Ouderling 'heeft' gave van scheiding der geesten

Onze ouderling (HHK) stelt de gave van scheiding der geesten te hebben. Zonder dat hij mij kent, 'weet' hij dat ik geen zaligmakend geloof heb. Ook mijn man twijfelt nu aan mij of ik wel behouden ben. Ik weet niet goed wat ik hiermee moet. Waar zaligmakend geloof kan ik uit mezelf niet bewijzen en dat hoeft toch ook niet? In Christus ligt mijn geloof vast. De ouderling vertelt ook aan andere mensen dat ik geestelijk niet deug en dat ze niet met me moeten omgaan. Wat moet ik hiermee? Kan ik nog wel aan het Heilig Avondmaal? Officieel is me niets verboden, maar moet ik het doen als de ouderling me niet als broeder in Christus ziet en andere gemeenteleden ook hun oordeel hebben? Ik voel me steeds meer een buitenstaander in de gemeente en mis een predikant.

Beste vragensteller,

Wat een nood! Het is heel triest als dergelijke dingen in een gemeente gebeuren, want daarmee komt de HEERE niet aan Zijn eer. Ik heb echter wel een heleboel vragen. Zegt de betreffende ouderling dat hij die gave heeft of ervaar jij dat zo? Hoe kan hij een mening over jou hebben als hij je niet kent? Hebben jullie wel eens met elkaar gesproken over het geestelijke leven? Hebben jullie ook over deze kwestie met elkaar gesproken? Heb jij hem al aangesproken op zijn gedrag? Wij moeten altijd de Koninklijke weg bewandelen (zie Matt 18: 15-22). Als hij jou zwart maakt bij anderen is dat een overtreding van het negende gebod. Dan moet je hem daarop aanspreken.

Maar er is ook nog een andere kant. En dat ben jezelf. Het is altijd nodig dat wij onszelf afvragen of wij geen aanleiding hebben gegeven tot deze situatie. Heeft jouw ouderling je misschien op een plaats gezien, waar je als avondmaalganger niet hoort te komen? Of heeft hij zich misschien gestoord aan kleding, die je droeg? Natuurlijk had hij je daarover moeten aanspreken. Ook voor hem geldt de Koninklijke weg uit Matt 18. Maar laten we bij onszelf blijven. En als het eerlijk ligt voor Gods aangezicht, dan moet het dat toch kunnen hebben?

Er kunnen dingen zijn waar jij totaal geen moeite mee hebt, maar je omgeving wel. En dat kan jij raar vinden, maar dan hebben wij te handelen “zo voorzichtig als de slangen en oprecht als de duiven” (Matt 10: 16).

En kunnen wij niet zeker zijn of wij het ware geloof bezitten? De HEERE vraagt ons te onderzoeken of wij in het geloof zijn. “Onderzoekt uzelven, of gij in het geloof zijt, beproeft uzelven. Of kent gij uzelven niet, dat Jezus Christus in u is? Tenzij dat gij enigszins verwerpelijk zijt” (2 Kor 13: 5). Het is dus mogelijk om te weten of wij het ware geloof bezitten. Wij kunnen dat ook in ons leven zien. De Heidelbergse Catechismus vraagt in vraag 86 of wij nog goede werken moeten doen. Dan is het antwoord: “Daarom, dat Christus, nadat Hij ons met Zijn bloed gekocht en vrijgemaakt heeft, ons ook door Zijn Heiligen Geest tot Zijn evenbeeld vernieuwt, opdat wij ons met ons ganse leven Gode dankbaar voor Zijn weldaden bewijzen, en Hij door ons geprezen worde. Daarna ook, dat elk bij zichzelven van zijn geloof uit de vruchten verzekerd zij, en dat door onzen godzaligen wandel onze naasten ook voor Christus gewonnen worden.”

Hoe is dat in jouw leven? Mag jij ook bij jezelf van je geloof uit de vruchten verzekerd zijn? Onderzoek je zo voor het aangezicht van de alwetende God in de hemel. Wees niet boos op je ouderling, maar spreek met hem hierover uit de liefde van je hart. Leg het alles neer voor Gods aangezicht. Als je zo  met deze zaak om mag gaan, zal het nog een rijke zegen geven voor je eigen geestelijk leven. En vergeet vooral niet om al je strijd en worsteling te delen met je man. Zodat hij ziet dat het ernst is!

Gode en Zijn genade in alles bevolen,

Ds. R. van de Kamp

Dit artikel is beantwoord door

Ds. R. van de Kamp

• Geboortedatum:
  26-09-1960
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Putten
• Status:
  Inactief

62 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven