ik mijn onafhankelijke positie zo kwijt zal raken die ik nu net heb. We hebben wel plannen om belijdenis te doen, maar nu komt het ineens zo dichtbij. Ook moeten we dan schuldbelijdenis afleggen. Ik weet dat het niet goed is wat we gedaan hebben, maar echt spijt heb ik er niet van. Kan ik dan wel schuldbelijdenis doen? Ik wil dolgraag een betere relatie met mijn ouders en familie en ik weet ook dat we horen te trouwen. Ik wil ook benadrukken dat de houding van mijn ouders erg plezierig was tijdens het gesprek, totaal niet uit de hoogte of zo. Ik verwacht geen pasklaar antwoord, maar misschien kunnen jullie mij enkele tips of handvatten geven op basis van Gods Woord.

Beste vriend,

Je vraagt om enkele adviezen. Maar, om maar met de deur in huis te vallen, waar is je geestelijke worsteling? Jij hebt (denk ik) niet allereerst een vriendelijk advies nodig maar een oproep: bekeer je. Als ik jouw vraag lees, zie ik het volgende beeld voor me: je denkt na over je vriendin, je ouders, jezelf en de kerk – maar niet over God. Je zoekt naar praktische raadgevingen, maar niet naar innerlijke vernieuwing. In al je vragen ontbreekt de vraag naar God Zelf. Laat ik dat toelichten:

1. Het huwelijk is een afschaduwing van Christus en Zijn Kerk (Ef. 5:21-32). Daarom kun je slechts echt getrouwd zijn, als dat is "in de Heere" (1 Kor. 7:39). Denken jullie zo over het huwelijk? Willen jullie gaan trouwen als twee mensen die ieder door het geloof aan de Heere Christus zijn verbonden? Je kunt geen christelijk huwelijk ingaan zonder dit persoonlijke geloof.

2. Je zegt dat je voor de kerk al getrouwd bent. Dat is niet waar. Je hebt gezondigd tegen het zevende gebod, maar je bent nog niet getrouwd. Het lijkt me zeer belangrijk om samen eerlijk en open elkaar de vraag te stellen of je de ander voor het leven trouw wilt beloven. Als jullie niet bij elkaar passen, vraag ik mij af of jullie wel moeten gaan trouwen.

3. Schuld belijden in de kerk wil je doen voor de vorm, maar niet met het hart. Je vindt het niet echt verkeerd wat je hebt gedaan. De vraag is echter niet of jij het als zonde ziet, maar wat God ervan zegt. Ook hier merk ik, dat (ondanks al je spreken over de kerk) God Zelf niet in beeld lijkt te zijn. Aangrijpend.

4. Je stelt de vraag naar belijdenis doen. Maar belijdenis doen is niet een stempeltje halen om te kunnen trouwen. Belijdenis doen is: met het hart geloven tot rechtvaardigheid en met de mond belijden ter zaligheid (Rom. 10). Is dat verlangen in jullie hart? Zo niet, ga dan niet zo belijdenis doen. Je zou de ene zonde met de andere proberen recht te zetten.

5. Je bent te trots om het aanbod van je ouders te aanvaarden. Je wilt geen schuldgevoel. Toch zou je schuld moeten belijden. Tegenover God, je vriendin, je ouders. En waarom zou je het niet doen? Werkelijk schuld belijden is een bevrijding. "Wie zijn overtredingen bedekt, zal niet voorspoedig zijn. Maar die ze belijdt en laat, zal barmhartigheid verkrijgen" (Spr. 28:13).

6. Als je eerlijk antwoord hebt gegeven op de voorgaande vragen, dán komt het aanbod van je ouders in beeld. Zij bieden aan om jullie in praktische zin bij te staan. Als je je trotse hart voor God gebogen hebt, komt er ook ruimte om de hulp van je ouders te aanvaarden.

Ik zeg het bovenstaande niet hard en onbewogen. Ik wil wel duidelijk zijn. De vraag die je mij voorlegde, is eigenlijk deze: welke plek is het meest geschikt om over de muur te klimmen? Maar je hoeft niet over de muur te klimmen, want er is een poort die ook voor jou toegang geeft tot de smalle weg. En die poort is Christus Zelf. Bij Hem moet je zijn.

Met vriendelijke groet,
Ds. G. A. van den Brink

Dit artikel is beantwoord door

Ds. G.A. van den Brink

• Geboortedatum:
  05-01-1974
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Apeldoorn
• Status:
  Actief

245 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven