Praktische gezinsvorming

Aan de heer Strijbis. In een pas behandelde vraag op Refoweb zegt u: "Als het goed is doet een christen niet aan gezinsplanning." Nu is het niet mijn bedoeling om overal tegenaan te schoppen, maar ik vroeg mij toch af hoe u dat praktisch voor u ziet? Als je niet aan gezinsplanning doet is het toch vrij makkelijk om elke één a twee jaar weer een kindje te krijgen? Gezinnen met tien kinderen zouden het gemiddelde moeten zijn en gezinnen met vijftien kinderen zouden ook nog normaal zijn. Echter, het lijkt mij niet heel gezond om zoveel kinderen te hebben. Ik zeg niet dat het altijd fout gaat, maar ik denk dat de meeste ouders het niet aan zouden kunnen. Zeker in deze tijd moeten kinderen op veel dingen voorbereid worden en weerbaar gemaakt worden om in de samenleving te kunnen functioneren. Ik denk dat persoonlijke aandacht van ouders voor kinderen daarvoor heel belangrijk is. Ik denk dat, hoe je het ook wendt of keert, mensen altijd zelf een aandeel zullen leveren aan de planning van het krijgen van kinderen. Ook bijvoorbeeld NFP of algehele onthouding voor een periode is namelijk een menselijke keuze. Dan hoef je nog niet eens de pil te gebruiken. Zelfs de keuze om helemaal niets te gebuiken zou je kunnen zien als een keuze en een planning, namelijk de keuze voor een groot gezin. Menselijke keuzes zullen altijd meespelen, ben ik van mening. Nogmaals mijn vraag: hoe ziet u het praktisch voor u om niet aan gezinsplanning te doen? Ik ben benieuwd naar uw antwoord.

Beste vragenstelster,

Bedankt voor je vraag. Als ik het goed zie, is er mogelijk wat spraakverwarring in het geding. Met gezinsplanning bedoel ik dat de mens het beslist en dat de mens centraal staat in wat er wel of niet moet. En zodra de mens in het middelpunt staat, staat God dat niet. De bijbelse lijn ligt in de vraag: “Wat wilt Gij dat ik doen zal?” En ik constateer dat wij steeds meer terecht zijn gekomen in de autonomie van de mens, die zelf de lijnen uitstippelt en vervolgens God om goedkeuring vraagt. Plannen is voor mij een woord, waarbij God niet de plaats heeft die Hij bijbels gezien moet hebben.
Het woord "gezinsvorming" komt wat mij betreft dichter in de buurt, maar kan ook nog menselijk ingevuld worden. Een mens wordt nadrukkelijk verantwoordelijk gehouden voor zijn doen en laten. Daarover laat de Schrift op verschillende plaatsen ons niet in het ongewisse (bijvoorbeeld in de boeken Spreuken en Prediker). En die verantwoordelijkheid drijft ons als het goed is uit naar God. Ik moet denken aan die regels uit dat eenvoudige, prachtige gedichtje dat ik nogal eens in een poesiealbum geschreven heb:  “verwacht van Hem alleen de zegen, zet geen voetstap zonder Hem." Kinderen zijn een zegen des Heeren. Daarbij gaat het niet om het willen hebben van grote gezinnen, want ook dat kan zonder afhankelijkheid van Hem. En ook dan zou het kunnen zijn, dat wij die weg zelf uitstippelen.

Menselijke keuzes zullen altijd meespelen, schrijf je terecht. Het blijft wel de vraag, hoe wij die keuzes maken. Welke plaats heeft God daarin en welke plaats hebben wij daar in? Heeft God daar Zijn ereplaats? Getuigt ons leven en onze gedachten rondom het krijgen van kinderen  van een aanklevend leven aan gods genadetroon? Dat geeft de ontspanning die nodig is. Dan wordt ook het opvoeden van kinderen in een groot gezin mogelijk. Zelf kom ik uit een groot gezin en hebben wij een groot gezin. Waar wij zelf niet doorheen zagen, gaf God mogelijkheden en ruimte.

Hopelijk heb ik je hiermee antwoord kunnen geven op je vragen. Van harte Gods Zegen gewenst.

Vriendelijke groeten,
J. M. Strijbis

Dit artikel is beantwoord door

J.M. Strijbis

• Geboortedatum:
  16-06-1956
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Gouda
• Status:
  Actief

164 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven