Excuses van oma

Er zijn spanningen gekomen tussen onze dochter en haar aanstaande schoonmoeder. Schoonmoeder wilde er met iemand over praten, die koos daarvoor haar eigen moeder. Oma dus. Oma belt daarna naar het huis van ons en krijgt mijn man aan de lijn. Zij zegt in dit gesprek dat er niks van onze dochter deugt en dat haar kleinzoon helemaal verpest is, etc. Niet leuk. Daarna zegt hij iets terug over wat hij van de thuissituatie vindt van onze schoonzoon, waarna oma de telefoon erop gooit. Onze dochter en schoonzoon hopen binnenkort te gaan trouwen. Oma wordt ook verwacht. Nu wil schoonmoeder dat zij gaan nieuwjaar wensen bij oma. Maar onze dochter voelt daar niet veel voor. Ze wil eerst excuus van oma. Onze schoonzoon vindt dit ook, maar vindt ook dat zij de stap naar oma moeten zetten, ook vanwege de leeftijd van deze vrouw. Wat is bijbels gezien hierin hun taak?

Uit het vervelende verhaal in de vraag is niet duidelijk of alle betrokkenen een meer of mindere christelijke levenshouding hebben. Wanneer dat wel zo is kunnen we elkaar vanuit de Bijbel een oplossing voorstellen. De meest directe taak is die van Mattheüs 5:41. Wat daar staat kan toegepast worden in het bovengenoemde conflict. Leer de minste te zijn! Dat is heel direct, maar garandeert echter nog geen oplossing voor allen. Dat belooft Christus in de Bergrede ook niet, maar Hij wijst ieder wel onomwonden op haar of zijn taak.

Zoeken we daarbij ook nog een oplossing die alle betrokkenen, het a.s. bruidspaar, de (schoon)ouders en de grootouders, raakt en alle verhoudingen weer goed maakt, dan moeten we en kunnen we meer zeggen.

De profeet Micha (hoofdstuk 7, vers 6) verzucht al dat vanwege de zonde schoondochter en schoonmoeder tegenover elkaar staan. Zonde brengt tweedracht, dat begon al tussen Adam en Eva. Ieder denkt dat eigen visie en gedrag de juiste is. En ook als bij een a.s. bruidspaar die beide in liefde elkaars zwakheden en fouten verdragen, vergeven en vergeten, dan kunnen anderen, (schoon)ouders en grootouders, daar niet zo gemakkelijk over denken. Het leven is helaas vol familievetes, tot bloedwraak toe. Kleine dingen kunnen opgeblazen worden. Karakters kunnen ellendig botsen. Dat anderen niet volmaakt zijn, dat weten we wel, maar kennen we onszelf ook zo?

Daarvoor is zelfkennis, schuldbekentenis voor nodig en vergeving van hogerhand, door Jezus Christus. Dan komt er ook een nieuwe manier van leven en met elkaar omgaan. Daartoe worden we ook vermaand. Om te vergeven en om niet (weer) in laster en praatjes te vervallen. Lees maar eens antwoord 112 van de Heidelbergse Catechismus. Hoe moeten we anders ook bidden: "Vergeef onze schulden, gelijk wij ook vergeven die ons iets schuldig zijn?"

Tenslotte ook nog een praktische raad, passend binnen de christelijke gemeente: de bemiddeling. Wanneer je met excuus vragen en zoeken naar een oplossing van problemen tussen verschillende generaties en families er zelf niet uit komt, vraag dan de predikant, een ouderling of een wijs familielid om te bemiddelen. Dat moet kunnen bij mensen die op een christelijke wijze willen leven.

Sterkte toegewenst en t.z.t. een mooie bruiloft met alle betrokkenen!

Ds. J. J. Tigchelaar

Dit artikel is beantwoord door

Ds. J.J. Tigchelaar

• Geboortedatum:
  05-12-1931
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Putten
• Status:
  Actief

130 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven