Vraag
Ik zit voor mijn gevoel met een heel groot probleem waar ik niet goed raad mee weet. Ik weet ook niet goed waar ik heen moet voor hulp. Al jaren lang heb ik last van masochistische gevoelens, waarbij ik vooral de sub ben. Ik vind dat ik straf verdien met een vreselijk pak slaag. Via internet ben ik aan een adres gekomen om dit een keer te krijgen. En toch ben ik nog niet zover gekomen dat ik daadwerkelijk de stap gezet heb. Iets in mij houdt me nog tegen. Hoewel ik nu wel zover ben dat ik denk: misschien moet ik het maar een keer doen, dan ben ik er misschien voor eens en voor goed van genezen. Ik sla mezelf ook regelmatig op m'n achterwerk met verschillende materialen. Ik merk dat dit me opwindt en het lijkt wel een soort verslaving. Tegelijk schaam ik me er vreselijk voor. Dit is anoniem, dan durf ik nog iets, maar ik durf dit amper te vertellen. Ik heb hulp gehad. Dit is wel eens zijdelings aan de orde geweest. Ik heb het wel eens op papier geschreven, omdat ik er amper over durf te praten. In therapie is er verder ook weinig mee gedaan; waarschijnlijk ook door mijn afwerende houding. De laatste tijd is het met de therapie helemaal misgelopen. Volgens mijn psycholoog was ik beter en kon ik het zelf, terwijl ik het hier zelf helemaal niet mee eens was. Uiteindelijk is het voor mij niet bevredigend geeïndigd en ging mijn psycholoog weg bij die organisatie. Nu weet ik niet goed wat ik moet doen. Ik zit er wel mee en soms gaat mijn fantasie vreselijk met me op de loop, of zit ik tot midden in de nacht op internet te zoeken op termen als 'billenkoek', 'spanking', enz. Zelf heb ik een filter, maar juist dat maakt dat ik blijf zoeken net zolang tot ik toch weer iets vind. Het heeft ook iets dwangmatigs. Ik weet niet goed hoe ik verder moet. Ik ben wat teleurgesteld in de hulpverlening. Daarnaast is dit een onderwerp wat ik niet zomaar op tafel zal gooien, zolang ik me niet voor de volle honderd procent veilig voel. Ik heb verder het gevoel dat ze er bij de hulpverlening ook niet goed raad mee weten en zodra het gezegde niet bij me aansluit, klap ik dicht. Verder vraag ik me af of dit allemaal ook zondig is en of het Gods goedkeuring kan wegdragen als ik mezelf laat aftuigen. Op dit moment voel ik de nood heel hoog en ik weet er niet goed raad mee. Ik zou het liefst helemaal anoniem en onzichtbaar willen blijven en toch hulp willen krijgen. Verder vind ik ook dat ik een dubbelleven leid en dat zal nog sterker worden als ik naar zo'n vrouw ga. Mensen zouden eens van me moeten weten hoe het bij mij is, ik zou in de ogen van veel mensen zeer diep dalen. Ik snak naar goed advies en ik hoop dat jullie die kunnen geven.
Antwoord
Je legt veel neer in je vraag. En ik wil je meteen mijn excuses maken dat het zo lang is blijven liggen.
Allereerst over de manier waarop in de hulpverlening met je probleem is omgegaan. Er kunnen dingen zijn waarover je je schaamt en die daardoor verborgen blijven. Het kan dan bevrijdend zijn wanneer de ander erin slaagt om het op zo’n manier onder woorden te brengen dat het bespreekbaar wordt. Dat is wat kan gebeuren in therapie – wat moeilijk te benoemen is, toch verwoorden en daardoor te verwerken. In de samenwerking die hiervoor nodig is moet je beiden investeren, anders blijft die onvoldoende. En dat betekent onder anderen dat je als hulpvrager aangeeft hoe je de therapie wilt hebben.In jouw geval, lijkt me, toch ook dat je nog iets te bespreken hebt wat je moeilijk vindt. Dat betekent ook dat je met een eventuele therapeut bespreekt dat je de neiging hebt om dicht te klappen, wanneer je iets moeilijks te horen krijgt. Dan kunnen jullie daar samen rekening meer houden.
Ik zeg dit zo direct tegen je, omdat je vraagstelling mij de indruk geeft dat je eigenlijk heel goed weet wat je wilt, namelijk verder komen met je probleem, met je masochistische gevoelens. En, wanneer je in therapie bent, geholpen worden met het bespreekbaar maken van je probleem, rekening houdend met het obstakel dat je je zo snel gekwetst terugtrekt. Het is heel begrijpelijk dat je je veilig wilt voelen voordat je iets kunt laten zien van jezelf wat je heel moeilijk vindt. Dat kan niet anoniem en onzichtbaar, dat hoeft ook niet, maar wel binnen de veiligheid van de relatie met een therapeut met de geldende privacyregels.
Als ik dit zo lees, dan is mijn advies: zoek toch een therapeut en probeer zo duidelijk mogelijk te zijn over wat je wilt, even duidelijk als in je vraag op deze site, en probeer zo duidelijk te blijven.
Blijkbaar heb je de gedachte dat je van je verlangen naar straf en je opwinding daarbij bevrijd kan worden door het daadwerkelijk te ondergaan. Dat lijkt me niet zonder meer waarschijnlijk. Het zou kunnen dat de uitvoering in de realiteit je gevoelens beïnvloedt. Maar, er vanuit gaande dat wat op internet in dit opzicht aangeboden wordt, erop gericht is om mensen te geven wat ze willen krijgen, zou het ook je verlangen kunnen bevredigen en aanwakkeren.
Het klinkt alsof je dit verlangen van jezelf volstrekt bizar en onacceptabel vindt. Misschien is het toch goed om te bedenken dat het normaal is (in de zin van gangbaar) in de beleving van sekualiteit dat er naast de heteroseksuele genitale seksualiteit ook allerlei andere gevoelens en varianten een rol spelen. Agressie en het ondergaan van agressie horen, in enige mate en in enige vorm, bij een normale beleving van volwassen seksualiteit. Misschien kan dit jouw volstrekte afwijzing van je eigen gevoelens enigszins helpen te relativeren.
Dat betekent niet dat je hier geen problemen mee kan krijgen. Wanneer de behoefte aan het uitleven of ervaren van agressie zo overheersend is dat die tedere en intieme gevoelens met de ander in de weg staat, zodat je niet een intieme relatie met de ander op kunt bouwen, dan wordt het lastig.
Begrijpelijk dat je geweten de vraag opwerpt hoe het uitleven van deze gevoelens in Gods ogen zou zijn. Liefde en trouw moeten voor ons leidend zijn (Spreuken). Mijns inziens kan daar heel goed in passen dat je ruimte geeft aan de beleving van agressie in dienst van intimiteit, maar het lijkt mij een probleem worden om intimiteit te gebruiken in dienst van de lust in agressie. Dit kan een strijd zijn, maar wel de moeite waard.
Dus: mij lijkt het goed als je zou kunnen proberen om deze gevoelens te integreren in de beleving van een seksualiteit die goed is in Gods ogen. Ik begrijp dat een “dubbelleven”, zoals je dat noemt, geen goede optie is. Maar wanneer je geweten je al te weinig ruimte laat, minder dan reëel is, dan is er zo veel van jezelf wat je moet onderdrukken, verbergen, afstoten, dat je hier toe zou kunnen vervallen.
Ik hoop dat je er verder mee komt. En dat je niet schroomt om hiervoor een beroep te doen op psychotherapie.
Met vriendelijke groet,
Els de Bruin
Het komt op mij over dat niet het masochisme an sich, maar het dwangmatige aspect ervan het probleem vormt en ik geloof dat mevrouw de Bruin ook zoiets schrijft. Ik ben zelf ook masochist, al beleef ik het blijkbaar wel anders dan de vraagsteller.
Naar iemand toegaan die je hebt gevonden via internet voor een (betaalde) spanking zou ik zelf niet doen. Buiten het feit dat het wel erg dicht tegen prostitutie aanschurkt, is de kans groot dat het je juist niet van je gevoel afhelpt, maar dat juist alleen maar aanwakkert en dan ben je nog verder van huis.
Toch een psycholoog blijven zoeken die je kan helpen beter om te gaan met je gevoelens lijkt me de beste oplossing. Misschien zelfs een seksuoloog, die lui zijn meer gespecialiseerd in dit soort problemen, maar een goede therapeut zal je dan wel doorverwijzen. Maar dan zul je er toch over moeten praten. Wachten tot je je 100% veilig voelt is begrijpelijk, maar vraag jezelf eens af of dat ooit zal gebeuren...
Of het zondig is, daar kun je van alles over zeggen en denken. Ik persoonlijk denk dat het vooral te maken heeft met je motieven. Mevr. de Bruin verwoordt het op een bijzondere manier "Mijns inziens kan daar heel goed in passen dat je ruimte geeft aan de beleving van agressie in dienst van intimiteit, maar het lijkt mij een probleem worden om intimiteit te gebruiken in dienst van de lust in agressie." En ja, dat is inderdaad een strijd, maar een strijd die de moeite is gestreden te worden.
Sterkte!
Het is De Driehoek. Naast individuele hulp bieden zij ook cursussen. Zij hebben bv. een cursus voor mensen met een seksverslaving.
Hun website is: http://www.dedriehoek.nl/page/55
Citaat van de website: Uit onze ervaring blijkt dat verslaving aan seks een diep ingrijpend probleem is. Veel (met name) mannen worstelen er in het geheim mee. Stichting de Driehoek heeft voor deze mannen en vrouwen een psycho-pastoraal behandelaanbod ontwikkeld. Psycho- omdat er bij seksverslaving meestal psychologische en psychosociale oorzaken aanwezig zijn, die de verslaving in stand houden of versterken. Pastoraal omdat juist ook de relatie met God zo verstoord geraakt is door deze verslaving.
Voor christenen ligt het herstel van deze verslaving voor een belangrijk deel in het herstel van hun relatie met God: ‘Dus wanneer de Zoon u vrij zal maken, zult u werkelijk vrij zijn.’ (Joh. 8:36)In de behandeling van seksverslaving wordt aandacht gegeven aan het herstel van je relatie met God en aan de krachtige handvatten die de Bijbel je aanreikt voor het omgaan met seksualiteit. We staan stil bij de pijnpunten in jouw leven die er toe hebben geleid dat je een oplossing bent gaan zoeken in seks. Einde citaat.
Mogelijk kan het je helpen om bij deze organisatie aan te kloppen. Zij hebben ervaring met de vragen en worstelingen waar jij over schrijft. Er zijn meer mensen met deze vragen en problemen. Naast behandeling kan herkenning van lotgenoten soms ook wat bieden. Kijk eens wat bij jou past, individuele hulp en/ of lotgenotencontact.
Heel veel sterkte toegewenst. Gods Zegen en wijsheid.
Echter...
Het is de vraag in hoeverre het hier om een seksverslaving gaat. Goed, ik lees in het verhaal van de vraagsteller wel wat dwangmatige dingen, maar een sadomasochistische aard is geen gevolg van seksverslaving of het gevolg van 'pijnpunten (ironie!) in je leven'. Maar misschien weten ze je wel op het goede spoor te zetten om op een gezonde manier met je aard om te gaan, ook in een eventuele relatie.
Als je verwacht dat ze je van je masochisme afhelpen, dan vrees ik dat je een teleurstelling staat te wachten.
