Meer gewoonte dan geloof

Ik ben opgegroeid in de Nederlandse Hervormde Kerk, na de scheuring overgegaan naar de HHK. Waar ik tegenaan loop is dat ik thuis ervaar dat mijn ouders alles meer vanuit gewoonte dan vanuit geloof doen. Ze hebben me dan wel gedoopt, gaan twee keer per zondag naar de kerk, lezen het kerkblad, lezen na het eten uit de Bijbel, etc., maar echt gesproken over het geloof wordt er zelden en als er dan toch een onderwerp aangesneden wordt, heb ik heel erg het gevoel dat mijn ouders vanuit hun verstand en wat zij meegekregen hebben uit preken praten, i.p.v. vanuit hun relatie met God. Ik zou zo graag wat meer van hun hart willen zien, maar dat gebeurt niet. Erover praten is zo lastig, want antwoorden die zij geven klinken vaak zo algemeen of nep. Ik heb hierbij het gevoel dat dit niet echt vanuit hun hart komt. Er wordt nooit gesproken over wat zij moeilijk vinden in het geloof, wat het geloof voor hen echt betekent. Ik zie hen bijvoorbeeld nooit emotioneel onder het Woord. Het lijkt vaak alsof ze het doen of zeggen, omdat het in de kerk zo gezegd of gedaan wordt. Ik zie Jezus zo weinig in hen terug en ik heb het gevoel, ondanks dat zij mij christelijk opgevoed hebben (door mij naar een christelijke school te sturen, mij mee te nemen naar de kerk), mij geen antwoorden kunnen geven op mijn vragen in het geloof. Hoewel ze het niet altijd direct zeggen, heb ik bijvoorbeeld het idee dat zij andere gedachten of andere kerken afkeuren of mensen die 'nergens aan doen' afkeuren. Soms kom ik in gezinnen waar het Woord echt leeft. Bij ons is dat niet zo en dat mis ik dan ook echt. Erover praten is dus moeilijk, omdat, wanneer we in gesprek gaan over de Bijbel, over de preek of wat dan ook, het niet oprecht overkomt. Is het mogelijk zoiets te veranderen en zo ja, hoe?

Beste jongere,

Het is voor mij natuurlijk moeilijk een situatie als je schetst te beoordelen. Eerlijkheidshalve denk ik dat het meer dan eens voorkomt, dat er wel allerlei stellingnames zijn, al dan niet juist, maar dat mensen zich niet in hun hart laten kijken.

Tegelijk zijn er wel eens zaken die de communicatie niet makkelijker maken. Als iets niet oprecht overkomt en je bent het er ook inhoudelijk niet eens, dan gaat het dubbelop. Ik merk wel eens: Een jongere is soms kritisch naar zijn of haar naaste opvoeder en tegelijk soms sterk gericht op harmonie met anderen. Ik vind dat begrijpelijk, maar je moet je er wel van bewust zijn in de communicatie met elkaar. Dit vooraf.
 
Ik noem nu wat zaken die je vast al wel bekend zijn, maar die wel heel belangrijk zijn:

1. Je voelt niet dat je ouders zich echt laten kennen als mensen voor wie de band met Heere een levende zaak is, en dat ervaar je als pijnlijk. Je hoopt op contact, maar je merkt niet dat het er van komt. Gemakkelijk kan de teleurstelling overheersen. Zie echter niet op je ouders neer, ook al ervaar je bij anderen een veel positievere situatie.

2. Er kan ook een stukje schaamte zijn bij je ouders, zodat zij zich niet in het hart te laten zien, maar in alle gevallen hebben zij in de eerste plaats je gebed nodig. Dat gebed is vanzelf ook van belang in het hele contact.

3. Concreet ingaan op het afkeuren, al dan niet expliciet, kan ik met deze gegevens moeilijk. De wijze waarop de afkeuring aan de orde komt is natuurlijk wel van belang: is deze liefdevol of alleen kritisch, komen er argumenten in naar voren, is er daarin oog voor nuance of niet.  Soms is het terecht dat iets wordt afgekeurd, denk aan de weg die mensen gaan die 'nergens aan doen.' Je mag oog hebben voor bijvoorbeeld de hartelijkheid die sommigen van hen hebben, maar het spoor dat ze gaan is wel gevaarlijk.

4. Aansluitend bij punt 3: Probeer over die onderwerpen te spreken die het minst aanleiding geven tot "hete hoofden, koude harten." Daar zitten soms best zinvolle onderwerpen bij, maar het doel dat je wilt bereiken is immers het persoonlijk contact van hart tot hart en dan moet je niet beginnen bij bijvoorbeeld het kerkelijk vraagstuk.
 
Het zal vast de eerste keer niet zijn, dat de liefdevolle vraag om aandacht van een kind voor de beleving van het geloof een middel is om ouders op een goede manier aan het nadenken te brengen – ik heb dat zelf als ouder ook wel gemerkt.

Tenslotte is het mijn hartelijke wens dat jij en je ouders samen zullen mogen merken, dat de HEERE in Zijn goedheid harten aanraakt.

Ds. A. van Wijk

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. van Wijk

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven