(...) Hoe zou het toch komen dat ze met zoveel genoegen naar de kerk gaan en (.....

Er zijn in de rechterflank van reformatorisch Nederland veel mensen, die met plezier naar kerk gaan, genieten van de dienst, zonder dat er ook maar enige toepassing op zichzelf is. Ze redeneren: “het geloof is een gave Gods, het moet je dus gegeven worden” en ze maken daar zich niet erg druk om. Ze zeggen van zichzelf dat ze onbekeerd zijn. Toch bezoeken ze, als er een bevindelijke dominee komt (zoals vroeger bijv. ds. Van de Poel) massaal de kerkdienst in de week. Hoe zou het toch komen dat ze met zoveel genoegen naar de kerk gaan en daar schijnbaar zoveel plezier aan beleven, erover spreken dat er toch weer zo mooi gepreekt is, zonder dat er toepassing is voor zichzelf omdat ze niet de kentekenen van de uitverkiezing in zichzelf gewaar worden?

De vraagstel(st)er legt de vinger op een zere plaats. Namelijk dat de mens -ieder mens!- blind is voor de eeuwigheid en dood is voor de dood. Ik hoop dat de vraagstel(st)er daar ook voor zichzelf achter is gekomen. Want we kunnen natuurlijk wel kijken naar anderen, maar de Heere Jezus antwoordde in een dergelijk geval: strijdt gij om in te gaan.  En wie de balk in zijn eigen oog ziet, die heeft daar genoeg werk aan voordat hij toe is aan de splinters in de ogen van een ander.

Maar het geval op zichzelf is natuurlijk waar. De meeste kerkmensen zitten ’s zondags vol ongeloof in de kerk. Ook Gods kinderen. Want als er werkelijk geloofd zou worden wat er verkondigd wordt, namelijk dat het de goddeloze aangezegd wordt dat het hem kwalijk gaan zal, we zouden van ellende niet meer weten wat we moesten doen. Ik denk niet dat er nog iemand zonder zuchten en tranen zou kunnen zingen: “Hij komt om de aarde te richten”. En we zouden al helemaal geen trek hebben in allerlei snoepgoed. Maar dan is er maar één ding belangrijk: wat moet ik doen om zalig te worden?

Maar voor Gods volk geldt het niet anders. Als zij echt mogen geloven, met toepassing op zichzelf, dat het de rechtvaardigen wel gaan zal. Dan wordt het waar: “Maar het vrome volk in U verheugd / zal huppelen van zielenvreugd”. En dan zou er de droefheid zijn zoals Paulus dat in Romeinen 7 verwoordt: “...het goede dat ik wil, doe ik niet...”

Niet dat dit altijd aan de buitenkant zo te zien is. Wij hebben een andere cultuur om dat te uiten dan bijv in Afrika. Maar als we onbewogen in de kerk zitten, bekeerd of onbekeerd, dan is dat er een bewijs van dat we het Woord zonder de beoefening van het waarachtig zaligmakend geloof aanhoren.

En dan kunnen we inderdaad wel zeggen dat de preek ‘mooi’ was. We kunnen geraakt zijn door de uitleg van het Woord, de mooie exegese en de toepassing op het geestelijke en dagelijkse leven. Maar als dat alles is, dan dienen we ook te beseffen dat we God daarmee niet kunnen behagen. Veel mensen gaan naar de kerk om hun godsdienstige gevoelens te bevredigen. Dat geeft toch wat rust dat je in ieder geval je best doet. Sommige mensen durven heel makkelijk te zeggen dat ze onbekeerd zijn. En dan de schuld in feite neer te leggen bij God “Die het toch doen moet”. En dan kunnen we waarheden uit de Schrift gebruiken, maar dat zijn leugens in onze mond, omdat we ons erachter verschuilen en geen ernst maken met de eis van bekering en geloof.

Ook kan er in het verborgene veel worden afgestreden. Dat is ook niet altijd aan de buitenkant te zien. En daarom moeten we maar oppassen met de vinger uit te steken naar een ander. Laat de vraagstel(st)er vooral bezig zijn met de persoonlijke vraag: mijn ziele doorziet gij uw lot / hoe zult gij rechtvaardig verschijnen voor God?

Ds. M. A. Kempeneers, Elburg

Dit artikel is beantwoord door

Ds. M.A. Kempeneers

• Geboortedatum:
  05-11-1964
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Katwijk aan Zee
• Status:
  Inactief

36 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven